«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἰδού καιρός πλησίασε κόσμος νά ἑορτάση
ἐμοῦ γάρ τήν Ἀνάστασι σ᾿ ὁλόκληρη τήν πλάσι.
Τά πλήθη τῶν Χριστιανῶν ζητοῦν παντοιοτρόπως
ἑτοιμασίες νά γενοῦν, χαράν ποικιλοτρόπως
νά ἀπολαύσουν ἐπαρκῶς μέ ὑλικές προμήθειες,
χωρίς καθόλου νά βιοῦν χριστιανικές ἀλήθειες.
πού ἡ ἁμαρτία σ᾿ ἔκανε τρελλή, σακατεμένη,
πῶς θά δεχθῆς Ἐμένα, ναί, τόν Θεῖο Πλαστουργό Σου
τόν Ἅγιο Πατέρα Σου, τόν Φίλον κι Ἀδελφόν Σου!
Θά εὐτρεπίσης μιά γωνιά στήν ἄκρη τῆς καρδιᾶς σου,
θά μέ δεχθῆς θεοπρεπῶς, θ᾿ ἀκούσω τήν λαλιάν σου;
Μή μέ ρωτᾶς ποιά θἆναι αὐτή ἡ προετοιμασία,
ποιά θἆναι τά ἐνδύματα, ψυχῆς ἡ θεωρία.
Γιά μένα ὁ καλλωπισμός ὅλης τῆς ὕπαρξής σου
Εἶναι ὁ πόθος γιά ἐμέ, ἁγνότης τῆς ψυχῆς σου.
Εἶναι τά θεῖα δάκρυα γιά τά πεπερασμένα
πού ὅλα τά συγχώρησα καί τἄχω ξεχασμένα.
Ἀνάστασις γιά σένα, ναί, ψυχή μου παναθλία
εἶναι ἡ παρουσία μου μέ θεία δυναστεία
τοῦ Παναγίου Πνεύματος, Φωτός τῆς οἰκουμένης
πού ἦλθε στήν καρδίαν σου, ἐσύ νά ἐπιμένης
οὐδέποτε ἡ Χάρις του ἐσέ νά ἐγκαταλείψη,
ἄν μ᾿ ἀλαλήτους στεναγμούς, ζητεῖς νά τό κρατήσης.
Γιά μένα ἡ Ἀνάστασις εἶναι καρπός ἀγάπης
γιατί κι ἐγώ πού ἔφθασα ντυμένος μέσ᾿ στά ράκη
ἦλθα νά εὕρω τόν πτωχό, τόν κάθε πεινασμένο
τόν ὀρφανό, τόν ἄρρωστο καί τόν δυστυχισμένο.
Ἄν θέλης, φίλη μου Ψυχή, νά ἐπισκεφθῶ καί σένα
νά κλαῖς τίς ἁμαρτίες σου, νά σκέπτεσαι ἐμένα.
Καί τότε ἡ καρδία σου θά ἐκπλαγῆ, κι ὁ νοῦς σου
λαμπρῶς περιλαμπόμενη μέ Χάρι τοῦ Χριστοῦ σου.
Ὅταν σέ βλέπω νά θρηνῆς γιά τ᾿ ἁμαρτήματά σου
κατέρχομαι πλησίον σου, πέφτω στήν ἀγκαλιά σου.
Ὅλα σου τ᾿ ἁμαρτήματα τά ξέχασα τελείως
καί σ᾿ἀγκαλιάζω πατρικῶς ἐν Πνεύματι τῶ Θείῳ.
Μεῖνε κοντά μου, βρέ Ψυχή, σ᾿ Αὐτόν πού σ᾿ ἀγαπάει,
κουράσθηκε νά σέ ζητεῖ καί νά σέ κυνηγάει.
Θά ζήσης ἀγγελόφρονη ζωή ἐδῶ, παιδί μου,
γιατί θά εἶμαι ᾿γώ γιά σέ Πατέρας καί Μητέρα.
Θέλω, Ψυχή μου, ἄθλια, ἐσένα ν᾿ ἀγαπήσω
καί μ᾿ ὅλη τήν καρδία μου ἐσένα νά φιλήσω!
Δέν ντρέπομαι πού φόρεσες χιτῶνα ἀφροσύνης
νά σ᾿ἀγκαλιάσω πατρικῶς μέ πνεῦμα καλωσύνης,
γιατί πικρῶς κατέπνιξες μέ ὀχετούς δακρύων
ὅλα σου τά ἁμαρτήματα στόν ἅπαντά σου βίον.
Μήν λές πώς δέν σ᾿ ἀγάπησα, δέν ἔσκυψα κοντά σου
ν᾿ ἀφουγκραστῶ κτυπήματα τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς σου.
Πολύ μ᾿ἀρέσει πού γοργά στήν ἐρημιά σου τρέχεις
Σέ Μένα τήν Ἀγάπη σου γονυκλιτῶς νά πέσης.
Ἐδῶ στά ὕψη τῶν βουνῶν ἀνέβα θά μέ εὕρης
ἐξ οὐρανοῦ θά κατεβῶ στῆς πόρτας σου τήν κέλλη.
Χαρά σ᾿ αὐτόν πού πίστευσε κι ὀπίσω μου προσῆλθε
Κι ἐμένα μέ ἀγκάλιασε τόν ἑαυτόν του βρῆκε.
Εἶμαι γιά ὅλους μιά πηγή φωτός καί εὐλογίας,
Καταφυγή καί λύτρωσις σέ κάθε δυσκολία.
Η ΨΥΧΗ
Γιατί Χριστέ Φιλάνθρωπε, σέ ὅλη τήν ζωή μου
θρηνῶ πικρά κι ὀδύρομαι, κτυπῶ τήν κεφαλή μου;
Γιατί κι ἐγώ ἀπό μικρός δέν εἶχα εὐλογία
νά ζήσω ἅγια ζωή, χωρίς τήν ἁμαρτία;
Παλιάνθρωποι, κακότροποι βρεθῆκαν στήν ζωή μου
φρικτά μέ ἐπαγίδευσαν, χαλᾶσαν τήν ψυχή μου.
Λυποῦμαι πού δέν βρέθηκε ᾿νας ἄγγελος κοντά μου
νά μέ φυλάξη ἀπ᾿ τό κακό, νά ᾿ρθῆ στήν ἀγκαλιά μου.
Δέν γνώρισα, Φιλάνθρωπε, τόν φόβο σου σ᾿ ἐκείνους
πού ἔζησα σάν ἔφηβος, οὐαί μοι καί σάν κτῆνος.
Περάσανε τά χρόνια αὐτά καί δέν ξαναγυρίζουν
ἀλλά τά ἕλκη τῆς ψυχῆς σκληρά μέ βασανίζουν.
Πόσο Χριστέ μου, θἄθελα ποτέ μήν ἁμαρτήσω
καί τόν χιτῶνα τῆς ψυχῆς ἁγνό νά διατηρήσω!
Ἡ ἁμαρτία μέ τραβᾶ, ὡσάν τό χαλινάρι
σέ μονοπάτια σκοτεινά, στόν ἅδη νά μέ πάρει!
Τί φοβερό μαρτύριο, τοῦ κόσμου οἱ συνήθειες
μέσ᾿ τήν καρδιά μου ρίζωσαν, εἶναι φρικτές ἀλήθειες!
Ζητῶ, Χριστέ μου, λύτρωσι, ζητῶ τήν θεραπεία
ἀπαλλαγή ἐκ τῶν δεινῶν, μετάνοια τελεία.
Ἀδυνατῶ, ὁμολογῶ, τά αἴσχη νά πατάξω
καί τῶν παθῶν μου στόματα συντριπτικά νά φράξω.
Χριστέ μου Παντοδύναμε, ἐλθέ βοήθησέ με
τά ὦτα σου διάνοιξον, ταχέως ἄκουσέ με.
Εἶμαι κι ἐγώ ᾿νας ἄσωτος, ἀλλά δικό σου πλᾶσμα
πού ἔχω στήν καρδία μου, τῆς πίστεως τό θαῦμα.
Μήν ἐξετάζεις, Δέσποτα, τοῦ παρελθόντος πράξεις,
γιατί ἐγώ δέν γνώρισα ἄλλου Θεοῦ διατάξεις.
Παρακαλῶ σε, δέξαι με, δεινῶς τραυματισμένον,
ἔτσι μέ κακοποίησε ὁ κόσμος τόν χαμένον.
Δέν ἔχω ποῦ, Φιλάνθρωπε, τήν κεφαλήν νά στρέψω,
ἀπό παντοῦ οἱ πειρασμοί, σέ Σένα θά ἐπιστρέψω.
Δός μου, Χριστέ,τήν Χάριν σου νά γλυκανθῶ ὁ τάλας
νά εὕρω στήν καρδίαν μου Ἐσέ τό θεῖον ἅλας.
Τί κέρδισα πού ἔτρεχα στούς βάλτους τῆς κακίας
οἱ δαίμονες μοῦ ξέσχισαν χιτῶνα ἀπαθείας.
Ἐνόμιζα, Φιλάνθρωπε, πώς θά βοηθήσω ἄλλους,
ἀλλά γοργῶς ἐπέστρεψα θρηνώντας μέ πατάγους.
Θαυμάζω τίς βουνοκορφές τῆς θείας θεωρίας
Καί πῶς δέν ἀπελπίζομαι, ὁ μέτοχος κακίας;
Εἶμαι μπροστά σου, Δέσποτα, συντρίμια, κομμάτια
᾿νά σπίτι πού οἱ ἄνεμοι τό ἔκαναν χαλάστρα.
Καί σ᾿ ἐρωτῶ πῶς θά δεχθῆς σ᾿ αὐτό νά κατοικήσης,
ἀσκούπιστο, ἀκάθαρτο, δέν θά μετανοήσεις;
Καθάρισόν μου, Δέσποτα, τόν ρῦπον τῆς σαρκός μου
μέ τήν πλουσία Χάριν σου κατώκει πιά ἐντός μου.
Χωρίς τήν Χάριν σου, Χριστέ, θά μείνω στόν αἰῶνα
ἀλύτρωτος, ἀνέραστος μέ τόν ἀπατεῶνα.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
