Ἡ οὐσιώδης διαφορὰ τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, ποὺ τὰ διακρίνει ἀπὸ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα[*]

Ὑπὸ Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Κύπρος

Γενικὰ

Κάθε ἁμαρτία εἶναι παράβασι τῶν θείων ἐντολῶν. Ἀποτελεῖ τραγικὸ γεγονός, διότι ἀπομακρύνει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸ ὄντως ἀγαθό, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός! Ἡ ἁμαρτία ἐξαλείφεται μὲ τὴν εἰλικρινὴ Μετάνοια καὶ μέσῳ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως.

Κάθε εἴδους ἁμαρτία εἶναι φοβερή, ἀφοῦ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό. Τὰ σαρκικὰ ὅμως ἁμαρτήματα ἔχουν μιὰ ἰδιάζουσα σημασία, μιὰ οὐσιώδη διαφορὰ ἀπὸ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα, τὴν ὁποία ἐπεξηγεῖ κατὰ τρόπο ἄριστο ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος! Τονίζοντας αὐτὴ τὴν ἰδιαιτερότητα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, γράφει· «Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα, ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος, ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν· ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει» (Α΄ Κορ. στ΄, 18). Δηλαδή· «Μακριὰ (λοιπὸν) ἀπὸ τὴν πορνεία (ἐδῶ μὲ τὸν ὅρο πορνεία ἐννοεῖται κάθε εἴδους σαρκικὴ ἁμαρτία, ὅπως ἐπεξηγήθηκε σὲ προηγούμενα κείμενα)! Κάθε ἄλλη ἁμαρτία, ποὺ μπορεῖ νὰ διαπράξη κάποιος, βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του· αὐτὸς ὅμως ποὺ πορνεύει, βεβηλώνει τὸ ἴδιό του τὸ σῶμα»!

Τὴν ἰδιαιτερότητα αὐτὴ τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων ὑπογραμμίζει καὶ ὁ Κύριός μας, ὅπως π.χ. στὴν περίφημη «ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία» Του, ὅπου ἐπιτρέπει (ὅμως δὲν ἐπιβάλλει) τὸ δικαίωμα διαζυγίου ὄχι γιὰ ὁποιανδήποτε ἄλλη ἁμαρτία κάποιου ἀπὸ τοὺς συζύγους, παρὰ μόνο στὴν περίπτωση τῆς πορνείας: «παρεκτὸς λόγου πορνείας»! (Ματθ. ε΄, 32)

Τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα ὡς κώλυμα (=ἐμπόδιο) γιὰ τὴν Ἱερωσύνη

Ἐπεξηγῶντας καὶ ἀναλύοντας τὴν ἰδιαιτερότητα αὐτὴ τῶν σαρκικῶν ἁμαρτιῶν ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέροντας Γερμανός, γράφει σὲ μιά του ἐπιστολή: «Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι κατὰ κάποιο μυστηριώδη καὶ ὑπερφυσικὸ τρόπο τὸ σῶμα αὐτοῦ, ποὺ πορνεύει, μολύνεται ἀνεξίτηλα μὲ ἕνα μόνιμο ψεγάδι. Ὑπάρχει δηλαδὴ μιὰ οὐσιαστικὴ καὶ βαθιὰ διαφορὰ μεταξὺ τῶν σαρκικῶν ἀπὸ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοήση, ἐξομολογηθῆ καὶ ἀλλάξη ζωή, συγχωροῦνται ὅλες οἱ ἁμαρτίες του, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως καὶ τῶν σαρκικῶν· καὶ ὅταν ἀλλάξη ζωή, μπορεῖ ἀκόμη καὶ ἅγιος νὰ γίνη! Ὅμως ἱερέας δὲν μπορεῖ νὰ γίνη αὐτός, ποὺ ἔπεσε σὲ βαριὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ὅπως εἶναι π.χ. οἱ σαρκικὲς σχέσεις, εἴτε πρίν, εἴτε ἔξω ἀπὸ τὸν Γάμο. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνη ἱερέας, διότι «τὸ σκεῦος» τοῦ σώματός του ἔγινε ἀκατάλληλο γιὰ τὴ διακονία τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ὅπως δηλαδὴ τὸ ἀγγεῖο, ποὺ ἔσπασε, πού, κι ἂν ἀκόμα τὸ συναρμολογήσης καὶ τοῦ κολλήσης τὰ κομμάτια, τὸ ξαναφτιάχνεις μέν, καὶ γίνεται πάλι ἀκέραιο, ἔχει ὅμως ἀνεξίτηλα σημάδια τῶν παλιῶν θραυσμάτων. Τὸ ξανασυναρμολογημένο αὐτὸ ἀγγεῖο μπορεῖ νὰ χρησιμεύση γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη δουλειά, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ νὰ χρησιμοποιηθῆ στὴν Ἁγία Τράπεζα» (ἀπὸ τὸ βιβλίο· «Ὁ Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης (1906-1982)», ἔκδοση Β΄, σελ. 203).

Ἡ ἁγνότητα τοῦ σώματος ὡς θυσία στὸν Θεό!

Μᾶς διδάσκει καὶ πάλιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι» (Α΄ Κορ. στ΄, 13). Δηλαδή, τὸ σῶμα μας δὲν μᾶς τὸ ἔδωσε ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε στὶς σαρκικὲς παρεκτροπὲς (δηλαδὴ σὲ «σχέσεις» ἔξω ἀπὸ τὸν εὐλογημένο Γάμο), ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ἁγιάζουμε, ἐκτελῶντας καὶ μὲ τὸ σῶμα μας τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ ἀγώνας αὐτός, ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θυσία πρὸς τὸν Θεό, κρίνεται ἀπαραίτητος μέσα στὰ πλαίσια τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἄσκησης. Καὶ τοῦτο γιατὶ ὁ στόχος τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς θείας Χάριτος. Καὶ ἡ Χάρις αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ἁγιάζει, ὄχι μόνο τὴν ψυχή, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀγωνιζομένου ἐν Κυρίῳ πιστοῦ, τὸν ὅλο δηλ. ἄνθρωπο! Τρανὴν ἀπόδειξη τῆς βασικῆς αὐτῆς ἀλήθειας τῆς Πίστης μας ἀποτελοῦν τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων μας, ποὺ ἀποπνέουν συχνὰ ἄρρητη εὐωδία, ἐνῷ ἄλλοτε μυροβλύζουν, ἐνίοτε δὲ παραμένουν θαυματουργικῶς ἄφθαρτα, ἀλλὰ πάντοτε ἐκπέμπουν ποικιλοτρόπως τὴν ἐνοικοῦσα σ’ αὐτὰ θεία Χάρι.

Ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων

Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας τελειώνει, ὡς γνωστό, μὲ τὴ φράσι, «...προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ Μέλλοντος Αἰῶνος». Τόσο μεγάλη λοιπὸν εἶναι ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (σὲ πεῖσμα κάθε πλανεμένου «σοφιστή», «νεοπλατωνιστή», «παγανιστή», «φιλοσόφου» καὶ ὁποιουδήποτε ἄλλου παλαιότερου ἢ νεώτερου αἱρετικοῦ ἢ ἄλλου ἀλλοθρήσκου, ποὺ ἀπαξιώνει τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ὡς ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ὅλης ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου), ποὺ καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, προορίζεται νὰ ἀναστηθῆ ἔνδοξο καὶ «πνευματικό», δηλαδὴ διεπόμενο ἀπὸ τοὺς νόμους, ὄχι τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἰσχύουν τώρα (μετὰ τὴν πτῶσι), ἀλλὰ κυβερνόμενο ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ ἰσχύουν στὴν «Καινὴν Κτίσιν», δηλαδὴ τὴν μετὰ τὴν κοινὴ Ἀνάστασι ἔνδοξη καθιέρωσι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!

Τονίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἔνδοξης ἀναστάσεως τῶν σωμάτων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας πρὸς τοὺς Κορινθίους· «Ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Α΄ Κορ. στ΄, 14). Δηλαδή, καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριο, μὲ τὴ θεϊκή του δύναμι θὰ ἀναστήση καὶ ἐμᾶς, ποὺ πιστεύουμε καὶ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστό!

Καὶ τὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου, σὲ σχέσι μὲ τὴν ὅλη συνάφεια τοῦ χωρίου, εἶναι τὸ ἑξῆς: Καθὼς τὰ σώματά μας δὲν ἀποτελοῦν μιὰ προσωρινότητα, ἀλλὰ προορίζονται γιὰ τὴν αἰωνιότητα, γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο ὀφείλουμε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε μὲ τρόπο ἁγιαστικό, μὲ τὶς ἀγαθές μας πράξεις. Γιὰ παράδειγμα, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, ποὺ οἱ πιστοὶ προσευχόμενοι «ἐξαναγκάζουν», τρόπον τινά, καὶ τὸ σῶμα νὰ συμμετέχη καὶ αὐτὸ στὴν Προσευχή, μὲ ὀρθοστασίες, «μετάνοιες» κ.ἄ. Ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ σώματά μας στὴ διάπραξι τῆς ἁμαρτίας. Ὄντας ὁ ἄνθρωπος πνευματικοσωματικὴ ἑνότητα καὶ ὁλότητα, διαπράττει πλειστάκις τὴν ἁμαρτία, ὄχι μόνο «πνευματικῶς», ἀλλὰ καὶ «σωματικῶς». Ἀλλὰ καὶ ὁ μετανοῶν καὶ ἀγωνιζόμενος πιστὸς ἐπιτελεῖ τὴν ἀρετή, ὄχι μόνο «πνευματικῶς», ἀλλὰ καὶ «σωματικῶς», δηλαδὴ μὲ τὴ συμμετοχὴ καὶ τοῦ σώματος.

Τὸ σῶμα τοῦ κάθε ἐνταγμένου στὴν Ἐκκλησία πιστοῦ
δὲν εἶναι «δικό του», ἀλλὰ ἀνήκει στὸν Χριστό!

«Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ΄, 27), γράφει πρὸς τοὺς Γαλάτας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, ὅσοι βαπτιστήκαμε στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε ἐνδυθῆ τὸν Χριστό! Μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἔχουμε καταστεῖ «μέλη Χριστοῦ». Καταθέτοντας ὑπερφυέστατα ὁ Παῦλος ἀκόμη ἕνα σημαντικότατο θεολογικὸ λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο τὰ λεγόμενα σαρκικὰ ἁμαρτήματα καθίστανται ἐντελῶς ἀπαράδεκτα γιὰ τὸν κάθε πιστό, γράφει πρὸς τοὺς Κορινθίους: «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. Ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστιν.» (Α΄ Κορ. στ΄, 15-17) Δηλαδή· Δὲν γνωρίζετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη (τοῦ σώματος) τοῦ Χριστοῦ; Ἔχω λοιπὸν τὸ δικαίωμα νὰ πάρω κάτι, ποὺ εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ τὸ καταστήσω μέλος τοῦ σώματος μιᾶς πόρνης; Ποτὲ τέτοιο πρᾶγμα!!! Ἢ μήπως δὲν ξέρετε ὅτι αὐτός, ποὺ ἑνώνεται μὲ μία πόρνη, γίνεται ἕνα σῶμα μαζί της; Διότι, καθὼς λέει ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ δύο θὰ γίνουν ἕνα σῶμα. Ὅποιος ὅμως ἑνώνεται μὲ τὸν Κύριο, γίνεται ἕνα πνεῦμα μαζί Του.

Ἀδιαμφισβήτητα μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Διαλέξετε καὶ πάρετε: εἴτε τὸν Χριστό, εἴτε (μὴ γένοιτο!) τὴν πορνεία. Τὰ δύο αὐτὰ εἶναι ἐκ διαμέτρου καὶ παντελῶς ἀντίθετα! Μὲ τίποτα δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ συμβιβασθοῦν μεταξύ τους! Εἶναι ἀδύνατο κάποιος νὰ πορνεύη ἀμετανοήτως καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχη τὴν ψευδαίσθησι ὅτι μπορεῖ νὰ συνεχίση νὰ εἶναι μέλος τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!

«Φεύγετε τὴν πορνείαν»

Ἐνῶ σαφέστατα καὶ ἀπροκάλυπτα μᾶς διδάσκει ἡ Γραφὴ «φεύγετε τὴν πορνείαν» (Α΄ Κορ. στ΄, 18) (= μακριὰ ἀπὸ τὴν πορνεία, δηλ. τὶς ἐκτὸς τοῦ εὐλογημένου Μυστηρίου τοῦ Γάμου σαρκικὲς σχέσεις), σήμερα ὅμως, στὴν ἀλλοτριωμένη κοινωνία ποὺ καταντήσαμε νὰ ζοῦμε, θεωρεῖται μειονέκτημα ἡ εὐλογημένη ἐγκράτεια, ποὺ δύναται νὰ μᾶς ὁδηγήση στὸν Χριστό! Καὶ θεωρεῖται δῆθεν «κατόρθωμα» ἡ ἁμαρτία, ὅπως οἱ ἐκτὸς τοῦ Γάμου σεξουαλικὲς σχέσεις, οἱ ποικίλες σαρκικὲς «κατὰ φύσιν» καὶ «παρὰ φύσιν» παρεκτροπές, κ.ἄ. Οἱ συνήθεις δικαιολογίες, ποὺ προβάλλονται γιὰ τὸ ψυχοφθόρο αὐτὸ αἶσχος, εἶναι συνήθως οἱ ἑξῆς: «Ὅλοι ἔτσι κάνουν», «σὺ γιατί νὰ στερῆς τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τέτοια εὐχαρίστηση;», «πῶς δέχεσαι νὰ μὴν εἶσαι καὶ σὺ ἔξυπνος καὶ προοδευτικός, ὅπως οἱ ἄλλοι;», «γιατί μένεις καθυστερημένος, μὴ ἔχοντας καὶ σὺ ῾δεσμό᾿;», «πῶς ἀντέχεις τὴ μοναξιά, χωρὶς νὰ ἔχης καὶ σὺ ἕνα ῾σύντροφο᾿;», «δὲν τὸ ξέρεις ὅτι ἡ ἰατρικὴ θεωρεῖ ὅτι βλάπτει ἡ ἐγκράτεια;», καὶ ἄλλα παρόμοια διαβολικὰ «ἐπιχειρήματα»! Καὶ εὑρίσκονται δυστυχῶς πλῆθος τὰ θύματα, ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν εὔκολο καὶ πλατὺ δρόμο τῆς καταστροφῆς! Προτιμοῦμε νὰ «ξεχνοῦμε» ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκησι, θυσία, στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός, ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος, ταπείνωσι, ἐν Χριστῷ ἀγάπη κ.λπ., τὰ ὁποῖα ἀκολούθησαν μέσα στοὺς αἰῶνες τὸ ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἐνῶ ἡ «ἄλλη ὁδός», τοῦ «κόσμου» (ἐὰν δὲν ὑπάρξη μετάνοια καὶ ἀλλαγὴ πορείας), ὁδηγεῖ στὸν γκρεμὸ τῆς αἰώνιας ἀπώλειας.

Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ πιστοῦ εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Γράφει ἀκόμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;» (Α΄ Κορ. στ΄, 19) Δηλαδή· «Ἢ μήπως δὲν ξέρετε ὅτι τὸ σῶμα σας εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο κατοικεῖ μέσα σας καὶ τὸ ἔχετε λάβει ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἑπομένως δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας;» Μὲ τὸ ὑπερβατικὸ δηλαδὴ γεγονὸς ὅτι τὸ σῶμα τοῦ κάθε βαπτισμένου πιστοῦ ἀποτελεῖ ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τελείως ἀνεπίτρεπτο νὰ βεβηλώνουμε, νὰ μολύνουμε μὲ τὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες μας ἕνα τέτοιο ἀπείρου ἀξίας ναό! Ἐὰν εἶναι ἀδιανόητο γιὰ τὸν πιστὸ νὰ βεβηλώση μὲ ὁποιεσδήποτε ἀκαθαρσίες ἕνα συμβατικὸ ναό, κτισμένο ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια, μὲ τὰ φθαρτὰ οἰκοδομικὰ ὑλικὰ (πέτρες, σίδερα, τσιμέντο, σουβάδες, ξύλα, κ.λπ.), πόσο ἀπείρως περισσότερο εἶναι ἀνεπίτρεπτο γιὰ τὸν πιστὸ νὰ μολύνη τὸ σῶμα του; Αὐτό, ποὺ εἶναι ἀφενὸς μὲν πλασμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφετέρου ἔχει προορισμὸ νὰ ἀναστηθῆ, ὅταν πραγματοποιηθῆ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ποὺ προορίζεται νὰ λειτουργῆ ὡς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο στὴν παροῦσα (τὴ βιολογικὴ) ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν αἰωνιότητα!

Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀνήκει στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ στὸ Δημιουργό του!

Συνεχίζοντας τὸ θεόπνευστό του λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σχετικὰ μὲ τὴ θεολογικὴ διάστασι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, γράφει· «Καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν. Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. στ΄, 19-20). Δηλαδή· «Δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας. Σᾶς ἀγόρασε ὁ Θεός, πληρώνοντας τὸ τίμημα»! Τὰ σώματά μας ἔχουν ἐξαγορασθῆ μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ. Ἑπομένως δὲν ἀνήκουν σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἔχουν ἰδιοκτήτη τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ποὺ θυσίασε τὸν ἑαυτό Του, καὶ μάλιστα μὲ τὸν πιὸ ἐπώδυνο καὶ ἐπαίσχυντο θάνατο (ἀφοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, «εἶναι κατηραμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καθένας, ποὺ κρέμμαται νεκρὸς ἐπάνω σὲ ξύλο [τοῦ σταυροῦ]» [Δευτ. 21,23], ποὺ ἔχει δηλ. καταδικασθεῖ σὲ σταυρικὸ θάνατο). Καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ μᾶς παράσχη τὴ δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως καὶ τῶν ἰδικῶν μας σωμάτων κατὰ τὴ Δευτέρα ἔνδοξη ἔλευσί Του στὴ γῆ! Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχουμε κανένα δικαίωμα νὰ βεβηλώνουμε καὶ νὰ βρωμίζουμε μὲ τὶς σαρκικές μας ἁμαρτίες αὐτό, ποὺ ἀνήκει οὐσιαστικὰ καὶ ὀντολογικὰ ὄχι σὲ μᾶς, ἀλλὰ ἀποτελεῖ πολύτιμη ἰδιοκτησία τοῦ φιλανθρώπως θυσιασθέντος θεανθρώπου Χριστοῦ! Καὶ ἐφόσον ὁ Χριστὸς παρέδωσε τὸν ἑαυτό Του στὴ φοβερὴ Σταυρικὴ θυσία, ἡ πρόκλησι γιὰ τὸν κάθε πιστὸ εἶναι ἀδιαμφισβήτητη: Εἴτε τιμοῦμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμενοι στὸν ἅγιο ἀγώνα τῆς ἁγνότητας τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, εἴτε ἀφινόμαστε ἀμετανόητα στὸν κατήφορο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, περιφρονῶντας κατάφορα μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ γιὰ χάρη μας, προσβάλλοντας δηλαδὴ τὴ Σταυρική Του θυσία!

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἐξαγόρασε τὸν καθένα μας μὲ τίμημα ἀτίμητο, μὲ τὸ τίμιο καὶ πανάχραντο αἷμα Του, ποὺ ἔχυσε ἐπάνω στὸ Σταυρό, ἀπελευθερώνοντάς μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ διαβόλου, τοῦ πονηροῦ κόσμου, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἶναι ἀδιανόητο γιὰ μᾶς νὰ ἀπαρνηθοῦμε καὶ νὰ προδώσουμε (χάριν τῆς ψεύτικης, ψυχοφθόρας, σωματοφθόρας καὶ ἀνθρωποφθόρας ἡδονῆς τῶν σαρκικῶν ἁμαρτιῶν) τὴν δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς μας ἐλευθερίας, ποὺ μᾶς δώρησε ὁ Χριστός! Γιὰ τοῦτο καὶ ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐμφυτεύει ἐμφαντικὰ μέσα στὸ «εἶναι» μας τὴν ὑπόμνησι: «Φεύγετε τὴν πορνείαν... ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς». Δηλαδή· Μακριὰ ἀπὸ τὴν πορνεία!... Διότι σᾶς ἐξα­γό­ρα­σε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν αἰώνια σκλαβιὰ (τῆς ὅλης ὑπάρξεώς σας, ψυχῆς καὶ σώματος) πληρώνοντας (κατὰ τρόπον ὑπερφυὴν καὶ ἄρρητον), Ἐκεῖνος (ἀντὶ ἐμεῖς), τὸ βαρύτατο τίμημα, θυσιάζοντας τὸν ἑαυτό Του ἐπάνω στὸ Σταυρό!

Ὁ Θεὸς δοξολογεῖται μὲ ὅλη μας τὴν ψυχοσωματικὴ
ὕπαρξι, ἐὰν ἀποφεύγουμε τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα

«Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. στ΄, 20). Δηλαδή· «Δοξάζετε τὸν Θεὸ μὲ τὸ σῶμα σας καὶ τὸ πνεῦμα σας, ποὺ ἀνήκουν σ’ Ἐκεῖνον». Κάθε δυαλισμός, ποὺ ὑποτιμᾶ τὸ σῶμα σὲ σχέσι μὲ τὸ πνεῦμα, καταπολεμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ τὸ χωρίο αὐτὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἐνδεικτικό. Τόσο τὸ σῶμα, ὅσο καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν ἀμφότερα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν προσδοκόμενη ἀνάστασι τῶν νεκρῶν, ποὺ κατέστη πλέον ὀντολογικὰ δυνατὴ μὲ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, δοξάζεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος, ψυχῇ τε καὶ σώματι!

Ἀφοῦ λοιπὸν καὶ τὸ σῶμα προορίζεται γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ πνεῦμα, γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο περιγράφει μὲ συμπυκνωμένο μὲν τρόπο, ἀλλ’ ὅμως σαφέστατα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοὺς βαθύτερους θεολογικοὺς καὶ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους κάθε πορνεία εἶναι, ὄχι ἁπλῶς μία ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα μία πτῶσι, ποὺ ἔχει ἰδιαζόντως ὀντολογικὸ βάθος. Καὶ αὐτὸ τὸ βάθος, ἀφενὸς μὲν ἅπτεται ὑπερφυῶς τοῦ ὅλου ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ἑνότητας, ἀφετέρου δὲ ἐπηρεάζει βαθύτατα τὴν ὕπαρξι τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὄχι μόνο στὴ διάρκεια τῆς παρούσας σύντομης βιολογικῆς του ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ προπαντὸς πέραν τοῦ τάφου, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν ἀποφυγὴ κάθε σαρκικῆς ἁμαρτίας, τόσο σωματικῶς, ὅσο καὶ πνευματικῶς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποδίδεται ἀληθινὴ δοξολογία στὸν ἀληθινὸ Θεό, ὄχι μόνο μὲ τὰ χείλη, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νοῦ, τὴν καρδία, τὰ αἰσθήματα, τὴ βούλησι. Δηλαδὴ δοξολογεῖται ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ὕπαρξης ἁγνότητα, τόσο τῶν σωμάτων, ὅσο καὶ τῶν ψυχῶν!

Ὀφείλουμε μάλιστα νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, τόσο μὲ τὸ σῶμα μας, ὅσο καὶ μὲ τὸ πνεῦμα μας, δηλαδὴ μὲ τὴν ὅλη ψυχοσωματική μας ὕπαρξι, διότι δὲν ἀνήκουμε στὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ ἀνήκουμε στὸν Θεό! «Τὸν Θεὸ λοιπὸν νὰ δοξάζετε μὲ τὸ σῶμα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σας, τὰ ὁποῖα ἀνήκουν στὸν Θεό»! (Α΄ Κορ. στ΄, 20) Καὶ ἀκόμη· «τὸ σῶμα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ πορνεύουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Κύριο! Καὶ ὁ Κύριος θὰ δοξάση τὰ σώματά μας» (Α΄ Κορ. στ΄, 13). Ἄρα δοξάζεται ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἁγνότητα, μὲ τὴν ἐγκράτεια, μὲ τὴν πιστότητα στὸ Γάμο καὶ μὲ τὴν ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστὸν παρθενία!

Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ σωθῆ, μέσῳ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας!

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἀρκεῖται μόνο στὸ νὰ κατακρίνη μὲ δριμύτητα τὰ ποικίλα σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ἀποκαλύπτοντας μάλιστα τὸ ἰδιάζον θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιολογικὸ βάθος τοῦ ζητήματος αὐτοῦ, ἀλλὰ ταυτόχρονα προσφέρει καὶ τὴν βέβαιη ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μὲ τὴν ἔνταξί μας στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως, μὲ τὸν προσωπικὸ ἀγώνα γιὰ τὸν ἁγιασμό μας! «Μὴν ἔχετε αὐταπάτες! Στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἔχουν θέση, οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτρες, οὔτε μοιχοί, οὔτε θηλυπρεπεῖς, οὔτε ἀρσενοκοῖτες, οὔτε πλεονέκτες, οὔτε κλέφτες, οὔτε μέθυσοι, οὔτε ὑβριστές, οὔτε ἅρπαγες. Καὶ τέτοιοι ἤσασταν κάποτε μερικοί! Ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ καὶ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καθαριστήκατε (ἀπὸ τὴν ἁμαρτία), ἁγιασθήκατε καὶ δικαιωθήκατε» (Α΄ Κορ. στ΄, 9-11)!

ΠΗΓΗ: Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, Ἀρ. Τεύχους: 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

---

[*] Ἀπὸ τὸ τεῦχος 98-100, Δεκέμβριος, 2007 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. ΜονῆςΣταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».