Σαλαμοποίησις καὶ μέθοδος τοῦ σαλαμιοῦ: Αἱ δύο ὄψεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

  Ἡ οὐσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ θρησκευτικὸς συγκρητισμός, δηλαδὴ ἡ σαλαμοποίηση τῶν ὑπαρχουσῶν θρησκειῶν καὶ θρησκευτικῶν δογμάτων. Ἡ ἀχταρματοποίηση αὐτὴ εἶναι ἐξάπαντος ἕνα φαινόμενο τῆς μετανεωτερικῆς παγκοσμιοποίησης ποὺ βιώνει τελευταῖα ἡ ἀνθρωπότητα. Ἡ ἰσοπέδωση, ἡ ἐξίσωση, ἡ ὁμογενοποίηση, ἡ σύμφυρση θεολογιῶν, ἰδεολογιῶν, πολιτισμικῶν παραδόσεων σὲ ἕνα ὡραιότατο σαλάμι, ὅπου τὰ πάντα ἀνακατεύονται σὲ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ μεῖγμα. Συστατικὸ βασικὸ αὐτῆς τῆς τερατώδους κατασκευῆς εἶναι καὶ ὁ Οἰκουμενισμός. Αὐτὸ εἶναι ἡ οὐσία του λοιπὸν καὶ ἡ θεωρία του. Καὶ ἡ τακτικὴ τοῦ σαλαμιοῦ εἶναι ἡ μέθοδος προώθησής του σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο. Σιγὰ σιγά, λίγο λίγο, φέτα φέτα. Ἔτσι θὰ καταναλωθεῖ καὶ θὰ χωνευθεῖ εὐκολώτερα, γρηγορώτερα καὶ ἀποτελεσματικώτερα.

  Εἴδαμε καὶ πάλι τὸ “κτύπημα” τοῦ Ἀρχ. Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου. Ἀνενδοίαστο, προκλητικὸ καὶ προδήλως προβεβλημένο: κοινὸς ραντισμὸς τοῦ Ἐπιταφίου μαζὶ μὲ ἕνα Ρωμαιοκαθολικὸ Καρδινάλιο. Σήμερα κοινὸς ραντισμὸς – λατρεία, αὔριο “πιὸ” κοινὴ προσ­ευχὴ καὶ τέλος κοινὸ  ἁγιοπότηρο.  Τὰ   πρά­γματα πᾶνε μόνα τους, ἀνεπαίσθητα, “φυσικά”. Καὶ οἱ ἀντιστάσεις ὁλοένα καὶ πιὸ ἀτονικές. Ἕως πλήρους ἐξαλείψεώς τους. Ὁ ἀρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος σὲ πρόσφατο κείμενό του ἐπικαλέστηκε ὡσὰν ἰσχυρότατο ἐπιχείρημα γιὰ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὴν πρακτικὴ ἐξυπηρέτηση τῶν μικτῶν ζευγαριῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ (γάμος μεταξὺ χριστιανῶν διαφορετικῶν δογμάτων). Φοβερὸ ἐπιχείρημα ἐξάπαντος: νὰ ἀλλάξει ὁ δογματικὸς χαρακτήρας τῆς ἀπόφασης τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μίας ὁλόκληρης Ἐκκλησίας χάριν μίας μειοψηφίας! Ἄλλωστε αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ μία ἀκόμη παράμετρο τῆς ἀντίχριστης μετανεωτερικότητας (βλ. γάμο ὁμοφυλοφίλων);

  Θρησκευτικὴ ἕνωση μὲ ἀγάπη χωρὶς ἀλήθεια; Ψευδής. Μὲ ἀλήθεια χωρὶς ἀγάπη; Προβληματικὴ καὶ ἐλλιπής. Μὲ ἐν ἀληθείᾳ ἀγάπη; Μονόδρομος. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι μία. Ἂν εἶναι πολλές, αὐτοαναιροῦνται αὐτόματα, ὁπότε δὲν μιλᾶμε γιὰ ἀλήθεια. Καὶ ἡ Ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε στὸν κόσμο, διὰ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐν Τριάδι ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Θεοῦ. Ἐφόσον τὰ λοιπὰ θρησκεύματα μιλᾶ­νε γιὰ ἄλλους θεούς, τότε δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ψεύδονται ἢ νὰ πλανῶνται. Καὶ ὁ Χριστὸς ἕνας εἶναι: ὁ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οὔτε ρωμαιοκαθολικός, οὔτε προτεστάντης, οὔτε Ἀρμένιος, οὔτε ἕτερος οὐδεὶς Χριστὸς ὑφίσταται. Γιὰ ποιὰ ἕνωση, ἑπομένως, μιλᾶ­με καὶ πῶς στὰ πλαίσια ἑνὸς ψευτοϊδεολογικοῦ συγκροτήματος, ὅπως σὲ αὐτὸ τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Καὶ αὐτὲς οἱ ἐπισημάνσεις γίνονται ὅσο πιὸ θεολογικά, λογικὰ καὶ καλόπιστα εἶναι δυνατό…

Κ. Ν.

orthodoxostypos