«Ἕνας θεῖος μου ἦταν στρατιώτης στή Μ. Ἀσία. Ἡ ἐνοματία του, ἦταν καμιά δεκαριά ἄντρες, πῆγαν σέ ἕνα τουρκικό πορνεῖο. Ὁ θεῖος μου δέν ἔκανε τίποτε, δηλαδή εἶχε τό φόβο τοῦ Θεοῦ, ὅ ἴδιος μοῦ τό ἔλεγε, δέν ἔκανε τίποτε, κάθησε ἥσυχα καί δέν ἐπόρνευσε. Μάλιστα ἔζησε κάπου 90 τόσα χρόνια, πῶς συνέπεσε, ὁ τελευταῖος πνευματικός -γιατί πάντα ἐξομολογεῖτο- ἐξομολογήθηκε σέ μένα ὁ θεῖος ὁ Χρῆστος! [συγκίνηση]. Λοιπόν, ἀκοῦστε. Τήν ἄλλη μέρα ἔδωσαν μάχη μέ τούς Τούρκους. Ἐφονεύθησαν ὅλοι, πλήν τοῦ θείου μου. Εἶχε τό σημεῖο!
Χρυσά λόγια έχουν ειπωθεί από τον φιλόσοφο Ποβάρνιν (ΣτΜ: Σεργκέι
Ιννοκέντιεβιτς, 1872-1950, Ρώσος φιλόσοφος) αναφορικά με βιβλία που
εμπνέουν. Θα είναι χρήσιμο να σημειώσει κανείς τα πιο «ζουμερά»
κομμάτια από ένα τέτοιο βιβλίο, να τα διαβάσει ξανά και ξανά και να
είναι αυτά πηγή έμπνευσης. Και μετά από κάθε ανάγνωση, να σκεφτεί πώς
να χρησιμοποιήσει τα ερεθίσματα που έλαβε από το βιβλίο στη ζωή. Και
να τα μετατρέψει σε πράξεις το συντομότερο δυνατό. Και αυτό θα γίνει
έτσι μια πολύτιμη δεξιότητα. Διαφορετικά, η «συνάντηση» μ’ ένα
εμπνευσμένο βιβλίο θα οδηγήσει σε άνευ περιεχομένου ονειροπόληση.
Χρυσά λόγια, πραγματικά!