Τὸ σπουδαιότερο σήμερα εἶναι νὰ μήν προσαρμοσθῆ κανεὶς μὲ αὐτὸ τὸ κοσμικό πνεῦμα. Εἶναι μία μαρτυρία. Ὅσο μποροῦμε, νὰ μήν παρασυρθοῦμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ ρεῦμα καὶ μᾶς πάρη σβάρνα αὐτὸ τὸ κανάλι. Τὰ ἔξυπνα ψάρια δὲν πιάνονται στὸ ἀγκίστρι. Βλέπουν τὸ δόλωμα, καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι δόλωμα καὶ φεύγουν ἀπὸ ʹκει καὶ γλυτώνουν. Ἐνῶ τὰ ἄλλα βλέπουν τὸ δόλωμα, τρέχουν ἐκεῖ νὰ φᾶνε καὶ, τάκ, πιάνονται! Ἔτσι δηλαδή καὶ ὁ κόσμος ἔχει τὸ δόλωμα καὶ πιάνει τούς ἀνθρώπους. Ἕλκονται οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ κοσμικό πνεῦμα καὶ πιάνονται μετά ἀπὸ αὐτό.
Τὸ κοσμικό φρόνημα εἶναι ἀρρώστια. Ὅπως μία ἀρρώστια τὴν ἀποφεύγει κανείς, ἔτσι καὶ τὸ κοσμικό φρόνημα πρέπει νὰ τὸ ἀποφεύγη, ὅπου καὶ ἄν εἶναι. Νὰ ἀποξενωθῆ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς κοσμικῆς ἐξελίξεως, γιὰ νὰ ἐξελίσσεται πνευματικά, νὰ ὑγιαίνη πνευματικά καὶ νὰ χαίρεται ἀγγελικά.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
