«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Κατάπαυσις ὅλων τῶν νοερῶν κινήσεων καί δυνάμεων τῆς ψυχῆς! Αὐτή εἶναι ἡ καρποφορία τοῦ νυκτερινοῦ κόπου τῆς προσευχῆς! Ὄντως εἶναι πρωτοφανής καί πολυτιμώτατη αὐτή ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ μας γιά τήν μοναχική μας ζωή, ἀλλά καί γιά τήν πνευματική στήριξι τῶν Ἀδελφῶν Χριστιανῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἀπό τόν κόσμο τῶν ἡδονῶν καί τῆς φαυλότητος ζητοῦν χεῖρα βοηθείας. Ζητοῦν τήν προσευχή μας.
Ἡ ἐράσμια ἕνωσις τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς ψυχῆς μας εἶναι τόσο δυνατή καί ἑλκυστική, πού δέν σέ ἀφήνει νά χάσης κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς σου οὔτε δευτερόλεπτο! Γι᾿ αὐτό γιά ἐμᾶς τούς μοναχούς δέν ὑπάρχει χρόνος διά ματαιολογίες, οὔτε διά ἀνώφελες συντυχίες τόσο μέ ἄλλους μοναχούς ὅσο καί μέ λαϊκούς. Ὁ χρόνος μας ἐδῶ στό μοναστήρι εἶναι ἀνώτερος τοῦ χρυσοῦ. Ὁ χρυσός πωλεῖται καί ἀγοράζεται, ἐνῶ ὁ χρόνος μόνο ἀγοράζεται διά αἰωνίαν ἀποθήκευσιν ἀθανάτων δωρεῶν καί θείων προμηθειῶν. Καί πωλεῖται ἄνευ ἀξίας, διά χαμερπεῖς ἀσχολίες καί συνομιλίες.
Καί ὅμως ἐδῶ στήν μονή μας θλίβομαι ὅταν βλέπω μοναχούς, κάθε ἡλικίας νά μήν ἠμποροῦν νά σταθοῦν στά κελλιά τους γιά πολλήν ὥραν. Θεωροῦν ἀναγκαῖον καθῆκον τῆς μοναχικῆς τους ζωῆς νά τρέχουν διά νά συνομιλήσουν μέ τούς λαϊκούς. Νομίζουν ὅτι μέ τά πτωχά τους λογάκια, τούς ὠφελοῦν, ἤ τούς ἀπασχολοῦν μέ ἀνώφελες ἐνίοτε καί ξένες πρός τήν μοναχική τους ἰδιότητα ἀτέλειωτες συζητήσεις.
Καί φεύγουν τά ὡραῖα μας χρόνια μέ τόση ταχύτητα! Καί τελικῶς θά γεράσωμεν καί τόν Χριστόν οὔτε θά γνωρίσωμεν οὔτε θά τόν ἀγαπήσωμεν. Μένομεν παρηγορούμενοι μέ τήν ὑπόσχεσι τῆς Ἀειπαρθένου Μητρός τοῦ Χριστοῦ μας, ὅτι θά πρεσβεύση στόν Υἱόν της διά τήν σωτηρία μας, σύμφωνα μέ ὑπόσχεσί της στόν πρῶτον οἰκήτορα τοῦ Ἄθω, τόν Ὅσιο Πέτρο τόν Ἀθωνίτην.
Ἀδελφοί μου μοναχοί καί φίλοι ἐν Χριστῶ συμπολεμισταί, συγχωρέστε με. Μαζί ἀρχίσαμε αὐτόν τόν νικηφόρο ἀγῶνα γιά ἕνα μόνον σκοπό. Θά ἔχουμε πειρασμούς στήν ζωή μας. Ὅμως ἄς μη ἀπελπιζώμεθα. Ἡ παλαίστρα μας δέν εἶναι ἡ συντυχία μεταξύ μας ἤ μέ τούς ἀδελφούς χριστιανούς μας τούς ὁποίους καί ἀγαποῦμε, ἀλλά εἶναι τό κελλί μας. Ὅσο καθυστεροῦμε νά ἐπιστρέψουμε γρήγορα στά κελλιά μας, τόσο καί βαρύνεται ἡ ψυχή μας ἀπό τά πάθη καί τούς λογισμούς της. Δέν εἶναι δυνατόν, νά φθάσουμε τίς βαθμίδες τῆς Θείας Χάριτος, ἐάν μένωμεν ἔξω ἀπό τό κελλί μας πολύν χρόνο. Γιατί; Διότι ἐπιστρέφουμε «χαλκομανίες». Ἐάν καθυστεροῦμε τά βράδυα νά μποῦμε στά κελλιά μας, πῶς θά ἐγερθοῦμε ἐκ τοῦ ὕπνου γιά νά τρέξουμε ἀγαλλομένῳ ποδί στήν πρωϊνή μας ἀκολουθία;
Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ ὡσάν ρομφαία διαπερνᾶ τήν καρδία τοῦ ἀγωνιστοῦ μοναχοῦ. Τόν ξεχωρίζει ἀπό κάθε τί τό ἐγκόσμιο, τό ἐμπαθές καί τό ἐφήμερο. Τόν ἀνεβάζει ἐκεῖ, ὅπου οὔτε ὁ ἴδιος δέν ξέρει ποῦ πηγαίνει. Τόν ἀνεβάζει σέ πνευματικές βαθμίδες καί τοῦ ἐπιτρέπει νά Τόν γνωρίσει περισσότερο. Ὁ Χριστός ζητεῖ νά ἀγαπήσει τό πλᾶσμα του μέ μία ἀκατάσχετη, ἀνυπόκριτη, ἐγκάρδια καί δυνατή ἀγάπη. Ὄντας σέ μία τέτοια πνευματική ἀτμόσφαιρα εὑρισκόμενος ὁ μοναχός δέν θέλει νά ἀποχωρισθῆ τόν Ἰησοῦ. Δέν αἰσθάνεται καμμία σωματική κόπωσι. Νομίζει ὅτι καί τό σῶμα του ἔχει χάσει τό βάρος του. Μᾶλλον αἰσθάνεται ὅτι πληρώθηκε κι αὐτό ἀπό τήν θεία Χάρι. Δίνει ὁ Χριστός στόν μοναχό δωρεάν αὐτό τό πλήρωμα τῆς χάριτος καί τῆς χαρᾶς.
Οἱ κοσμικοί σπάζουν πιάτα καί γυαλικά γιά νά προκαλέσουν κάποια αἴσθησι χαρᾶς καί ξεφαντώματος στήν ζωή τους καί στήν καρδιά τους. Ἀλλά, ἔχουν χάσει τόν προσανατολισμόν τους καί ἀλλοῦ κτύπησαν πόρτα γιά ἀνεύρεσι τῆς μόνιμης καί γλυκυτάτης χάριτος καί χαρᾶς. Ἐνῶ κοντά στόν Χριστό, δέν πληρώνεις τίποτε. Δέν τρέχεις στούς δρόμους μέ ἀλαλαγμούς νά ζητήσεις ἐπίλυσι δικαιωμάτων καί τακτοποίησι κοινωνικῶν ὑποθέσεων. Ὁ Χριστός ἕνα πρᾶγμα ζητεῖ ἀπό τόν ὀρθόδοξο Χριστιανό, διότι σ᾿ αὐτόν ἔχει δοθῆ μόνον διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος τό πλήρωμα τῆς Θείας Χάριτος. Ζητεῖ νά τόν πιστεύει ἀκραδάντως, χωρίς τήν παραμικρή ἀμφιβολία καί ἐπιφύλαξι ὡς Δημιουργόν του, Πατέρα, Φίλον, Ἀδελφόν, Προνοητή ὅλων τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν καί Σωτῆρα του.
Τότε ὁ Χριστός χαίρεται ὑπερβολικά γι᾿ αὐτή τήν πνευματική ἑνότητα πού δημιουργήθηκε μέ τό πλάσμα του, μαζί του, καί τρέχει νά προσφέρει τίς ἄπειρες δωρεές του. Καί μάλιστα δωρεάν.
Ἐνίοτε συμβαίνει στόν μοναχό αὐτό πού ἀναφέρει σ’ἕνα ψαλμό ὁ προφητάναξ Δαβίδ: «Ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δε ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου». Πραγματικά ἡ ψυχή σύρεται ὀπίσω ἀπό τό ἅρμα τῆς Θείας Χάριτος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅπως ἡ καρότσα πίσω ἀπό τό τρακτέρ. Καί πηγαίνει ὅπου τήν ὁδηγεῖ ὁ Μεγάλος Κυβερνήτης τῶν Ψυχῶν μας. Ἀκολουθεῖ σιωπηλή, εἰρηνική καί χαρούμενη. Δέν ἔχει τήν αἴσθησι τῆς ἀγωνίας, τοῦ τρόμου καί τῆς ἀδημονίας, ἄρα γε ποῦ μέ πάει ὁ Ὁδηγός μου; Ἀντιθέτως, ἔχει μία σιγουριά ὅτι πορεύεται μέ ἀσφάλεια, ἀλλά σέ ἀλλοιώτικους καί ἄγνωστους γι᾿ αὐτήν κόσμους.
Στήν πορεία της πρός τά ἄγνωστα παλάτια τῆς Χάριτος ἐρωτᾶ ἐκστατική: «Μά ποῦ μέ πᾶς Χριστέ μου; Δέν εἶμαι ἄξια νά σέ ἀκολουθήσω. Εἶμαι συντετριμμένη, λόγῳ τῆς ἁμαρτωλότητός μου. Καί ὁ Χριστός μυστικά τήν καθησυχάζει: «Ἔλα μαζί μου. Σέ ἀγαπῶ. Μήν ἀμφιβάλης διά τήν ἀγάπη μου. Γνωρίζεις ὅτι ἄφησα τά 99 καί ψάχνω γιά σένα τό ἑκατοστόν πρόβατον, τό ἀπολωλός. Καί τώρα ποῦ σέ εὑρῆκα, ζητῶ μόνο νά μέ ἀκολουθεῖς μέ χαρά καί ἐμπιστοσύνη»!
Αὐτή τήν στιγμή ὁ νοῦς μου τρέχει στόν σημερινό ἑορταζόμενο Ὅσιο Σίμωνα τόν Μυροβλύτη, (28 Δεκεμβρίου) τῆς Γείτονος Μονῆς, τῆς Σιμωνόπετρας. Δέν θά ξεχάσω ὅταν κάποια χρονιά εἶχα μεταβῆ ἐκεῖ σάν ἐκπρόσωπος τῆς Μονῆς μας, καί δέχθηκα στήν πανηγυρική ἀγρυπνία τους, μία ἔκτακτη καί ὑπερφυσική ἐμπειρία. Ἀπό τό Ἱερό βῆμα ἤρχοντο ἐναερίως ἀλλεπάλληλα κύματα μύρου, τήν ὥρα πού οἱ Πατέρες ἔψαλλαν τούς πολυελέους. Ἐστεκόμουν ὄρθιος, ἀκίνητος, ἐκστατικός καί ἀνέπνεα αὐτά τά μυροβλύζοντα κύματα, τά ὁποῖα ἐκράτησαν ἀρκετή ὥρα. Ἔτσι ὁ Ἅγιος μοῦ ἔδωσε ὁ ἴδιος τήν ἐμπειρία αὐτή γιά νά γνωρίζω, χωρίς ἐπιφυλάξεις, ὅτι δικαίως φέρει τόν τίτλον τοῦ Μυροβλύτου.
Ποιός ξέρει τί τιτάνιους ἀγῶνες κατά τῶν δαιμόνων ἐπετέλεσε ὁ Ἀσκητής αὐτός μέσα στήν παλαίστρα του, πού ἦταν ἕνα φυσικό σπήλαιο, ἀπέναντι ἀπό τήν ἱδρυθεῖσα ἀπ᾿ αὐτόν μονή του. Πόσες ὑπερκόσμιες θεῖες ἐπισκέψεις δέχθηκε καί πόσες προσευχές ἀπηύθυνε προς τόν Φιλάνθρωπον Θεόν μας γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί τίς θεραπεῖες ἀσθενῶν!
Διά νά ἐξοικονομεῖ σέ προσευχή ὁλόκληρο τόν χρόνο τῆς κάθε νύκτας, δενόταν μέ ἁλυσίδες ἤ μέ τριχιές γιά νά στέκεται ὄρθιος καί νά μή ἁρπάζεται ἀπό τόν ὕπνο. Βλέποντας αὐτά τά ἀσκητικά ἀγωνίσματα ὁ Χριστός μας, τόν ἐχαρίτωσε καί τόν ἀνέδειξε πολυωφελές δοχεῖον τῆς Χάριτος. Ἄς εὔχεται καί γιά ἐμᾶς τούς ταλαιπώρους ὀγδοῆτες, οἱ ὁποῖοι δέν ἀγωνιζόμεθα σχεδόν καθόλου, γι᾿ αὐτό καί δέν λαμβάνομεν πνευματικές παρηγοριές καί ἐμπειρίες.
