Όταν οι γονείς της οσίας Ανυσίας έφυγαν από τη ζωή, τα πολλά πλούτη εκείνων περιήλθαν σ’ αυτήν σαν πατρική κληρονομιά. Χρήματα και κτήματα, πλήθη δούλων και κοπάδια από κατοικίδια ζώα, άλλα τόσο πολυτελή και έξοχα ενδύματα. Επιπλέον πολύτιμοι λίθοι που έλαμπαν και ακτινοβολούσαν και που είναι δελεάσματα ανθρώπων με ταπεινά και κοσμικά φρονήματα. Αλλ’ όμως και η χαριτωμένη και φωτεινή όψη της ακτινοβολούσε περισσότερο απ’ τα λαμπυρίσματα των λίθων· βρισκόταν άλλωστε στο άνθος της ηλικίας της. Ήδη είχε αφήσει την παιδική ηλικία και αριθμούνταν σεμνοπρεπής στις νεάνιδες.
Αυτή την ώρα της ζωής της η Ανυσία δείχνει την σοβαρότητά της, την γενναιότητα του φρονήματός της και όλον τον έρωτα που έτρεφε από βρέφος στα βάθη της καρδιάς της για τον Χριστό και την αρετή.
Ελεύθερη πια απ’ την πατρική εξουσία και γνώμη, δεν εμποδιζόταν από κανέναν στο ελάχιστο για να ρυθμίσει τα προσωπικά της θέματα, όπως θα ήθελε. Δεν έστρεψε την προσοχή της στη ζωή της ηδονής με αισθήματα χαλαρότητας και ραθυμίας, δεν ένιωσε καμιά μικροψυχία στον πειρασμό των υλικών αγαθών, καμιά δειλία, ούτε είδε με γυναικεία αδυναμία την τραχύτητα και την σκληρότητα του κατά Θεόν βίου.
Δεν υπολόγισε ούτε την φύση την γυναικεία ούτε την νεότητά της ούτε τον αδυσώπητο εκείνο πόλεμο, που διεξάγει ο εχθρός εναντίον μας· αλλά όλα αυτά τα περιφρόνησε, σαν να ‘ταν ιστός αράχνης ή σκόνη που κάθεται στα πόδια και σαν παιχνιδάκια εντελώς μικρόψυχων ανθρώπων· και ευθύς ενώθηκε με τον ποθητό της με δεσμά αγάπης, αφού ξεπέρασε εύκολα χάρις στην γλυκύτατη γοητεία του Ιησού, κάθε φόβο που νιώθουν οι αρχάριοι στη σχέση τους με τον Θεό.
Ω, ψυχή ανδρεία σε γυναικείο σώμα! Ω πρεσβυτικό, τέλειο φρόνημα σε τόσο απαλή και νεαρή ηλικία! Ω, ο υπερφυής προς τον Χριστόν έρωτας που νικάει κάθε δισταγμό!
Τι πρώτα, αλήθεια, θα μπορούσε ν’ αναφέρει κανείς απ’ τη ζωή της! Την άμεση εξοικείωσή της με το καλό απ’ τα πρώτα χρόνια της ζωής της, σαν φυσική συναίνεση της ψυχής της, ή τον ζήλο της και την προκοπή στη μάθηση, πράγμα δυσκολοκατόρθωτο και δυσάρεστο ως επί το πλείστον στην νεότητα;
Την περιφρόνηση του κοσμικού πλούτου και της γήινης δόξας που εμπαίζει τους περισσότερους ανθρώπους; Και επιπλέον το σταθερό και άκαμπτο της ψυχής μπροστά σε οποιαδήποτε απόλαυση της ζωής; Ή το μεγαλύτερο απ’ όλα αυτά, που καταπλήσσει και τον πιο φιλόσοφο νου, το ότι δηλαδή δεν είχε κανένα δάσκαλο στην εκλογή του πνευματικού της συμφέροντος αλλά αυθόρμητα και δυναμικά όρμησε προς κάθε τι το υψηλό;
Σ’ εκείνην, βέβαια, ανάλογα με τον πόθο που ερέθιζε την ψυχή της, κι αυτά μικρά της φαίνονταν και σαν κάποια ξεκινήματα και προκαταρκτικές τελετές των αγώνων που θα ακολουθούσαν. Γιατί την θεϊκή φωτιά που ήλθε ο Δεσπότης να βάλει στη γη (Λουκ. 12:49), τη δέχθηκε κι αυτή στα κατάβαθα της καρδιάς της και άναψε λαμπρό και ολόφωτο τον πυρσό της αγάπης προς Εκείνον και μόνο το θεϊκό κάλλος του ποθητού Νυμφίου είχε νύχτα και μέρα στη σκέψη της.
Καθώς μάλιστα έτεινε ολόψυχα προς Αυτόν, αγωνιζόταν κάθε στιγμή να ξεπερνάει όσα μέχρι τότε είχε επιτύχει. «Των μεν όπισθεν επιλανθανομένη, τοις δε έμπροσθεν – όπως λέει ο θείος Παύλος – επεκτεινομένη» (Φιλ. 3:13-14) έσπευδε μόνο για το βραβείο της ουρανίου κλήσεως. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησε να σπεύδει προς Εκείνον και ν’ αγωνίζεται τον ωραίο αγώνα, έως ότου έφερε εις πέρας σταθερά όλα τα αγωνίσματα και έφθασε στην ουράνια κατάληξη, ενώθηκε δηλαδή με τον ποθητό της Νυμφίο περνώντας από το μαρτύριο του αίματος.
Όπως ήδη αναφέραμε, αμέσως μετά τον θάνατο των γονιών της, παρέλαβε τον μεγάλο εκείνο και πολλής αξίας πλούτο· και χωρίς να χάσει καιρό όλο το πλήθος των δούλων, και τους άνδρες και τις γυναίκες, τους τιμά με το προνόμιο της ελευθερίας, παρέχοντάς τους και άφθονα εφόδια για τη ζωή τους.
Τα κτήματα όλα, τα ατέλειωτα χωράφια, ακόμη και τα υπέροχα και αξιοζήλευτα σπίτια, όλα τα κοπάδια των ζώων αλλά και όσα αντικείμενα κομψά και περίτεχνα είχε, αφού τα πούλησε πολύ φθηνά και με ευκολίες σ’ αυτούς που τα ήθελαν, αποδεικνύεται η ίδια άριστη έμπορος της ουρανίου βασιλείας και στη θέση όλων αυτών αγοράζει τον δυσεύρετο και κρυμμένο για τους περισσότερους μαργαρίτη (Ματθ. 13:45-46).
Από το βιβλίο: Αγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, “Η οσιομάρτυς Ανυσία εκ Θεσσαλονίκης. Έκδοση Ι. Ησ. “Το Γενέσιον της Θεοτόκου”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2008, σελ. 24.
