Η ιστορία της πολύτεκνης οικογένειας του Γιάννη και της Μαριάννας
– Μαριάννα, πες μας για τους γονείς σου. Τι δουλειά κάνουν; Ήταν αυστηροί γονείς;
Οι γονείς μου είναι δύο αντίθετοι άνθρωποι. Ο πατέρας μου μεγάλωσε σε ποιμενική πολύτεκνη οικογένεια, με αυστηρή ιεραρχία, εσωστρέφεια και αγάπη στη φύση. Η μητέρα μου αντίθετα μεγάλωσε σε αστική πολύτεκνη οικογένεια, είναι κοινωνική και ευαίσθητη φύση. Την ιατρική ασκούν και οι δύο γονείς μου και αφιερώνουν πολύ χρόνο στο επάγγελμά τους. Αυτό βέβαια τους περιορίζει αρκετά τον χρόνο για την οικογένεια. Είμαστε πέντε αδελφές στη πατρική μου οικογένεια και σίγουρα οι ανάγκες πολλές! Τεράστιας σημασίας για εμάς όμως, ήταν η παρουσία του παππού και της γιαγιάς μας που έμεναν μαζί μας. Ήταν άνθρωποι με πίστη και για εμάς παράδειγμα θυσιαστικής ζωής.
Για την αυστηρότητα, βλέποντας τα πράγματα πλέον από απόσταση καταλαβαίνω ότι οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί όσο ήμασταν μικρές αλλά όσο μεγαλώναμε μας έδιναν πάρα πολλές ελευθερίες και πρωτοβουλίες.
– Ποιες παραδόσεις είχατε στην οικογένεια σας, που επηρέασαν εσένα και τις θεωρείς σημαντικές;
Κάποιες αρχές της οικογένειας μας νομίζω ότι είναι πρώτα απ’ όλα η πίστη στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού κι έπειτα η προσήλωση στην ουσία των πραγμάτων και η αγωνιστική αντιμετώπιση των γεγονότων χωρίς να τα παρατάμε.
– Τι σε έμαθε η ζωή σε μια μεγάλη οικογένεια;
Σε μια μεγάλη οικογένεια γίνεσαι πολυμήχανος! Οι ανάγκες είναι πολλές και οι γονείς δεν επαρκούν πάντα. Τα παιδιά γίνονται σε πιο μικρή ηλικία υπεύθυνα, αναλαμβάνουν ευθύνες και πρωτοβουλίες μέσα από τις απλές ανάγκες της καθημερινότητας. Έτσι νομίζω δεν "πέφτουν απ’ τα σύννεφα" όταν ξεκινά η ενήλικη ζωή. Παράλληλα μαθαίνεις να ζεις μαζί με άλλους ανθρώπους, να μοιράζεσαι, να επικοινωνείς και να εφευρίσκεις τρόπους να "επιβιώνεις" σε "δύσκολες συνθήκες".
Αλλά την αξία της μεγάλης οικογένειας την κατάλαβα κυρίως ως φοιτήτρια. Είδα ότι όλα αυτά που ζω δεν είναι δεδομένα. Μια φίλη μου έλεγε: "εσείς έχετε κάθε μέρα πάρτυ στο σπίτι", διότι πάντα ήταν πολλοί άνθρωποι εκεί, πάντα είχαμε αφορμές για γέλιο, πολλές φορές βάζαμε μουσική και χορεύαμε κι άλλοτε παίζαμε διάφορα παιχνίδια και φυσικά πάντα υπήρχε μια καλή παρέα να σε περιμένει. Άλλη φίλη με ρωτούσε, τι θα κάνεις τώρα που θα πας σπίτι. Αλλά αυτό ήταν ένα ερώτημα που ποτέ δεν είχα! Πάντα κάποιος θα ήταν στο σπίτι και οπωσδήποτε θα είχαμε πολλά να κάνουμε παρέα.
– Πως γνωρίστηκες με τον Γιάννη;
Συνέπεσαν πάρα πολλές συγκυρίες απίστευτες αν το σκεφτεί κανείς! Το χέρι του Θεού θα έλεγα τελικά! Πάντως από την αρχή της γνωριμίας μας και πριν συζητήσουμε για γάμο, καταλάβαινα ότι ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί του! Σήμερα νιώθω ότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλος άνθρωπος στη γη που θα μπορούσαμε να τραβάμε μαζί κουπί! Υπάρχει μια ισορροπία και είναι άνθρωπος που με αντέχει! Χαχα!
– Είχατε συζητήσει πριν το γάμο σας το πώς βλέπετε την μελλοντική σας οικογένεια;
Κατά την γνωριμία μας, ένοιωθα σε κάθε συζήτηση ότι βλέπουμε τον κόσμο από την ίδια οπτική γωνία. Αυτό με ανέπαυε χωρίς να χρειαστεί να προαποφασίσουμε λεπτομέρειες της μελλοντικής μας οικογένειας. Εξάλλου τα δεδομένα συνεχώς αλλάζουν. Καθώς τα χρόνια περνούν και γνωριζόμαστε βαθύτερα μέσα στη καθημερινότητα του γάμου, νιώθω ότι περισσότερο τελικά μετράει να υπάρχει κοινός τρόπος αντιμετώπισης της ζωής, κοινές αξίες, κοινή στόχευση.
– Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες στην αρχή της οικογενειακής ζωής σας;
Κάθε αρχή και δύσκολη, λέει μια ελληνική παροιμία! Σίγουρα υπήρχαν και υπάρχουν δύσκολες στιγμές, διαφωνίες, αρρώστιες, κούραση, αποτυχίες. Όταν όμως υπάρχει ειλικρίνεια και διάθεση να ακούσει ο ένας τον άλλο, μετάνοια, συγχώρεση, σιγά σιγά βρίσκονται λύσεις. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε και ζητούμε και τη βοήθεια του Θεού.
– Έχετε έξι παιδιά. Πες μας για τα παιδιά σου. Πόσων χρονών είναι; Με τι ασχολούνται;
Είναι μικρά παιδάκια! Θα έλεγα όλα μωράκια είναι! Αναζητούν αγκαλίτσα και φροντίδα! Είναι ο Δημήτρης 7 χρονών, η Μαρίνα 5, ο Γιώργος 4ων, ο Σεραφείμ σχεδόν 3ων, ο Λούκας 1ος ετους και ο Νεκτάριος 8 μηνών. Παίζουν όλη την ημέρα και συνέχεια εφευρίσκουν κάτι καινούριο για να με εκπλήξουν.... Ένα κουτί γλυκών γίνεται σπιτάκι για τα playmobil, μια κορδέλα γίνεται καλάμι ψαρέματος, μία ποδιά γίνεται πανοπλία...
– Πώς τα καταφέρνεις με τόσα μικρά παιδιά;
Η αλήθεια είναι υπάρχουν πολλές δύσκολες στιγμές. Είναι ένας μαραθώνιος θα έλεγα και θέλει υπομονή, επιμονή και να κρατάς "χαμηλές ταχύτητες". Κι έπειτα ο Θεός δίνει δύναμη. Χρειάζεται κιόλας να σταματάς που και που και να χαίρεσαι τις στιγμές με τα παιδάκια! Κι αυτό δίνει δύναμη! Εξάλλου δεν θα είναι για πολύ ακόμα μικρά! Αξίζει να τους αφιερώνεις χρόνο και να χαίρεσαι τις στιγμές μαζί τους.
– Είναι αισθητή η υποστήριξη μιας πολύτεκνης οικογένειας από το Ελληνικό Κράτος;
Γενικά υπάρχουν κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις. Αλλά νομίζω η πορεία της χώρας δεν είναι τόσο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Μάλλον η πολυτεκνία δεν εκτιμάται ιδιαίτερα θα έλεγα.
– Λαμβάνοντας υπόψη τις μέριμνες, που έχεις για την οικογένεια σου, είναι μάλλον πολύ δύσκολο να βρεις χρόνο για την επαγγελματική σου ανάπτυξη, ή μήπως έχεις κάποια λύση;
Σίγουρα δεν είναι εύκολο! Ότι έχω καταφέρει μέχρι στιγμής είναι επειδή το υποστηρίζει και το επιδοκιμάζει ο Γιάννης και με βοηθούν με κάθε τρόπο οι γονείς και τα πεθερικά μου! Μαζί με τα παιδάκια ολοκληρώθηκε το διδακτορικό μου, σπουδάσα σε μια σχολή παιδαγωγικής επάρκειας, συμμετείχα σε συνέδρια και ολοκλήρωσα διάφορα πρότζεκτ της ειδικότητάς μου. Όμως όσο μεγαλώνει η οικογένεια νιώθω ότι είναι πολύ δύσκολο να αφιερώνει χρόνο η μητέρα στο επάγγελμα. Κι αυτό γίνεται μόνο με θυσία άλλων πραγμάτων.
– Τι σας βοηθά να έχετε στενές σχέσεις μεταξύ σας και να παραμένετε μια δεμένη οικογένεια;
Στο ζευγάρι σημαντικό είναι να υπάρχει κατανόηση και συγχώρηση. Γιατί λάθη γίνονται και πρέπει καθένας να το παραδέχεται ότι κάνει λάθη αλλά και να περιβάλλει με αγάπη τα λάθη του άλλου. Τα παιδάκια χρειάζονται συνεχή υποστήριξη και δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις απ’ αυτά! Έπειτα με συζήτηση προσπαθούμε να λύνονται τα προβλήματα και να μην μένουν παράπονα και στεναχώριες, που θα απομακρύνουν κάποιον συναισθηματικά από την οικογένεια.
