«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
'Ο Γέροντας Παῒσιος 'Ολάρου.
ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΟΛΑΡΟΥ
Περιστατικά μέ τό προορατικό χάρισμα τοῦ Γέροντος Παϊσίου
ὑπό π. Κωνσταντίνου Κόμαν
῞Οταν κτυποῦσε ὁ κόπανος γιά τήν νυκτερινή ἀκολουθία, οἱ μοναχοί καί ἀδελφοί κατέβαιναν ὅλοι ἀπό τά κελλιά τους μ' ἕνα ἀναμμένο κερί στό χέρι γιά νά βλέπουν στόν δρόμο. Κάθε φορά ἐκτυλίσσεται μιά ἀπερίγραπτη ἀτμόσφαιρα, μιά μαγική εἰκόνα πού δέν ἐκφράζεται μέ λόγια. Αὐτά τά κατανυκτικά φωτάκια, ὁ ἄνεμος πού φυσάει ἀνάλαφρα ἀπό τό ἐλάτινο δάσος καί προπαντός ὁ ἤχος τῶν καμπάνων μέσα στήν σιωπή τῆς νύκτας, ὅλα αὐτά ἦσαν ἀφάνταστα ὡραῖα. 'Ερχόταν κι ὁ πατήρ Παῒσιος σιγά-σιγά, στηριζόμενος ἀπό δύο ἀδελφούς, μέ ἀναμμένη τήν λαμπάδα του προσέχοντάς την νά μή τοῦ σβήση. ῎Εψαλλε μαλακά μέ τήν πραεῖα καί σιγανή φωνή του· κάθε νύκτα τήν ἴδια ψαλμωδία ἀπό τό κελλί πρός τήν ἐκκλησία.
Καί ἡ ψαλμωδία του σάν ἕνα θρόϊσμα παρήγορο, τοῦ γέμιζε τήν καρδιά.
Πόσο ἀκόμη κατανυκτικά καί ὡραῖα ἔψαλλε στήν ἐκκλησία, ὅταν τελείωνε ἡ ἀκολουθία! Στό τέλος στεκόταν πάντοτε λίγο κι ἔψαλλε τό μεγαλυνάριο τῆς Παναγίας: «῎Αξιόν ἔστιν». Αἰσθανόταν πῶς ἔκαιγε ἡ φωτιά τῆς ἀγάπης στήν καρδιά του καί ἐθέρμαινε καί σένα πού τόν ἄκουγες.
'Αργότερα ἐδιάβαζε συγχωρητικές εὐχές καί ἐξορκισμούς γιά ἀσθενεῖς. Νύκτα καί ἡμέρα. Τίς ἐγνώριζε ὅλες ἀπό στήθους. 'Επρόσθετε ἀκόμη κι ἄλλες προσευχές, ἔτσι ὥστε ἡ δική του ἀκολουθία νά φθάνη μέχρι τό πρωῒ.
Μετά ἀνέβαινε τόν δρομίσκο γιά τό κελλί του, πού ἀπεῖχε πέντε λεπτά, πάλι μέ τό κερί ἀναμμένο. Περπατοῦσε σιγά-σιγά σάν ἕνα φῶς κινούμενο μέσα στήν νύκτα. Πότε-πότε σταματοῦσε καί μουρμούριζε διάφορες εὐχές.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
