«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Οπως τόν χειμῶνα οἱ κόρακες κατεβαίνουν στήν γῆ γιά ψοφίμια, ἔτσι καί οἱ σκέψεις μου γυρνᾶνε μέσα στίς ματαιότητες.
Φτωχειά ψυχή μου, ὅπου θελήσω νά πάω, ἰδού, δέν μ' ἀφήνουν σέ ἡσυχία οἱ σφαῖρες τοῦ βελίαρ.
Ὅταν στό χέρι πιάνω κανένα βιβλίο νά βάλω κάτι στό μυαλό, σάν τά πρόβατα στό μαντρί οἱ λογισμοί μέ κυριεύουν.
Ὅταν τρέχω στήν προσευχή νά διώξω τίς στενοχώριες, τρέχουν οἱ πονηροί λογισμοί σέ θάλασσες καί χῶρες.
Στήν ἐκκλησία ὅταν ψάλλω ἤ διαβάζω τούς κανόνες, οἱ λογισμοί μέ ταράζουν ἀπ' τό ἕνα μέρος τοῦ ὠκεανοῦ μέχρι τό ἄλλο.
Κι ὅταν θέλω ἀπ' αὐτούς νά λυτρωθῶ πηγαίνοντας στό διακόνημα, ἔρχονται τότε πλῆθος ὅπως στό πάρκο τά πουλιά.
Ἐάν κατά σύμπτωσι μοῦ ξεφύγει κάποιος ὠφέλιμος λόγος ὁ λογισμός μοῦ λέγει ἀπό ψηλά καί δυνατά ὅτι εἶμαι μεγάλος ὅσιος!
Άπό τό μοναστήρι Νεάμτσ 1933
Ἀπόσπασμα ἀπό ἐδῶ
