(ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«…δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν». Ὁ Τριαδικός Θεός, δημιουργεῖ, προνοεῖ καί σώζει. Ἔτσι στόν Θεό, φύσις εἶναι τό ἐλεεῖν, τό προνοεῖν, τό θεραπεύειν, τό ἁγιάζειν. Ἐλεεῖ ὅμως καί εὐσπλαχνίζεται ὅταν παρουσιάζεται ἀνάγκη· ὅπως ἀκριβῶς ἔθρεψε στήν ἔρημο, ὡς ἄσαρκος Λόγος, ἐπί τεσσαράκοντα ἔτη τούς Ἑβραίους, τούς πότιζε καί τούς χάριζε τήν ἴαση καί τήν θεραπεία ἀπό τά τσιμπήματα τῶν φιδιῶν, διά τοῦ τύπου τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· ἔτσι συνέβη καί σήμερα στό Ὄρος, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τόν χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων καί τήν προηγηθεῖσα θεραπεία αὐτῶν.
Τέτοιο εἶναι ἁγία γερόντισσα τό θεῖον ἔλεος τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ, πρός τόν ἐλεούμενο ἄνθρωπο καί τόν κόσμο διαχρονικά. Σήμερα, χριστιανοί μου, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός-Λόγος ἀνέβλεψε στόν οὐρανό, εὐλόγησε καί πολλαπλασίασε τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, διότι ὑπῆρχε πραγματική ἀνάγκη.
«Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος τὸν ὁποῖο δὲν ἐλέγχει ἡ συνείδηση».
(Σοφ. Σειρ. ιδ. 2)
Ἡ κομψότητα τῶν λόγων καὶ ἡ διαφθορὰ τῶν ἀρχόντων καὶ τὰ πλήθη τῶν κολάκων μποροῦν νὰ συσκοτίσουν τὸ δίκαιο· τίποτε ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἐπηρεάζει στὸ ἐσωτερικό μας τὴ συνείδηση· δὲν παρευρίσκονται κόλακες, δὲν ὑπάρχουν χρήματα, γιὰ νὰ διαφθείρουν τὸν κριτή· γιατὶ τὸ κριτήριο τῆς συνειδήσεως ἔχει φυτευθεῖ στὴ φύση μας ἀπὸ τὸ Θεό· ἐκεῖνο δὲ ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν μπορεῖ νὰ πάθῃ τίποτε τέτοιο.
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η περιπέτεια που έζησε ακροατής του Ράδιο Κρήτη σε υποκατάστημα τραπέζης στο Ηράκλειο.
Όπως περιέγραψε στην εκπομπή του Μανόλη Αργυράκη, θέλησε να κάνει ανάληψη 500 ευρώ από το ταμείο της τράπεζας διότι έχασε την κάρτα του.
Η «καθαίρεση» με συνοπτικές, αντικανονικές και χωρίς νομιμότητα διαδικασίες του Μητροπολίτου (που όσο δεν έχει τελεσιδικήσει η υποθεση του δικαιούται να φέρει τον τίτλο του Μητροπολίτου) Πάφου Τυχικού δεν αποτελεί ούτε μια ξεπερασμένη,προσωπική υπόθεση, ούτε μιά παρονυχίδα στο δράμα που βιώνει η Οικουμενική Ορθοδοξία της Εποχής μας.
Τυχόν λανθασμένες κινήσεις μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερα τραγικά αδιέξοδα και περαιτέρω περιθωριοποίηση της Σεπτής Κορυφής, του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.
Η δόξα των ανθρώπων σου στερεί τη δόξα του Θεού. Μη γλυκαίνεσαι με την τιμή του κόσμου τούτου, για να μην πικραθείς ξαφνικά κι αναπάντεχα από την ατίμωση του κόσμου τούτου. Γιατί, σ’ αυτή τη γη, τη δόξα ακολουθεί συνήθως η ατίμωση. Μετά την ευδαιμονία έρχεται η δυστυχία, μετά την ευφροσύνη η θλίψη, μετά τη χαρά ο πόνος, μετά τη ζωή ο θάνατος. Όλα μεταβάλλονται, όλα έρχονται και παρέρχονται, εκτός από τον αιώνιο Θεό και την αιώνια δόξα Του.
Οι Ιουδαίοι τίμησαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο σαν βασιλιά, «μετά Βαΐων και κλάδων». Και μετά από λίγο Τον ατίμασαν, Τον χλεύασαν, Τον ράπισαν… Πρώτα γονάτισαν μπροστά Του και Τον προσκύνησαν. Κι έπειτα Τον άρπαξαν και Τον οδήγησαν στον Σταυρό. Τη μια μέρα ζητωκραύγαζαν «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!». Και την άλλη παραληρούσαν «σταυρωθήτω!». Αυτοί είναι οι άνθρωποι. Κι αυτή είναι η δόξα της γης.
Άγιος Σωφρόνιος
Η ακηδία, η λύπη, η καταπόνηση οπωσδήποτε θα σε επισκέπτονται, όπως και κάθε άνθρωπο. Το κυριότερο θέμα είναι πώς εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι αν ζούμε τις καταστάσεις μας ως “ατομικές” μας μόνο, τότε η ψυχή στο τέλος όλων πτωχεύει και γίνεται άκαρπη, ενώ η ζωή χάνει το νόημά της και γίνεται αφόρητα οχληρή. Ο σκοπός μας, τον οποίο έχει θέσει μπροστά μας το Ευαγγέλιο, είναι να γίνουμε παγκόσμιες υποστάσεις, να φέρουμε μέσα μας όλο τον κόσμο, να ζήσουμε όλο το βάθος της ιστορίας του κόσμου, και πάνω απ’ όλα του Ανθρώπου. Όλη δηλαδή η ανθρωπότητα είναι αυτό το «Εγώ», και όλη η ιστορία είναι η ζωή μου.
