Ἡ ἁγία Αναστασία ἡ Ρωμαία ἐμαρτύρησε τό 260 μετά Χριστόν, ἐπί Δεκίου. Ὑπήρξε νεαρά μοναχή, μόλις 20 ἐτῶν, ὅταν ὁμάδα στρατιωτῶν ἦλθαν στό μοναστήρι της, πού ῆταν πλησίον τῆς Ρώμης καί τήν ἅρπαξαν ἀπό τά χέρια τῆς Γερόντισσάς της Σοφίας. Ὁ λόγος προφανής. Ἐπειδή ἐκανε κατηχητικό σέ παιδιά καί ἀκούσθηκε ἡ ἱεραποστολική της διακονία, μεταφέρθηκε στό στάδιο. Ὑπέστη ἀνήκουστα μαρτύρια. Τήν ἐγύμνωσαν ἐνώπιον πλήθους ἀνθρώπων γιά νά τήν ἐξευτελίσουν. Τῆς ἔκοψαν τήν γλῶσσα, τούς μαστούς, τῆς ἔβγαλαν ἕνα ἕνα τά δόντια της, τῆς ἔκοψαν μεληδόν τά πόδια καί τά χέρια της. Καί πρίν τῆς κόψουν τό κεφάλι ὕψωσε τήν φωνή της στόν οὐρανό καί εἶπε τοῦ Χριστοῦ:
«Σοῦ ζητῶ μία χάρι, Χριστέ μου, πρίν οἱ ἄνομοι μοῦ κόψουν τό κεφάλι. Νά μοῦ δώσεις τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Καί ὅσοι ἄνθρωποι ζητοῦν τήν βοήθειά μου, νά τήν ἔχουν». «Θά τήν ἔχεις αὐτή τήν Χάρι, πού ἐζήτησες», τῆς εἶπε ὁ Χριστός.
Ἔκτοτε ἡ Ἁγία, παρότι δέν εἶναι τόσο γνωστή στό χριστιανικό πλήρωμα, ἄλλωστε ὑπάρχουν κι ἄλλες δύο Ἀναστασίες καί ὑπάρχει κάποια σύγχυσις μεταξύ τῶν Χριστιανῶν μας, θαυματουργεί, ἀκόμη καί ὅταν δέν τήν προσκαλοῦν. Θά γράψουμε λίγα σύγχρονα θαύματά της γιά νά τιμήσουμε τήν Ἁγία μας, ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ τρίτη Προστάτις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου. Γιά δεύτερο λόγο νά παρακινηθοῦν οἱ Χριστιανοί μας νά τήν τιμοῦν καί να τήν ἐπικαλοῦνται στά ἄφθονα προβλήματα καί ἀρρώστειες τῆς ζωῆς τους. Καί γιά τρίτο λόγο νά τήν ἀγαπήσουμε ὅλοι μας σάν πνευματική μας Μητέρα, Ἀδελφή καί Κόρη τοῦ Ἰησοῦ μας.
Πρό μηνῶν ἦλθε γράμμα στήν Μονή μας. Κάποιος ἀπό Θεσσαλονίκη, ἐκινδύνευε τόν ἔσχατον κίνδυνο. Δέν ἐπίστευε, οὐτε στήν ἐκκλησία ἐπήγαινε. Ἐπίστευε ὅμως ἡ γυναῖκα του καί προσευχόταν μυστικά γιά τήν ὑγεία του. Μία νύκτα ἦλθε στόν ὕπνο του μία νέα μοναχή καί τοῦ εἶπε: «Ἐγώ θά σέ θεραπεύσω». «Καί ποιά εἶσαι ἐσύ; Δέν σέ γνωρίζω». «Μέ λένε Ἀναστασία καί τό σπίτι μου εἶναι στήν Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου στό Ἅγιον Ὄρος». Καί πράγματι ἀπό τήν ἐπομένη ἡμέρα διαπιστώθηκε καί ἰατρικά ἡ βελτίωσις καί ἡ τελική θεραπεία του μέ τήν στοργική ἐπέμβασι τῆς Ἁγίας.
Πέρυσι εἶχα πάει στήν γενέτειρά μου, τήν Τρίπολη. Ὁ ἀνεψιός μου στό νοσοκμεῖο μέ λοίμωξη μεγάλου μέρους τοῦ παχέως ἐντέρου. Ἄσιτος ἐπί ἑνάμισυ μῆνα. Εἶχε χάσει περί τά 20 κιλά. Ἐπῆρα μαζί μου καί τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας. Καί τοῦ εἶπα: «Κώστα, παιδί μου, αὐτή θά σέ θεραπεύσει. Ἀγαπᾶ ὅλο τόν κόσμο. Καί τρέχει, ὅπου τήν φωνάζουν». Ἄρχισε νά κλαίει ὁ Κώστας καί νά ἀσπάζεται τήν Ἁγία. Ἑψάλλαμε τό τροπάριό της. Σταυρώσαμε τό πάσχον μέρος μέ τήν εἰκόνα της καί σέ μία ἑβδομάδα βγῆκε ἀπό τό νοσοκομεῖο ὁ ἀνεψιός μου, πρός ἔκπληξιν ἰατρῶν καί νοσσοκόμων.
Ὁ Γέρο Δημήτρης ἀπό τήν Μονή μας, ἔμαθε ὅτι στό χωριό του, στήν Μεσσηνία, ἀρρώστησε ὁ ἀνεψιός του. Ἄρχισε τίς προσευχές του στήν Ἁγία. Μετά ἀπό δύο ἡμέρες ἐμφανίσθηκε ἡ Ἁγία στόν ὕπνο τοῦ παιδιοῦ καί τοῦ εἶπε: «Εἶμαι ἡ ἁγία Ἀναστασία ἀπό τήν μονή Γρηγορίου. Μέ ἔστειλε ὁ θεῖος σου νά σέ κάνω καλά. Αὔριο, τό πρωΐ θά σηκωθῆς». Καί τήν ἄλλη ἡμέρα τό παιδί ἐπῆγε στό σχολεῖο του.
Ἕνας ἀρχίατρος ἀπό Λάρισα, πιστός ἄνθρωπος, τηλεφώνησε πρό μηνῶν στήν Μονή μας καί ζητοῦσε ἐπειγόντως τό λαδάκι ἀπό τό καντήλι τῆς Ἁγίας γιά κάποιον πού δέν εἶχε ἐλπίδες ζωῆς, βάσει ἰατρικοῦ συμβουλίου. Ἔφθασε τό λαδάκι στά χέρια του. Ἀλείφθηκε μέ πίστι ὁ ἀσθενής καί ἀντί γιά τό ταξίδι τοῦ θανάτου του ἐπέστρεψε πίσω νά συνεχίσει τό ταξείδι ἀκόμη τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.
18η Δεκεμβρίου τοῦ 2019. Ἀπό ἡμέρες τό ἀριστερό μου γόνατο λυγίζει συνεχῶς, λόγω ἐγχειρίσεως μηνίσκου πρίν ἀπό 15 χρόνια. Καθημερινά χειροτερεύει. Καθίσταμαι ἀνάπηρος τελικά. Ἐκεῖνο τό βράδυ ἐπῆρα πατερίτσες. Καί ξαπλωμένος μουρμούριζα πώς θά δουλέψω ἀπό αὔριο; Καί πῶς θά ἑτοιμασθῶ γιά τήν ἱεραποστολή στήν Ἀφρική σέ λίγες ἑβδομάδες; Καί ἀπό μέσα μου βγῆκε ἕνα βαθύ παράπονο στούς Ἁγίους τῆς Μονῆς μας. «Καί πῶς θά κάνω τίς δουλειές μου, Ἁγία Ἀναστασία μου; Ἐγώ σᾶς ἀγαπῶ.....Ἐσεῖς δέν μέ ἀγαπᾶτε.....». Μ’ ἔπιασαν τά κλάμματα στό κρεββάτι. Καί ξαφνικά νοιώθω ὅτι ἀναχωροῦν μέ ταχύτητα οἱ πόνοι σάν νά τούς διώχνει κάποιος με καμτσίκι. Σέ πέντε ὧρες εἶχαν φύγει ὅλοι οἱ πόνοι καί στίς 5 τό πρωΐ ἐπῆγα στήν πρωΐνή ἀκολουθία!!
Ὁ π. Ἀντύπας ὁ Καρυώτης εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγάλους πρωτοψάλτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἔπαθε μεγάλη ζημιά καί ἔχασε τήν φωνή του. Ἦλθε στήν πανήγυρι τῆς Ἁγίας, τήν 29ην Ὀκτωβρίου πρίν 2-3 χρόνια καί εἶπε τῆς Ἁγίας, καθώς στήν προσκυνοῦσε: «Ἄν θά μέ κάνεις καλά, Ἁγία Ἀναστασία μου, θά ἔρχομαι κάθε χρόνο καί ἀπρόσκλητος στήν πανήγυρί σου». Καί πράγματι ἐπανῆλθε ἀμέσως ἡ φωνή του καί ἔψαλλε πανηγυρικά πρός τιμήν καί δόξαν τῆς Ἁγίας.
Ἔγραψα μερικά θαύματα, γιά νά δώσω ἔναυσμα καταφυγῆς ὅλων τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν μας καί σ᾿ Αὐτήν τήν Ἁγίαν γιά νά λάβουν μέ ἐλπίδα τῶν αἰτημάτων τους τήν ἐκπλήρωσιν.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
