«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Στήν Μονή μας ἔζησε ἑνας ἀπό τούς ἁγιωτέρους μοναχούς τού Ἁγίου Ὀρους διά μέσου τῶν αἰώνων. Παραμένει σχεδόν ἄγνωστος, ὅπως μυστική καί ἀφανής ἦταν ὅλη ἡ ἐπίγεια ζωή του. Καταγόταν ἀπό τόν Πύργο τῆς Ἠλείας, τό κοσμικό ὄνομα Ἀνδρέας Πρωτογερόπουλος. Ἦλθε στήν Μονή μας τό 1891 σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Ὑποτάχθηκε στόν μεγάλο ἡγούμενο καί τέταρτον κτίτορα τῆς Μονῆς, τόν Γέροντα Συμεών τόν Τριπολιτσιώτη καί ἐπέδειξε ἀσυνήθιστο ζῆλο στά διακονήματα καί τήν ἀγάπη του πρός τήν ἐκκλησία καί τίς ἀκολουθίες. Ἐχρημάτισε ἡγούμενος ἀπό τό 1924 μέχρι τό 1936.
Ἐχρημάτισε καί Πνευματικός τοῦ βασιλέως τῶν Ἑλλήνων Γεωργίου του Α. Τόσο πολύ προώδευσε στήν ἀρετή, ὥστε ἔβλεπε ὀπτασίες στήν ἐκκλησία σέ ὥρες Ἀκολουθιῶν. Εἶχαν κάποια χρονιά τήν ἀγρυπνία τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Πρίν ἀρχίσουν νά ψάλλουν τά τροπάρια τῆς 9ης Ὠδῆς, ὁ Γέροντας βγῆκε ἔξω ἀπό τό στασίδι του καί γονάτισε. Ἐσήκωσε τά χέρια ψηλά καί μιλοῦσε ....Εἶχε ἔλθει ἡ Θεοτόκος καί συνωμιλοῦσε μαζί του. Ὅσο ζοῦσε, καί πρίν ἀκόμη τήν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξι τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, τόν τιμοῦσε ὡς Ἅγιο καί εἶχε εἰκόνα ἐπάνω ἀπό τό κρεββάτι του.
Τότε ὑπῆρχε μεταξύ τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχών μία διαφωνία περί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἁγίου. Ἄλλοι τόν ἀνεγνώριζαν καί ἄλλοι διαφωνοῦσαν. Τό ἴδιο πρόβλημα εἶχε νά ἀντιμετωπίσει καί ὁ Γέροντας π. Ἀθανάσιος. Εἶπε λοιπόν μία ἡμέρα στούς μοναχούς του: «Θά κάνουμε τρεῖς ἀγρυπνίες στήν σειρά καί θά μᾶς ἀποκαλύψει ὁ Ἐπίσκοπος Νεκτάριος ἀν εἶναι ἀληθινά ἅγιος». Ὅλοι συμφώνησαν. Τελείωσαν τήν πρώτη ἀγρυπνία καί μπῆκαν στήν δεύτερη. Στά τροπάρια τῆς Λιτῆς ὁ Γέροντας ἐπῆγε λίγο νά ξεκουρασθῆ στό κελλί του. Σέ λίγο κτύπησε ἡ πόρτα. Μπῆκε μέσα ὁ ἅγιος Νεκτάριος. Ὁ Γέροντας τόν γνώρισε καί τοῦ φίλησε τό χέρι. Καί τότε ρώτησε ὁ Ἅγιος τόν Γέροντα Ἀθανάσιο:
«Γιατί Γέροντα ταλαιπωρεῖς τά Καλογέρια μέ τριήμερη ἀγρυπνία;
-Γιά σένα, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ γνωρίζω ὅτι εἶσαι Ἅγιος, ἀλλά οἱ ἄλλοι ἐδῶ δέν σέ γνωρίζουν.
-Παῦσε τίς ἀγρυπνίες καί μάθε ὅτι ὁ Θεός ὄχι μόνο μέ ἔσωσε ἀλλά μέ κατέταξε πλησίον τῶν Τριῶν ἱεραρχῶν.
Καί πῶς ἁγίασες, ἅγιε τοῦ Θεοῦ;
-Ἐγώ, ὅπως ξέρεις, Γέροντα, ἔζησα μέσα στόν κόσμο. Δέν ἔκανα τίς δικές σας ἀσκήσεις, νηστεῖες καί ἀγρυπνίες. Ἀλλά ὁ Κύριος μέ ἁγίασε διότι συγχωροῦσα τούς ἐχθρούς μου!!!
Καί ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι συκοφαντήθηκε σκληρά καί διώχθηκε ἀπό τό πατριαρχεῖο Ἀλεξαδρείας. Στήν Αἴγινα καταδιώχθηκε ἀπό τίς Ἀρχές τοῦ Τόπου, δικαστές, ἀστυνομικούς καί πολιτικούς παράγοντες μέ τήν κατηγορία ὅτι γεννοῦσε μωρά (Συγχώρεσέ μας Ἅγιε τοῦ Θεοῦ) μέ τίς μοναχές του καί τά πετοῦσε μέσα στά γειτονικά πηγάδια. Οἱ μοναχές του ἔκλαιγαν στεκόμεναι πλησίον του καί ὁ Ἅγιος δεχόταν τίς δριμεῖς συκοφαντίες τῶν κατηγόρων του σιωπηλός. Κι ἀφοῦ τελείωσαν τήν δουλειά τους, τούς εἶπε ὁ Ἅγιος: «Παιδιά μου, ἄν τελειώσατε, περᾶστε στήν κουζίνα γιά ἕνα καφέ....». Ὁ Χριστός ὅμως δέν «ἄντεξε» αὐτή τήν καταδίκη τοῦ ἐκλεκτοῦ δούλου Του καί παρεχώρησε μεγάλες δοκιμασίες στίς οἰκογένειες αὐτῶν τῶν ἐκπροσώπων τῆς Πολιτείας, διά νά μετανοήσουν. Καί πράγματι μετενόησαν καί ζήτησαν συγγνώμη ἀπό τόν Ἅγιο».
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
