Η καθηγήτρια των θρησκευτικών, που ήταν και η υπεύθυνη της Γ΄τάξης του Γυμνασίου, μπήκε μέσα στην αίθουσα την τελευταία ημέρα του σχολικού έτους, κρατώντας ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές της:
-Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ;
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Τότε η καθηγήτρια το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε:
-Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα πάτησε πάνω στο 50 ευρώ με τα παπούτσια της.
Το σήκωσε ύστερα από το πάτωμα λερωμένο. Και τους ξανάκανε πάλι την ίδια ερώτηση:
- Ποιος θέλει αυτό το λερωμένο χαρτονόμισμα των 50 ευρώ;
Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
-Παιδιά μου, τους είπε: Όσο και αν προσπάθησα να χαλάσω το χαρτονόμισμα, εσείς πάλι το θέλατε, γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 50 ευρώ!!! Έτσι και στη ζωή, κάποιες φορές μπορεί να μας κοροϊδέψουν, να αδιαφορήσουν για μας, να μας λερώσουν ή να μας «ποδοπατήσουν»…άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύουμε πώς πλέον δεν έχουμε καμία αξία…αλλά η πραγματική μας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που μας αγαπούν πραγματικά. Ούτε φυσικά και στα μάτια του Θεού!... Ακόμη και τις ημέρες που δεν είμαστε στα καλύτερά μας, η αξία μας παραμένει. Ακόμη και στις μέρες της αποτυχίας ή της αρρώστιας ή μιας κακοτυχίας…αξίζουμε! Και σε αντίθεση μα το πενηντάρικο, εμείς μπορούμε να λάμψουμε ξανά…».
