Παλιά οἱ διακονητές95 στὰ Κοινόβια, ἰδίως ὁ τραπεζάρης καὶ ὁ ἀρχοντάρης, πολύ κουράζονταν. Ἔπρεπε νὰ πλύνουν τὰ πιάτα, νὰ τρίψουν τὰ μπακιρένια σκεύη... Σήμερα ἔχουν εὐκολίες, ἔχουν διάφορα σύγχρονα μέσα καὶ τὰ περισσότερα κάνουν θόρυβο. Θυμᾶμαι, ἐμεῖς στὸ Κοινόβιο μὲ τὰ δοχεῖα κουβαλούσαμε τὸ νερό ἀπὸ μία πηγή καὶ μὲ τὸ μαγγάνι τὸ ἀνεβάζαμε σιγά‐σιγὰ στὸν τρίτο ὄροφο. Τώρα φέρνουν τὸ νερό μὲ τὴν μηχανή καὶ ἀκοῦς συνέχεια ντούκου‐ντούκου. Τὰ ντουβάρια σείονται, τὰ τζάμια τρίζουν! Τουλάχιστον νὰ βάλουν ἕναν σιγαστήρα. Στὸν στρατό, μὲ τὸν ἀνταρτοπόλεμο, μὲ ἕναν σιγαστήρα φόρτιζα τὴν μπαταρία τοῦ ἀσύρματου, καὶ ἀπέναντι δὲν μὲ ἄκουγαν.
95. Ὁ ὑπεύθυνος μοναχός ἑνός διακονήματος.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
