| ||||
Χρόνια πολλά & ευλογημένα. Η Σκέπη της Παναγίας, να σκεπάζει την Ελλάδα μας.
Έχει
μείνει στην ιστορική συνείδηση του ελληνικού λαού, ότι στο αθάνατο Έπος
του 1940 πολεμήσαμε μόνο και κυρίως κατά των Ιταλών, των Γερμανών και
δευτερευόντως κατά των Βουλγάρων. Είναι έτσι;
Την
τελευταία δεκαετία προ του πολέμου του '40 ο αμυντικός σχεδιασμός και η
αμυντική τοποθέτηση της χώρας ήταν απέναντι της Βουλγαρίας, γιατί από
την πλευρά της ήταν η μόνη δίοδος απ΄όπου μπορούσε να επιτεθεί και να
απειλήσει σοβαρά εχθρικός σχηματισμός εναντίον της Ελλάδος.
Γι
αυτό από την αρχή σχεδόν της δεκαετίας του '30 ολόκληρος ο αμυντικός
σχεδιασμός της χώρας ήταν προσανατολισμένος απέναντι στην Βουλγαρία, τον
οποίον σχεδιασμό τον είχε αναλάβει προσωπικά ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς.
Είχε
επισκεφτεί αθόρυβα κάθε οχυρωματικό έργο στην Ευρώπη, όπως την περίφημη
και αήττητη μέχρι τότε γραμμή Μαζινώ της Γαλλίας, αλλά και κάθε άλλο
στρατηγικά οχυρωματικό έργο από το οποίο μπορούσε να πάρει ιδέες
κατασκευής, οργάνωσης, και ολοκληρωμένης επιμελητείας.
Όλα
αυτά τα είχε καταγράψει ο ίδιος ως μάχιμος και ευφυής στρατιωτικός που
ήταν, και οι επιτελείς του, και ως απόρροια δημιούργησε τα αθάνατα
οχυρωματικά έργα, τα οχυρά του Ρούπελ, μιας φοβερής αμυντικής γραμμής
πολλών χιλιομέτρων απέναντι στην Βουλγαρία, θέλοντας να εξασφαλίσει τα
σύνορα της Ελλάδας, με τον καλύτερο τρόπο που υπήρχε μέχρι τότε, δηλαδή
μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄30.
Εντύπωση προκαλεί,
πέρα από την καταπληκτική οργάνωση των Οχυρών, η μυστικότητα με την
οποία κατασκευάστηκαν, η οποία χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να
αναλυθεί. Μερικά παραδείγματα μόνο είναι ότι άλλαζαν οι μηχανικοί,
επιστάτες και οι εργάτες των έργων κατά τακτά χρονικά διαστήματα, δεν
έπαιρναν εργάτες από τις κοντινές περιοχές, έφερναν π.χ. εργαζόμενους
από την Κρήτη, την Πελοπόννησο τους μετέφεραν με καμιόνια νύκτα, με
δεμένα μάτια όταν πλησίαζαν και μετά τρίμηνη εργασία αφού τους
αποζημίωναν, απολύονταν, και έφευγαν με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν, για να
μην γνωρίσουν την περιοχή που εργάστηκαν, και προσλαμβάνονταν νέοι
εργαζόμενοι, πάντα από μακρυνές επαρχίες, πάντα με τον ίδιο μυστικό
τρόπο.
Το στρατηγικό ολοκληρωμένο
αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών του Μεταξά φάνηκε πεντακάθαρα όταν
εξαπολύοντας την επίθεσή τους οι Γερμανοί διαμέσου Βουλγαρίας,
τσακίστηκαν πάνω στα Οχυρά, και όταν απαίτησαν από κατασκόπους και τους
ίδιους τους Βουλγάρους να τους υποδείξουν κρυφά περάσματα έτσι ώστε να
υπερκεράσουν τα Οχυρά χωρίς σημαντικές απώλειες, κανένας από τους
κατασκόπους αλλά και από τους Βούλγαρους που βρίσκονταν μόλις μερικές
εκατοντάδες μέτρα μακρυά από τα Οχυρά δεν γνώριζαν τίποτα, ούτε καν που
ακριβώς είναι τα Οχυρά, και μάλιστα για ένα έργο που κράτησε αρκετά
χρόνια. Όλα αυτά όπως έχει καταγραφεί ιστορικά, εξόργισαν τους Γερμανούς
απέναντι στην βουλγαρική, όπως δήλωναν, ανικανότητα, αλλά και τις
βαριές απώλειες τους, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν με κάθε μέσο στα
Οχυρά.
Ο εμβληματικός και ευφυέστατος αυτός αμυντικός
σχεδιασμός, άλλαξε όταν από της
7ης Απριλίου 1939 έως 12ης Απριλίου 1939, δηλαδή εντός 5 ημερών η Ιταλία
κατέλαβε την Αλβανία, και έτσι δημιουργήθηκε για την Ελλάδα ένα
καινούργιο άκρως επικίνδυνο μέτωπο, το οποίο βεβαίως δεν υπήρχε χρόνος
να καλυφτεί με τον ίδιο τρόπο των Οχυρών Ρούπελ.
Ας
δούμε από ένα άρθρο του Χαράλαμπου Νικολάου, Ταξίαρχου ε.α., τ.
καθηγητή Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ, τον ρόλο και την ενεργή συμμετοχή
που είχε η Αλβανία στην επίθεση εναντίον της Ελλάδος το 1940.
Ως
επίλογο να πω, οτι ως μέτοχος της γενιάς της Μεταπολίτευσης,
αναγνωρίζοντας τις τρομερές ευθύνες και τα αβάσταχτα λάθη που πρόσθεσα/
προσθέσαμε στις νεότερες γενεές, αισθάνομαι το βάρος της ηθικής
υποχρέωσης, έστω και αν φαίνεται οτι είναι αργά, να μεταφέρουμε κάθε
γνήσια ιστορική διαδρομή στις νέες γενιές, να τους δείξουμε την γλώσσα
την ελληνική την οποία τους στερήσαμε, την σωτηριώδη πίστη που
διαστρεβλώσαμε, την αγάπη για την πατρίδα που αλλοιώσαμε, γιατί αν δεν
το κάνουμε ακόμη και στο + 5', οι νέες γενιές κινδυνεύουν να ζήσουν
αργοπεθαίνοντας με τα βιώματα που αποτυπώνονται στην παρακάτω εικόνα:
