Κάποτε είχα μια πολύ πιστή ενορίτισσα, η οποία είχε έναν πολύ άθεο σύζυγο, τον Αλέξανδρο. Αυτός την ζήλευε που πίστευε στον Θεό, που πήγαινε στην Εκκλησία, στις ιερές ακολουθίες και αντιστεκόταν επιθετικά σε κάθε εκδήλωση αγιότητας. Αυτό που την στενοχωρούσε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι ο σύζυγός της δεν ήταν βαπτισμένος. Αυτή θρηνούσε με δάκρυα στα μάτια για αυτή την κατάσταση, προσπαθώντας να τον πείσει να βαπτιστεί, αλλά ο σύζυγός της ήταν ανένδοτος. Επιπλέον, μια φορά, για να πικράνει ιδιαίτερα τη σύζυγό του, ο Αλέξανδρος αποφάσισε να κάνει μια «πανηγυρική ορκωμοσία» μπροστά στους συγκεντρωμένους για ποτό άντρες του χωριού, ότι ποτέ και υπό καμία συνθήκη δεν θα βαπτιζόταν. Η δήλωση αυτή προκάλεσε θαυμασμό των υπόλοιπων, κάτι που το γιορτάσουν πίνοντας και όλοι φώναζαν ότι αυτός είναι «αληθινός πυρόλιθος». Η απόφασή του φαινόταν τελεσίδικη και η θλίψη της ενορίτισσάς μου ήταν απύθμενη. Θρηνούσε αδιάκοπα: ήταν αυτονόητο ότι μπροστά στους φίλους του «ποτέ δεν θα ντροπιαζόταν».
































