Θάνατος! Μία λέξη ανατριχιαστική και άκρως αποδιοπομπαία για τους πολλούς ανθρώπους. Από όσα δεινά και αν ποδοπατείται ο άνθρωπος, πάλι την ζωή την θέλει. Την λατρεύει. Η ζωή είναι το ποθούμενο και αυτό κατεφάνη στις μέρες μας που ο κορωνοϊός απειλούσε αυτή τη ζωή όλων μας. Όσο όμως και αν διδάσκει η φύση ότι το άνθος κάποια στιγμή μαραίνεται, αλλά και πάλι ανασταίνεται με νέα ζωή, ο άνθρωπος, ως κάκιστος και απείθαρχος μαθητής, δεν εννοεί να υποταγεί στο ως άνω θεϊκό κέλευσμα. Όσο και αν ο Θεός δίδαξε στην πράξη ότι η πραγματική, γνήσια και αιώνια ζωή αρχίζει μετά το φτυάρι του νεκροθάπτη και είναι άτρωτη παντοειδώς, ελάχιστοι των ανθρώπων το πρόσεξαν, αλλά και το υιοθέτησαν.
“Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία” λέει το βλάσφημο λαϊκό άσμα. Γιατί αλήθεια το “κηρύσσει” αυτό; Μα φυσικά για να απελευθερώσει τον δρόμο προς την αμαρτία, η οποία προξενεί ηδονή και τέρψη και φυσικά “δεν υπάρχει” τιμωρία, λόγω ανύπαρκτης αθανασίας.
Έτσι μας βολεύει και με αυτές τις ψευδαισθήσεις πορευόμαστε. Κανείς δεν άκουσε την φωνή του πλουσίου, που παρακαλεί τον πατέρα Αβραάμ να πέμψει Λάζαρον να ενημερώσει στη γη τους συγγενείς του να αλλάξουν τρόπο ζωής.
Κανείς δεν ακούει τους προφήτες και τους αγίους στις προειδοποιήσεις και στις νουθεσίες τους. Οι άνθρωποι επιθυμούν να ακούουν καλές ειδήσεις και τα πλήθη ακούουν αυτούς που τις φέρνουν. Ποιοί είναι αυτοί; Οι ψευδοπροφήτες! “Οἱ προφῆται (οἱ ψευδεῖς) προφητεύουσιν ἄδικα καί ὁ λαός μου ἠγάπησεν οὕτως” (Ιερ. 5,31). Έτσι κραύγαζε ο προφήτης στην απελπισία του και τον πήραν για ηττοπαθή και τον κατηγόρησαν για εχθρό της χώρας του τότε.
Γι' αυτό τον λόγο πεθαίνουν οι άνθρωποι ανεπανόρθωτα. Γιατί είναι ανίκανοι να ακούσουν την αλήθεια και πολύ περαιτέρω να την υποφέρουν. Γι' αυτό απωθούν τα γνήσια προφητικά πνεύματα και τα χτυπούν, προσκολλώμενοι στις “ακαθαρσίες” και στα παντοειδή έλη. Γι' αυτό “χτύπησαν” τον ίδιο τον Χριστό, τον πρώτο των προφητών. Γι' αυτό αποκεφάλισαν τον Πρόδρομο. Δεν άντεχαν τον αντίλαλο του ελεγκτικού “οὐκ ἔξεστι σοι...” Δεν μπορούσαν να δεχθούν την έκδοση της θεϊκής δικαστικής απόφασης ότι είναι ένοχοι. Αμαρτωλοί! Ούτε είχαν όμως τελικά το σθένος να μετανοήσουν. Κατ' ουσίαν λοιπόν δεν διαφωνούσαν πραγματικά μαζί τους, μέσα στο ενδότερο είναι τους, καθότι αντιλαμβάνονταν την αλήθεια των λόγων τους, απλά δεν μπορούσαν να την αποδεχθούν. Φοβούνταν... Οπότε περνώντας στην αντίπερα όχθη, αυτήν της “αντεκδίκησης”, έπνιξαν αυτήν την αλήθεια μέσα στην καρδιά τους και την μετέβαλαν σε ειρωνεία ή σε λύσσα εναντίον εκείνων οι οποίοι γνωρίζουν και τολμούν να πουν αυτό που γνωρίζουν. Αυτό μάλλον που τους ανέθεσε ο Θεός. Γιατί τελικά ο προφήτης μιλά κατ' εντολή Θεού.
Ο θάνατος όμως παραμένει γεγονός αναμφισβήτητο και η καλπάζουσα τεχνολογία δεν μπόρεσε να τον αντιπαλαίσει. Το ομολογούν αυτό απερίφραστα γνήσιοι επιστήμονες, ταπεινοί άνθρωποι, που θέτουν υπεράνω όλων τον Θεό.
Να αναφερθούμε σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα πριν αρκετά χρόνια. Κάποιος αρρώστησε βαριά, οπότε κάλεσε γιατρό σπίτι του για εξέταση και περαιτέρω οδηγίες. Είπε ο ιατρός‧ “Θα μείνεις στο κρεβάτι αυτό τρεις μέρες το λιγώτερο, θα πίνεις νερά πολλά, υγρά γενικώς πολλά, θα γίνεις καλά. Θέλω να σου πω μονάχα κάτι και να το θυμάσαι σε όλη τη ζωή σου‧ ότι η ιατρική επιστήμη συνήθως παρηγορεί, σπανίως θεραπεύει και ουδέποτε σώζει. Εγώ δεν μπορώ να σε σώσω, σε παρηγορώ, και το κάνω αυτό με πολύ πόνο καρδιάς, μιας και δεν έχεις κοντά σου άλλον δικό σου άνθρωπο”. Γιατί ο εν λόγω ασθενής “Οὐκ εἶχεν ἄνθρωπον...”.
Σύμφωνα λοιπόν και με τα ως άνω λεγόμενα, τελικά ένας είναι αυτός που νίκησε και νικάει τον θάνατο. Ο Χριστός! Μόνο αυτός μπορεί να αναστήσει τον οδωδότα Λάζαρο (Ιω.11,43-44). Μόνο αυτός μπορεί να εγείρει τον υιό της χήρας της Ναΐν (Λκ. 7,15). Μόνο αυτός μπορεί να καλέσει την κόρη του Ιαείρου να σηκωθεί όρθια και να διακόψει τον ύπνο της (Λκ. 8,52). Μόνος αυτό μπορεί να διατάξει τον παραλυτικό να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του στον ώμο και να πάει στην ευχή του Θεού, αφού πρώτα τον γιατρέψει παντοειδώς.
Αφήνοντας όμως την κυριολεξία του θανάτου, ας μεταφερθούμε για λίγο στην κεκρυμμένη πλευρά του, αυτήν του ψυχικού θανάτου. Του ψυχικού που οδηγεί και στον σωματικό θάνατο, αλλά και καταδικάζει και τον άνθρωπο αναλόγως.
Πεθαμένο το ελληνικό έθνος κατά την πρώτη άλωση των Σταυροφόρων το 1204 και μετέπειτα των Τούρκων το 1453. Νεκροί οι Έλληνες στην άλωση την μικρασιατική, όπου οι προτεστάντες προσέτρεξαν να αλώσουν και τις ψυχές μας, παίρνοντάς τες προσήλυτες σκλάβες, όχι μονάχα στον Πόντο, στη Μ. Ασία και στην Ανατολή, αλλά και στην Ελλάδα... Και όμως ζωντανέψαμε. Αναστηθήκαμε!
Τότε όμως πιστεύαμε στην ανάσταση και αγωνιστήκαμε γι' αυτήν την ανάσταση. Τώρα όμως στα χρόνια μας τα νεκρά, δεν πιστεύουμε στην ανάσταση, οπότε δεν αγωνιζόμαστε γι' αυτήν. Οπότε κενή η πίστη μας σύμφωνα με τον “αναστηθέντα” Παύλο.
Μέχρι τώρα κατηγορούσαμε άλλους για τον θάνατό μας. Τώρα όμως δεν έχουμε την τόλμη να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας για την ψυχική μας αυτοκτονία. Από ημίθεοι και ήρωες, καταντήσαμε δουλοπρεπή και διαταζόμενα ρομποτάκια. Γινήκαμε πλαδαροί, ηθικά και πνευματικά.
Να ευχηθούμε όμως αυτό που συνέβη και στο παρελθόν, να συμβεί και τώρα. Τι; Να γίνει ένα ξετίναγμα ξαφνικά, που ο Θεός το θέλει και η ιστορία το επιβάλλει και να αναστηθούμε από πλευράς εθνικής και θρησκευτικής. Να αρνηθούμε να πεθάνουμε άδοξα. Ή μάλλον τον θάνατο, να τον αποδεχθούμε σαν μία νέα Αρχή.
Είμαστε λαός που ζούμε αδιάλειπτα επί 4.000 χρόνια, την στιγμή που άλλοι λαοί εξηφανίσθησαν ή αφομοιώθηκαν. Πρέπει επί του παρόντος λοιπόν να αποτρέψουμε την επικρατούσα απίσχναση της πίστεώς μας, θρησκευτικής και εθνικής. Πρέπει ξανά να πιστέψουμε ότι είμαστε ικανοί για ΘΑΥΜΑΤΑ!
Σαν Έλληνες και σαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αγκαλιάσαμε τη ζωή του κόσμου τούτου και είμαστε σφιχταγκαλιασμένοι με αυτήν, ξέροντας ότι θα πεθάνουμε. Να πεθάνουμε όμως με την ελπίδα της Ανάστασης! Τον θάνατό μας επομένως, να τον ποθούμε σαν μία αρχή. Την μία και μοναδική. Την αιώνιο!
Ήδη ο Γάλλος στρατάρχης Φος (1851-1929) διατάζει‧ “Όρθιοι οι νεκροί”!
Ας ανταποκριθούμε στο εν λόγω πρόσταγμα. Έχουμε ιερό καθήκον και υποχρέωση στον Θεό.
