Η ΔΕΥΤΕΡΗ Κυριακή τοῦ Τριωδίου
εἶναι ἀφιερωμένη στὴν λίαν διδακτικὴ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, τὴν ὁποία
δίδαξε ὁ Κύριος, προκειμένου νὰ μᾶς φανερώσει τὴν ἀληθινὴ σχέση μας μὲ
τὸ Θεό. Νὰ μᾶς γνωρίσει τὴν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἡ
ὁποία παρομοιάζεται μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ φυσικοῦ πατέρα πρὸς τὰ παιδιά του.
Κι’ αὐτὸ διότι ὁ πτωτικὸς ἄνθρωπος, ἀποκομμένος ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ
ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἔπλασε ἄκρως λαθεμένες ἀντιλήψεις γιὰ Ἐκεῖνον. Τὸν
κατανόησε ὡς ἕνα ὑπέρτατο φόβητρο, γεμᾶτο ἀποστροφὴ καὶ ἐκδικητικότητα
γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε νὰ θυμούμαστε στὴν ἀρχὴ τοῦ ἱεροῦ
Τριωδίου τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, γιὰ νὰ μᾶς ἀποβάλλει ὅλες τὶς
λανθασμένες εἰκόνες καὶ ἀντιλήψεις, ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸ Θεό. Νὰ
κατανοήσουμε ὅτι εἶναι ὁ στοργικός μας Πατέρας, τοῦ Ὁποίου λιώνουν τὰ
σπλάγχνα ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἀδημονία νὰ γυρίσουμε κοντά Του. Νὰ πάψουμε νὰ
Τὸν θεωροῦμε ὡς ἕνα τερατῶδες ὄν, τοῦ ὁποίου μόνη ἀσχολία εἶναι νὰ μᾶς
κατασκοπεύει καὶ νὰ μᾶς «χρεώνει» παραβάσεις. Νὰ ἀποβάλλουμε τὴν
σχολαστικὴ παποπροτεσταντικὴ ἀντίληψη τοῦ ἀπάνθρωπου Θεοῦ, φύλακα ἑνὸς
ἄτεγκτου ἠθικοῦ νόμου καὶ σαδιστικοῦ τιμωροῦ τῶν παραβατῶν του, ὁ ὁποῖος
διψᾶ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς δῆθεν προσβληθείσας δικαιοσύνης του καὶ
ἡδονίζεται ἀκούγοντας τὶς κραυγὲς τῶν ἁμαρτωλῶν στὴν κόλαση. Νὰ
συνειδητοποιήσουμε αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, ὅπως ὁ ἄσωτος, τὴν δεινὴ
κατάστασή μας μακριά Του καὶ νὰ πάρουμε τὴν μεγάλη ἀπόφαση νὰ γυρίσουμε
κοντά Του. Νὰ μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ στοργικὸς πατέρας δέχθηκε τὸν
παραστρατημένο γιό του, σφίγγοντάς τον στὴν ἀγκαλιά του, χωρὶς νὰ τοῦ
καταλογίσει τὴν παραμικρὴ εὐθύνη, χωρὶς νὰ τοῦ ζητήσει τὴν ἐλάχιστη
ἐξήγηση, χωρὶς νὰ τοῦ ἐπιβάλει καμιὰ ποινὴ γιὰ τὴν ἀποστασία του,
ἀρκούμενος στὴν μετάνοιά του! Ἂς μιμηθοῦμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς οἱ ἄσωτοι
τὸν ἄσωτο καὶ ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ στοργικοῦ μας Πατέρα!
