«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἐάν θελήσει νά λυτρωθῆ ἀπ᾿ αὐτή τήν δαιμονική αἰχμαλωσία, δέν θά ἠμπορέσει, διότι ἔγινε κοινωνός τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί ἔχασε τήν δύναμι τῆς θείας Χάριτος. Ἐάν μέν εἶναι βαπτισμένος, ὀφείλει τό συντομώτερο νά μεταβῆ στόν Πνευματικό νά ἐξομολογηθεῖ. Στήν συνέχεια μέ τήν εὐλογία του, ἀφοῦ δεχθῆ καί κάποιον παιδαγωγικό κανόνα, θά λάβει τά Ἄχραντα Μυστήρια, διά τῶν ὁποίων καταλύονται κατά κράτος οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ, πού ἐμφώλευαν μέσα στήν καρδιά καί στόν νοῦ του. Οἱ ἄνθρωποι πού παραμένουν ἀβάπτιστοι, εἶναι μακριά ἀπό κάθε εὐεργετική ἐπίδρασι τῆς θείας Χάριτος καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Σ᾿ αὐτούς συνιστᾶται νά πιστεύσουν στόν Χριστό ὡς Λυτρωτή καί Σωτῆρα τους, νά κατηχηθοῦν καί νά λάβουν τό Ἅγιο Βάπτισμα. Λαμβάνοντας ἔτσι σάν ἔνδυμα τήν Θεία Χάρι, ὅπως λέγει καί ὁ ὕμνος: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», γίνονται ἰσχυροί μπροστά στίς ἐπιθέσεις καί προκλήσεις τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, διότι προστατεύονται τώρα σάν μέ ἀσπίδα ἀπό τήν πανσθενουργό θεία Χάρι.
Πολλοί πιστεύουν ὅτι ἡ δύναμις τοῦ σατανᾶ μπορεῖ νά ἀποβῆ θεραπευτική. Τί λέγει σ᾿ αὐτό τό ἐρώτημα ἡ Ἐκκλησία μας; Ἡ μαγεία δέν εἶναι δυνατόν ν᾿ ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό ποικιλώνυμο κακό, πολύ περισσότερο νά τόν γλυτώσει ἀπό τόν θάνατο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ πυραμίδα τῆς κακίας. Ἀντιθέτως τόν περιπλέκει περισσότερο μέσα στά τεχνάσματα καί τίς παγίδες τῶν δαιμόνων.
Ἄν μέσα στήν μαγεία κρύβεται κάποια δύναμις, αὐτή εἶναι ἡ δύναμις τῆς ἀπάτης καί τοῦ πατρός αὐτῆς τοῦ διαβόλου. Συνήθως ἀπατῶνται ἀπό τόν διάβολο οἱ ἀφελεῖς καί πνευματικῶς χλιαροί καί μή ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί μέ ἀποτέλεσμα μέσῳ αὐτῶν ὁ διάβολος νά σπέρνει τίς κακίες του καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Σήμερα ὁ διάβολος ἔχει ἐπιτύχει κι ἕνα ἄλλο κατόρθωμα. Ἔχει πείσει τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί μερικούς ὀρθοδόξους ἱερεῖς μας, ὅτι δέν ὑπάρχει καί ὅτι ὅλα τά σχετιζόμενα μέ μάγους καί μαγικά εἶναι παραμύθια. Ἀλλά γιατί ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός; Δέν ἦλθε, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, γιά νά καταλύσει τό κράτος τοῦ διαβόλου; Δέν ἦλθε νά ἐπαναφέρει τόν κόσμο ἀπό τήν δαιμονολατρεία στήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ; Δέν ἔζησε ὁ Χριστός τέτοιες καταστάσεις; Δέν ἐθεράπευσε δαιμονισμένους, τούς ὁποίους οἱ ἄνθρωποι ἔφερναν καί ἐναπέθεταν μπροστά Του; Ἀλλά καί ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει νά μᾶς διηγεῖται ἄφθονα περιστατικά δαιμονοληψίας καί ἀπαλλαγῆς τῶν ἀσθενῶν μέ τήν δύναμι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Μυστηρίων. Ὡρισμένοι ἱερεῖς μας ἀρνοῦνται νά διαβάσουν ἐξορκισμούς στούς ἐπηρεασμένους ἀπό δαιμονικές ἐπιδράσεις χριστιανούς μας. Ἄλλοι λέγουν ὅτι δέν ὑπάρχουν τέτοια πράγματα καί ἄλλοι ἴσως φοβοῦνται νά διαβάσουν, διότι πιθανόν θ᾿ ἀντιμετωπίσουν, ὅπως σκέπτονται, τήν σκληρή ἀντίδρασι τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ἐάν ὅμως ἐξομολογοῦνται καί οἱ ἱερεῖς μας καθαρά στόν δικό τους Πνευματικό, δέν ἠμπορεῖ ὁ διάβολος νά τούς ἀποκαλύψει τυχόν ἁμαρτίες τους. Οἰ δαίμονες ἔχουν ἐξουσία νά φανερώνουν μόνο τίς ἀνεξομολόγητες ἀμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, διότι τίς προκάλεσαν οἱ ἴδιοι καί ἔχουν ἀκόμη ἐξουσία ἐπάνω τους. Μέ τήν ἐξομολόγησι παύει ὁ διάβολος νά ἐξουσιάζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, διότι νικήθηκε ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη καί δύναμι τοῦ Φιλανθρώπου Χριστοῦ μας. Γι᾿ αὐτό δέν συμφέρει στόν χριστιανό, πού θέλει νά σώσει τήν ψυχή του, νά μένει ἀνεξομολόγητος οὔτε μία ἡμέρα, διότι εὑρίσκεται στήν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ καί τυχόν ξαφνική ἀναχώρησίς του ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, θά τοῦ στερήσει τόν αἰώνιο παράδεισο. Ἐδῶ πολλοί, ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν ἄπειρη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὑπερτονίζουν τήν ἀγάπη Του γιά τόν ἀνθρώπινο γένος καί διατείνονται ὅτι δέν θά ἀφήσει ὁ Θεός νά χαθῆ τό πλάσμα Του. Ναί, δέν τό ἀφήνει ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ἀφήνει τόν Θεό καί δέν ἐφαρμόζει τίς ἐντολές Του. Ὅποιος δέν ἔχει συνοδό στήν ζωή του τόν Χριστό, εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἔχει συνοδό τόν διάβολο, διότι δέν ὑπάρχει κάποια ἄλλη τρίτη μεσάζουσα δύναμις καί πορεία.
Δαιμονική λοιπόν ἐξουσία ἔχουν ἐπάνω τους οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι φαινομενικά εἶναι καί λέγονται χριστιανοί, ἐνῶ μέ τήν καρδιά καί τόν νοῦ τους ὑπηρετοῦν τά ἔργα τοῦ διαβόλου, διότι, λόγῳ τῆς ὑπερηφανείας τους, δέν ὑπακούουν στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί ἀρνοῦνται νά ταπεινωθοῦν. Οἱ ἀταπείνωτοι καί ἀπομακρυσμένοι ἀπό τά ὑποχρεωτικά σωστικά Μυστήρια χριστιανοί, χωρίς νά τό διανοοῦνται, γίνονται δέκτες τῆς καταστρεπτικῆς μανίας τοῦ διαβόλου, τήν ὁποία καί ἐκπέμπουν στούς συνανθρώπους τους, ἔστω καί ἄθελά τους.
Ἡ μαγεία σάν μέσον δράσεως τοῦ διαβόλου μέσα στόν κόσμο, μόνο θεραπευτική ἀγωγή δέν μπορεῖ νά προξενήσει στόν ἄνθρωπο, διότι ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας καί ἀρχηγός τοῦ ψεύδους. Τό κράτος αὐτοῦ κατέλυσε ὁ Χριστός μέ τήν παντοδύναμη Ἀνάστασί του καί ἀπέδειξε πλέον τίς ἐνέργειές του ἀπατηλές καί φροῦδες. Ἀκόμη ἄνοιξε τήν κεκλεισμένη πύλη τῆς Ἐδέμ, τήν ἐν τῶ κόσμῳ Ἁγία Ἐκκλησία του, στήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος λυτρώνεται ἀπό τήν κακία καί τίς παγίδες τοῦ διαβόλου μέ τήν δύναμι τῆς θείας Χάριτος. Αὐτοί πού πηγαίνουν στόν μάγο γιά τήν λύσι ἑνός προβλήματός των, ἐπιστρέφουν παραδόξως ἱκανοποιημένοι. Μάλιστα διαλαλοῦν ὅτι ἐγνώρισαν τήν δύναμι τῆς τάδε μέντιουμ ἤ μάγισσας. Τά ἴδια συναισθήματα νοιώθουν καί πολλοί ἄνθρωποι στήν Ἀφρική. Ἐάν, γιά παράδειγμα κάποιος, παρέλυσε ἀπό μάγια πού τοῦ προκάλεσαν οἱ ἐχθροί του, πηγαίνοντας στόν μάγο ἐπιστρέφει θεραπευμένος! Ὅμως εἶναι πράγματι θεραπευμένος; Ὄχι. Ἐδῶ παίζει ὁ διάβολος τό παιγνίδι του, ὅπως τό διαπιστώσαμε ἐμεῖς πολλές φορές ζώντας ἐπί χρόνια στήν Ἀφρική. Ὁ μάγος διώχνει τόν μεγάλο διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶχε παραλύσει τόν ἀσθενῆ ἐπί χρόνια, καί στήν θέσι του βάζει ἔνα ἄλλο μικρότερο δαίμονα. Ὁ ἀσθενής, πού μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή ἦτο παράλυτος, τώρα ἠμπορεῖ καί περπατᾶ ἔστω μέ μία πατερίτσα. Φεύγει λοιπόν εὐτυχισμένος, διότι...θεραπεύθηκε. Μέ τήν ἔξυπνη αὐτή μέθοδο ὁ μέν μάγος αὐξάνει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν πελατῶν του στό πρόσωπό του μέ ἄφθονα τά ὑλικά ὠφέλη, ὁ δέ διάβολος τούς κρατεῖ μονίμως στήν ἐξουσία του, ἐφ᾿ ὅσον τά θύματα τόν πιστεύουν καί τόν λατρεύουν τώρα σάν θεό τους! Στήν περίπτωσι τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου μας, ὁ διάβολος τόν ἀνέβασε σέ ὄρος ὑψηλόν καί τοῦ ὑποσχέθηκε ὅλες τίς βασιλεῖες τοῦ κόσμου, ἄν ἔπεφτε νά τόν προσκυνήση. Ἄρα ὁ διάβολος ζητεῖ ὑποταγή καί προσκύνησι γιά νά δώσει στόν ἄνθρωπο ὑλικές ἀπολαύσεις καί κοσμικά πράγματα, στά ὁποῖα ὁ ἴδιος θέλει νά ἐμφανίζεται σάν κοσμοκράτωρ.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
