«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Μέ σύνεσιν καί διάκρισιν, τοῦ Πνεύματοις σοφίαν
ἐθέσπισαν, ὦ Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι Πατέρες
τό ἱερόν Τριώδιον, περίοδον τοῦ πένθους
Τότε ἀνοίγονται κρουννοί τῶν θείων χαρισμάτων
γι᾿ αὐτούς πού θά θελήσουνε νά κλαύσουν, νά στενάξουν
νά καθαρίσουν τήν ψυχή, μέ πόνο νά φωνάξουν:
"Ἱλάσθητί μοι Ἰησοῦ, ὡς ὁ Τελώνης κράζω,
καί ὡς ὁ ἄσωτος θρηνῶ, ἡμάρτηκά σοι, Πάτερ".
Ἰδού ἡ κρίσις ἔρχεται, ἀνοίγονται οἱ Βίβλοι,
ὅλα δημοσιεύονται σέ ἀδελφούς καί φίλους.
Τότε, Ψυχή μου καί ἐσύ, πρόσπεσον τῶ Πατρί σου
καί φώναξε ἀπό ψυχῆς, ὦ Ζωοδότα Πάτερ,
τῆς μετανοίας ἄνοιξε τάς πύλας καί φωτός Σου
ἀκτίνας καταφώτισε ὅλη τήν ὕπαρξίν μου.
Σταμάτησαν σκιρτήματα νά τέρπουν τήν ψυχή μου
τὴς Χάριτός σου, Ἰησοῦ Ζωή μου καί πνοή μου.
Ἔλα, Χριστέ μου, ἄνοιξε θύρας τῆς μετανοίας,
τούς λογισμούς ἀφάνισον ὅλους τῆς ἐμπαθείας
καί νοῦν μου καταφαίδρυνον μέ σκέψεις ἀπαθείας.
Διῶξε ἀπό τό σῶμα μου τά νέφη ραθυμίας,
συντόνισε τό πνεῦμα μου νά ἔχη προθυμία
καί ν᾿ ἀνεβαίνη πρόσχαρα Χριστόν νά συναντήση
μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς ἐκεῖ νά τόν φιλήση
Τίς νύκτες μέ ἐγρήγορσι ν᾿ ἀφήνω τό κρεββάτι,
νά γονατίζω ἐνώπιον σοῦ τοῦ θείου μου Πλάστη
καί νά κτυπῶ τά στήθια μου, χωρίς ἀπελπισίαν,
ζητῶν γαλήνην, ἔλεος καί θείαν θυμηδίαν.
Τῆς μετανοίας ἄνοιξε τάς πύλας, ὦ Χριστέ μου,
τουτέστιν, τήν ἀγάπην Σου χάρισε στήν ζωήν μου
νά βλέπω τόν συνάνθρωπον, εἰκόνισμα δικό Σου.
Καρδίας μου σκληρότητα μαλάκωσε, Οἰκτῖρμον,
καί ἄφες με ὑβριστικῶς ν᾿ ἀρχίσω τήν ψυχήν μου
νά τήν στολίσω ὁ δυστυχής, νά τήν ἐξευτελίσω,
ἐνώπιον τῆς φύσεως, τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου.
Ἔλα ἐδῶ, παμπόνηρη, Ψυχή μου παναθλία,
ἐσύ σφικτά μέ κρέμασες μέ κάθε ἀσωτία.
Ἐσύ μέ παραφούσκωσες κι ἀκόμη συνεχίζεις
μέ θεωρίες ὑψηλές πώς εἶμαι αὐθεντία,
πώς ὅλους τούς ξεπέρασα στήν ἀρετή, στήν νιότη,
ἀπ᾿ ὅλους εἶμ᾿ ἀνώτερος, ἔχω θέσι τήν πρώτη.
Ἐσύ μέ παρεκίνησες νά τρέχω σάν τό βόδι
καί δέχθηκα θανάσιμα τοῦ σατανᾶ τό βόλι.
Ἦλθε ἀνεμοστρόβιλος ὁ σατανᾶς μιά μέρα
μέ σήκωσε στά σύννεφα ὅτ᾿ εἶμαι πέρα ὡς πέρα
ἅγιος καί πανάγιος, ἔφθασα τούς Ἀγγέλους,
καί τώρα δέν χρειάζεται ἀγώνας, κομποσχοίνια.
Ἐσύ, Ψυχή μου, βρώμισες ἀπό μικρό παιδάκι
καί ἄλλους τούς κατέκρινες ὅτι φοροῦν τά ράκη.
Ἐσύ μέ κατεντρόπιασες ἐνώπιον ἀνθρώπων
ἔκλεψες καί ἐπόρνευσες, ἐβρώμισες τόν τόπον
καί ἔχεις τήν ἐντύπωσι πώς ζῆς μέ εὐτυχία,
καί ὁ Χριστός σ᾿ ἀδίκησε, δέν σοὔδωσε βραβεῖα,
γιατί ἀξίζεις, ἔτσι λές, νά σέ τιμοῦν οἱ πάντες
νά κάνουν προσκυνήματα καί τοῦμπες οἱ νεραϊδες.
Ἄχ, ὁ τρελλός πώς δέχθηκα, ἔτσι νά μέ πλανήση,
νά μ᾿ ὁδηγήση σέ γκρεμούς, πλευρά μου νά τσακίση
νά ἀλλοιώση ὁ πονηρός Χριστοῦ μου τήν εἰκόνα
νά μέ πουλήση στούς ἐχθρούς χωρίς καμμιά συμπόνια!
Ἄν εἶχα, ὦ ἀπάνθρωπη καί παλαιά Ψυχή μου,
τἠν δύναμι πού μοὔδωσε τώρα ὁ Ἰησοῦς μου
θά ξέσχιζα τίς σάρκες σου, θά σέ πατοῦσα κάτω,
θά σ᾿ ἔπιανα ἀπ᾿ τό λαιμό, ἀμέσως νά σέ πνίξω.
Θά ἔπαιρνα τό ρόπαλο ὅλη νά σέ μαυρίσω
καί τῶν δαιμόνων τίς στρατιές ὅλες νά ἀφανίσω.
Ποτέ, ποτέ μου ἄθλια, Ψυχή τοῦ παρελθόντος,
δέν θά μπορέσ᾿ ὁ δυστυχής ποτέ νά τά ξεχάσω.
Ὅσα ἐσύ μοῦ σκάρωσες ἡμέρα τε καί νύκτα
ἀκούγοντας καί πράττοντας τίς συμβουλές δαιμόνων.
Ἄς εἶναι, ὅλα πέρασαν, Χριστοῦ μου τῆ προνοίᾳ,
μπῆκα σέ νέα ἐποχή μέ θεῖα μεγαλεῖα.
Καί ὁ Χριστός συγχώρησε τά αἴσχησου, Ψυχή μου
γιατί πολύ σ᾿ ἀγάπησε σέ λέγει πιά, "παιδί μου".
Ὅμως ἐσύ οὐδέποτε δέν πρέπει νά ξεχάσης
πώς ἁμαρτίας τό παιδί εἶσαι μέχρι νά τά τινάξης.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
