Σκηνή Α´
Την ώρα που μπήκε ο εφημέριος του Ναού μέσα, το παιχνίδι βρισκόταν στο αποκορύφωμά του κάτω στο πνευματικό κέντρο. Τελευταία συνάντηση πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, και οι μικροί του Δημοτικού δεν χόρταιναν τη χαρούμενη συντροφιά.
Με την εμφάνιση του ιερέα το παιχνίδι σταμάτησε και όλοι έτρεξαν να πάρουν την ευχή του. Ο πατήρ Κωνσταντίνος τούς δέχθηκε όπως πάντα, με πολλή αγάπη, τους μίλησε πατρικά και στο τέλος έδωσε σ᾽ όλους εικονίτσες και κεράσματα.
Μετά τη διακοπή αυτή το παιχνίδι ξαναφούντωσε, κάτω τώρα από τη στοργική ματιά του π. Κων/νου, που καμάρωνε τα μικρά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Σε μια άκρη όμως ένας μικρούλης, ο μικρότερος όλων, όπως φαινόταν, δεν ξαναμπήκε στο παιχνίδι. Είχε στυλώσει το βλέμμα του στη σεβάσμια μορφή του ιερέα, ενώ μια αδιόρατη θλίψη φαινόταν να είναι χυμένη στο παιδικό προσωπάκι. Ύστερα από μερικά λεπτά προχώρησε δειλά δειλά και απευθύνθηκε στον ιερέα λέγοντας:
–Θεούλη, μπορείς να κάνεις καλά τη γιαγιά μου;
–Πώς σε λένε, καλό μου παιδί;
–Θοδωρή.
–Θοδωρή μου, δεν είμαι εγώ ο Θεούλης. Είμαι ο πατήρ Κων/νος. Είναι άρρωστη η γιαγιά σου;
–Ναι, είναι στο νοσοκομείο και θέλω να γίνει γρήγορα καλά και να ᾿ρθει πάλι σπίτι μας.
–Θα παρακαλέσουμε και οι δυο μας τον καλό Θεό για την υγεία της γιαγιάς. Κι εγώ αλλά και συ θα Τον παρακαλάς κάθε πρωί και βράδυ στην προσευχή σου.
–Ναι, όμως εσένα σ᾽ ακούει ο Θεός, είπε ο μικρός με ιδιαίτερα παρακλητικό τόνο.
Συγκινήθηκε ο στοργικός ιερέας μπροστά στην παιδική καρδούλα. Μια καρδιά που έκρυβε τόση άδολη πίστη και καταφυγή στον Θεό, αλλά και ταπεινή εμπιστοσύνη στον ιερέα του Υψίστου, μπορούσε να μην την προσέξει ο καλός Θεός;
Σκηνή Β´
Είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία στην ορθόδοξη Ιεραποστολή της μακρινής χώρας, και όσοι είχαν εκκλησιασθεί συγκεντρώθηκαν για να πάρουν όλοι μαζί το πρωινό τους. Μόνο μια μικρούλα δεν έλεγε να απομακρυνθεί από τις μεγάλες εικόνες που υπήρχαν και χρησίμευαν για τέμπλο. Ενώ όλοι έτρωγαν, η πεντάχρονη Ματρώνα φαινόταν να έχει κυριολεκτικά κολλήσει πάνω στην εικόνα του Χριστού.
Ο ιερέας, που την πρόσεξε, αρχικά ανησύχησε μήπως η μικρή κάνει ζημιά στην εικόνα, που με τόσο κόπο είχε έρθει από τη μακρινή ορθόδοξη Ελλάδα. Όταν όμως πλησίασε, ο φόβος έγινε συγκίνηση. Η μικρή Ματρώνα χάιδευε με πολλή προσοχή και αγάπη την εικόνα και δεν ήθελε με τίποτε ν᾽ απομακρυνθεί απ᾽ αυτήν.
Ο ιερέας χάιδεψε το κεφαλάκι της και ρώτησε τον πατέρα της τι συμβαίνει, γιατί δεν πάει να φάει και φαίνεται τόσο σοβαρή. Ο πατέρας τότε τού εξήγησε ότι την εβδομάδα που πέρασε της μίλησε για τον Χριστό· για τη ζωή του, για τον Σταυρό και την Ανάσταση. Η μικρή έδειχνε πολύ συγκινημένη. Έτσι λοιπόν, του είπε ότι δεν ήθελε να φύγει από την εκκλησία και δεν ήθελε να απομακρυνθεί καθόλου από την εικόνα. Είχε κυριολεκτικά κολλήσει εκεί μετά τη θεία Κοινωνία. Με δυσκολία την πήραν και την έβαλαν να φάει.
Η μικρή Ματρώνα έδειξε για άλλη μια φορά ότι τον Χριστό Τον αισθάνονται καλύτερα και Τον πλησιάζουν μόνο αγνές και αθώες καρδιές, σαν τις παιδικές.
Ία
