«Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ»
Ἐνημερωτικό περιοδικό
τῶν Ἐκδόσεων «ΥΠΑΚΟΗ»
Ἐνημερωτικό περιοδικό
τῶν Ἐκδόσεων «ΥΠΑΚΟΗ»
ΙΟΥΝΙΟΣ - ΙΟΥΛΙΟΣ 2025
Ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος... Ἡ πιὸ κοντινὴ σχέση μας μὲ τὴν ἔννοια τοῦ χώρου εἶναι ἡ στενο-χωρία καὶ ἡ πιὸ κοντινὴ σχέση μας μὲ τὴν ἔννοια τοῦ χρόνου εἶναι ἡ προσπάθειά μας νὰ περάσουμε κάπως τὸν χρόνο μας, νὰ «σκοτώσουμε κάπως τὴν ὥρα μας», ὅπως λέμε συχνά.
Ἡ στενοχώρια, ὅπως μᾶς ἔχει διδάξει ὁ Πνευματικὸς Πατέρας καὶ Διδάσκαλός μας π. Βασίλειος Βολουδάκης, εἶναι ὅταν νιώθουμε ὅτι ὁ χῶρος γύρω μας στενεύει. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα νιώθουμε νὰ μᾶς στενεύει ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός. Λέμε συχνὰ «δὲν μὲ χωρᾶ ὁ τόπος». Δὲν ἀντέχουμε νὰ μείνουμε μόνοι μὲ τὸν ἑαυτό μας. Ὅταν τὸν ἀντικρύζουμε μᾶς στενοχωρεῖ, μᾶς στενεύει. Δὲν μᾶς εὐχαριστεῖ ἔτσι ὅπως εἶναι καὶ γι’ αὐτὸ βγαίνουμε ἐκτὸς ἑαυτοῦ, θυμώνουμε, ρίχνουμε τὴν εὐθύνη στοὺς ἄλλους ἢ παριστάνουμε κάτι ποὺ δὲν εἴμαστε, παίζουμε ἕναν ρόλο. Μάλιστα, ὅταν συχνὰ κάποιος μᾶς δείχνει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, σὰν σὲ καθρέπτη, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἀντέξουμε τὴν θέα αὐτῆς τῆς πλευρᾶς μας. Πολλὲς φορές μᾶς λέει κάποιος: «Κοίταξε, αὐτὸ ποὺ κάνεις μὲ ἐνοχλεῖ, μὲ στενοχωρεῖ». Τότε, ἀντὶ νὰ ζητήσουμε περισσότερες πληροφορίες, ἀντὶ νὰ ἀπαντήσουμε: «Ἔλα ἐδῶ, αὐτὸ ποὺ λὲς μὲ ἐνδιαφέρει, δὲν τὸ εἶχα προσέξει», ἐπιτιθέμεθα, κάνουμε ἐχθρό μας τὸν ἄλλο. Δὲν ἀντέχουμε νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὅπως εἶναι πραγματικά. Φυσικὰ οὔτε λόγος γιὰ νὰ ἐργαστοῦμε πρὸς τὴν καλυτέρευσή του. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν σύν-χωροῦμε μὲ κανέναν, δηλαδή, πάλι ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ π. Βασίλειος, δὲν χωροῦμε μαζὶ μὲ κανέναν στὸν ἴδιο χῶρο γιὰ πολύ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε μετατρέψει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις σὲ ἕνα ἀπέραντο πεδίο μάχης. Οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν συζύγων, τῶν συναδέλφων, τῶν συμμαθητῶν, τῶν συμπολιτῶν, τῶν συνανθρώπων ἐπάνω σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη εἶναι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μία σειρὰ ἀπὸ ἀτέλειωτους ἀνταγωνισμούς, μικρότερης ἢ μεγαλύτερης κλίμακας. Οἱ περισσότεροι, ὄχι μόνο δὲν ἀγαποῦμε, ἀλλὰ οὔτε κἂν μαθαίνουμε κάτι ἀπὸ κάποιον ἄλλον. Ὅλοι ἀποσκοποῦμε στὸ πῶς θὰ καταπλήξουμε, θὰ ἐντυπωσιάσουμε, θὰ γοητεύσουμε τοὺς ἄλλους, δηλαδὴ στὸ πῶς θὰ κυριεύσουμε τοὺς ἄλλους. Δὲν μποροῦμε νὰ σύν-χωρέσουμε μὲ κανέναν ἄλλον καὶ γι’ αὐτὸ ἐξαφανίζουμε κάθε ἄλλον, ὑποτιμῶντας, ἀγνοῶντας, προσβάλλοντας, ὑποσκάπτοντας, κοροϊδεύοντας, συκοφαντῶντας...
Ὡς πότε ἡ ἔννοια τοῦ χώρου θὰ εἶναι γιὰ μᾶς σκέτη κόλαση; Ποῦ καὶ πῶς θὰ βροῦμε ἕναν τόπο εὐρύχωρο ὅπου κανεὶς καὶ τίποτε δὲν θὰ μᾶς στενεύει;
Ἡ στενοχώρια, ὅπως μᾶς ἔχει διδάξει ὁ Πνευματικὸς Πατέρας καὶ Διδάσκαλός μας π. Βασίλειος Βολουδάκης, εἶναι ὅταν νιώθουμε ὅτι ὁ χῶρος γύρω μας στενεύει. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα νιώθουμε νὰ μᾶς στενεύει ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός. Λέμε συχνὰ «δὲν μὲ χωρᾶ ὁ τόπος». Δὲν ἀντέχουμε νὰ μείνουμε μόνοι μὲ τὸν ἑαυτό μας. Ὅταν τὸν ἀντικρύζουμε μᾶς στενοχωρεῖ, μᾶς στενεύει. Δὲν μᾶς εὐχαριστεῖ ἔτσι ὅπως εἶναι καὶ γι’ αὐτὸ βγαίνουμε ἐκτὸς ἑαυτοῦ, θυμώνουμε, ρίχνουμε τὴν εὐθύνη στοὺς ἄλλους ἢ παριστάνουμε κάτι ποὺ δὲν εἴμαστε, παίζουμε ἕναν ρόλο. Μάλιστα, ὅταν συχνὰ κάποιος μᾶς δείχνει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, σὰν σὲ καθρέπτη, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἀντέξουμε τὴν θέα αὐτῆς τῆς πλευρᾶς μας. Πολλὲς φορές μᾶς λέει κάποιος: «Κοίταξε, αὐτὸ ποὺ κάνεις μὲ ἐνοχλεῖ, μὲ στενοχωρεῖ». Τότε, ἀντὶ νὰ ζητήσουμε περισσότερες πληροφορίες, ἀντὶ νὰ ἀπαντήσουμε: «Ἔλα ἐδῶ, αὐτὸ ποὺ λὲς μὲ ἐνδιαφέρει, δὲν τὸ εἶχα προσέξει», ἐπιτιθέμεθα, κάνουμε ἐχθρό μας τὸν ἄλλο. Δὲν ἀντέχουμε νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὅπως εἶναι πραγματικά. Φυσικὰ οὔτε λόγος γιὰ νὰ ἐργαστοῦμε πρὸς τὴν καλυτέρευσή του. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν σύν-χωροῦμε μὲ κανέναν, δηλαδή, πάλι ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ π. Βασίλειος, δὲν χωροῦμε μαζὶ μὲ κανέναν στὸν ἴδιο χῶρο γιὰ πολύ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε μετατρέψει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις σὲ ἕνα ἀπέραντο πεδίο μάχης. Οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν συζύγων, τῶν συναδέλφων, τῶν συμμαθητῶν, τῶν συμπολιτῶν, τῶν συνανθρώπων ἐπάνω σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη εἶναι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μία σειρὰ ἀπὸ ἀτέλειωτους ἀνταγωνισμούς, μικρότερης ἢ μεγαλύτερης κλίμακας. Οἱ περισσότεροι, ὄχι μόνο δὲν ἀγαποῦμε, ἀλλὰ οὔτε κἂν μαθαίνουμε κάτι ἀπὸ κάποιον ἄλλον. Ὅλοι ἀποσκοποῦμε στὸ πῶς θὰ καταπλήξουμε, θὰ ἐντυπωσιάσουμε, θὰ γοητεύσουμε τοὺς ἄλλους, δηλαδὴ στὸ πῶς θὰ κυριεύσουμε τοὺς ἄλλους. Δὲν μποροῦμε νὰ σύν-χωρέσουμε μὲ κανέναν ἄλλον καὶ γι’ αὐτὸ ἐξαφανίζουμε κάθε ἄλλον, ὑποτιμῶντας, ἀγνοῶντας, προσβάλλοντας, ὑποσκάπτοντας, κοροϊδεύοντας, συκοφαντῶντας...
Ὡς πότε ἡ ἔννοια τοῦ χώρου θὰ εἶναι γιὰ μᾶς σκέτη κόλαση; Ποῦ καὶ πῶς θὰ βροῦμε ἕναν τόπο εὐρύχωρο ὅπου κανεὶς καὶ τίποτε δὲν θὰ μᾶς στενεύει;
Σωστὴ κόλαση εἶναι καὶ ἡ ἔννοια τοῦ χρόνου. Ὁ χρόνος τρέχει κι ἐμεῖς τὸν χρησιμοποιοῦμε, εἴτε γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τὸν προσωπικό μας χῶρο, θεωρῶντας ἐχθροὺς ὅλους τοὺς ἄλλους, εἴτε πλήττουμε καὶ προσπαθοῦμε μάταια νὰ τὸν γεμίσουμε. Σήμερα πιὸ πολὺ ἀπὸ ποτέ, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γεμίζουμε τὴν πλήξη μας μὲ δραστηριότητες καὶ διασκεδάσεις. Ἔχουμε πολὺ χρόνο γιὰ νὰ γεμίσουμε, ἀλλὰ ὁ χρόνος ποὺ ζοῦμε πραγματικὰ ἔχει σβήσει. Οἱ πιὸ πολλοὶ δὲν γευθήκαμε ποτέ τὸ πῶς εἶναι νὰ ζεῖς πραγματικὰ τὸν χρόνο ποὺ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ ζήσουμε σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ θεωρήσαμε πραγματικὴ ζωὴ τὴν κάθε εἴδους ἀνώφελη ἐπιδίωξη καὶ μάταιη διασκέδαση τῆς πλήξης μας. Γιὰ παράδειγμα, θεωρεῖται ἀξιοποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου χρόνου ἡ ἐπιδίωξη τοῦ πλούτου καὶ τῆς κοινωνικῆς καταξίωσης. Κι ὅμως, ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐπιδίωξη προέρχεται ἡ ἄμετρη ἐκμετάλλευση τοῦ χρόνου πολλῶν ἄλλων, ἐνῷ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἐκμεταλλευτὲς ἀποτελοῦν ναυάγια τῆς ζωῆς ὅπως ὁ Τιτανικός. Ξεκινοῦν μὲ δόξα καὶ τιμὴ καὶ σκοντάφτουν στὴν πετρούλα ποὺ τοὺς βάζει ὁ ἴδιος τους ὁ ἑαυτός, ποὺ δὲν ξεγελιέται, δὲν ἱκανοποιεῖται ἀπὸ τὴν φιγούρα καὶ ἀπαιτεῖ μιὰ ζωὴ μὲ οὐσία. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τοὺς φιλόδοξους ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἁπλῶς διασκεδάζουν. Γεμίζουν τὸ κενὸ τοῦ ἑαυτοῦ τους δοκιμάζοντας κάθε εἴδους διασκέδαση καὶ ἀπόλαυση. Γιὰ τὴν ἐποχή μας, ποὺ τίποτε σχεδὸν δὲν θεωρεῖται ἀνεπίτρεπτο, οἱ ἄνθρωποι τὰ ἔχουν δοκιμάσει ὅλα, ἀλλὰ τίποτα δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ διασκεδάσει τὴν πλήξη τους. Ὁ χρόνος εἶναι καὶ αὐτὸς σκέτη κόλαση!
Ὡς πότε ὅμως; Ποιός θὰ μπορέσει νὰ δώσει στὴν διάσταση τοῦ χρόνου τὴν χαμένη της ἀξία;
Ὁ χωροχρόνος ποὺ ἀναλογεῖ στὸν καθένα μας εἶναι πολύτιμος γιὰ νὰ τὸν ἀφήνουμε νὰ φεύγει ἔτσι ἁπλᾶ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας. Τὸ ἠλεκτρονικὸ περιοδικὸ ποὺ ἔχετε μπροστὰ στὶς ὀθόνες σας θέλει νὰ ἐπιδιώξει νὰ κάνει τὸν χωροχρόνο μας καὶ τὸν χωροχρόνο τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας ἀντικείμενο μελέτης. Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐκφράσει τὸν πόθο ὅσων ἐπιθυμοῦν τὸ ἄνοιγμα τῆς πύλης τοῦ χωροχρόνου, ὥστε νὰ γευθοῦμε τὴν ὄντως Ζωὴ κοντὰ στὸν Ὑπέρχρονο καὶ Ἀδιάστατο Θεό μας, ποὺ ἐνηνθρώπησε «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς πάρει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς κάνει Θεοὺς ὅπως Ἐκεῖνος!
Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ὅταν βρισκόμασταν κοντά τους, ἔδιναν ἄλλη σημασία στὸν χωροχρόνο μας. Κοντά τους νιώθαμε εὐρύχωρα, γιατί μᾶς χωροῦσαν ὅλους. Κοντὰ τους πήραμε μιὰ γεύση ἀπὸ τὸ πῶς εἶναι νὰ ποθεῖς τὴν αἰωνιότητα κοντὰ στὸν Χριστό, ἀφοῦ δὲν θέλαμε νὰ τελειώσει ὁ χρόνος ποὺ μᾶς δίδασκαν μὲ λόγια ἢ μὲ τὸ παράδειγμά τους, ἀκόμη καὶ πίνοντας ἁπλᾶ ἕνα ποτήρι νερό. Διὰ τῶν Πατέρων μας μπορέσαμε νὰ πάρουμε μιὰ γεύση ἀπὸ τὸ πῶς θὰ ἦταν ἂν ζούσαμε κοντὰ στὸν Χριστό, δηλαδὴ μιὰ γεύση αἰωνιότητας. «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». (Ἰω. 17, 3).
Ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας λάβαμε καὶ τὴν προτροπὴ νὰ συνεχίσουμε ὅσα μᾶς παρέδωσαν ὡς παρακαταθήκη. Λίγο καιρὸ πρὸ τῆς κοιμήσεώς του, ὁ Πνευματικός μας Πατέρας καὶ Διδάσκαλος π. Βασίλειος, μᾶς ρώτησε ἐὰν θὰ συνεχίσουμε νὰ κάνουμε ὅλα ὅσα μάθαμε κοντά του. Δὲν φανταζόμασταν τότε ὅτι θὰ ἐρχόταν τόσο σύντομα ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαντήσουμε στὴν πράξη καὶ ὄχι πιὰ μόνο στὰ λόγια. Ὁ δὲ γραπτὸς τρόπος ἐπικοινωνίας καὶ συμπόρευσης ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐργασίες ποὺ μᾶς προέτρεψε συγκεκριμένα νὰ συνεχίσουμε. Ξέρουμε ὅτι κάτι τέτοιο ξεπερνᾶ τὶς δυνάμεις μας, ὅμως ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν π. Βασίλειο λάβαμε τὴν διαβεβαίωση ὅτι ὁ Θεός μᾶς δίνει τὴν δύναμη ποὺ χρειάζεται. Ἐπίσης, ὁ π. Βασίλειος δὲν ἀπουσιάζει οὔτε σωματικῶς, διότι εἶναι μαζί μας ὁ «ἄλλος του ἑαυτός», ἡ Πρεσβυτέρα του Νινέττα Βολουδάκη, στῆς ὁποίας τὴν καθοδήγηση προσβλέπουμε, ὥστε νὰ διατηρήσουμε ὄχι μόνο τὶς ὑψηλὲς προδιαγραφὲς ποὺ διέκριναν κάθε τους κοινὴ δραστηριότητα, ἀλλὰ καί, μὲ τὴν καθοδήγηση της, νὰ μὴν ξεφύγουμε ποτὲ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα καὶ τὴν Εὐλογία ποὺ ἐκεῖνοι παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες τους, οἱ ὁποῖοι εὐχόμαστε νὰ θέλουν νὰ μᾶς συγκαταλέγουν στὴν οἰκογένειά τους παρόλα τὰ χάλια μας.
Τὸ περιοδικό μας θὰ εἶναι ποικίλης ὕλης καὶ φιλοδοξεῖ νὰ εἶναι ἕνας χῶρος ἐπικοινωνίας ὅπου ὅσο ἀντίθετες κι ἂν εἶναι οἱ ἀπόψεις μας, πάντοτε θὰ πρυτανεύει ὁ πόθος γιὰ τὴν Ἀλήθεια. Ὅλοι ὅσοι ποθοῦν τὴν Ἀλήθεια λοιπόν, χωρὶς παρωπίδες, εἶναι εὐπρόσδεκτοι!
Εὐχόμαστε τὸ παρὸν περιοδικὸ νὰ εἶναι γιὰ ὅλους μας ἕνα ταξίδι στὸν χωροχρόνο, ἡ ἔκφραση τοῦ πόθου μας γιὰ γνώση καὶ ἐπικοινωνία καὶ τελικὰ νὰ μᾶς βοηθήσει ὥστε νὰ δυναμώσει ὁ πόθος μας νὰ παραδώσουμε τὸν χωροχρόνο μας σὲ Ἐκεῖνον ποὺ τὰ πάντα μεταποιεῖ καὶ τελειοποιεῖ αἰωνίως.
π. Γεράσιμος Βουρνᾶς
Ὡς πότε ὅμως; Ποιός θὰ μπορέσει νὰ δώσει στὴν διάσταση τοῦ χρόνου τὴν χαμένη της ἀξία;
Ὁ χωροχρόνος ποὺ ἀναλογεῖ στὸν καθένα μας εἶναι πολύτιμος γιὰ νὰ τὸν ἀφήνουμε νὰ φεύγει ἔτσι ἁπλᾶ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας. Τὸ ἠλεκτρονικὸ περιοδικὸ ποὺ ἔχετε μπροστὰ στὶς ὀθόνες σας θέλει νὰ ἐπιδιώξει νὰ κάνει τὸν χωροχρόνο μας καὶ τὸν χωροχρόνο τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας ἀντικείμενο μελέτης. Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐκφράσει τὸν πόθο ὅσων ἐπιθυμοῦν τὸ ἄνοιγμα τῆς πύλης τοῦ χωροχρόνου, ὥστε νὰ γευθοῦμε τὴν ὄντως Ζωὴ κοντὰ στὸν Ὑπέρχρονο καὶ Ἀδιάστατο Θεό μας, ποὺ ἐνηνθρώπησε «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς πάρει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς κάνει Θεοὺς ὅπως Ἐκεῖνος!
Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ὅταν βρισκόμασταν κοντά τους, ἔδιναν ἄλλη σημασία στὸν χωροχρόνο μας. Κοντά τους νιώθαμε εὐρύχωρα, γιατί μᾶς χωροῦσαν ὅλους. Κοντὰ τους πήραμε μιὰ γεύση ἀπὸ τὸ πῶς εἶναι νὰ ποθεῖς τὴν αἰωνιότητα κοντὰ στὸν Χριστό, ἀφοῦ δὲν θέλαμε νὰ τελειώσει ὁ χρόνος ποὺ μᾶς δίδασκαν μὲ λόγια ἢ μὲ τὸ παράδειγμά τους, ἀκόμη καὶ πίνοντας ἁπλᾶ ἕνα ποτήρι νερό. Διὰ τῶν Πατέρων μας μπορέσαμε νὰ πάρουμε μιὰ γεύση ἀπὸ τὸ πῶς θὰ ἦταν ἂν ζούσαμε κοντὰ στὸν Χριστό, δηλαδὴ μιὰ γεύση αἰωνιότητας. «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». (Ἰω. 17, 3).
Ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας λάβαμε καὶ τὴν προτροπὴ νὰ συνεχίσουμε ὅσα μᾶς παρέδωσαν ὡς παρακαταθήκη. Λίγο καιρὸ πρὸ τῆς κοιμήσεώς του, ὁ Πνευματικός μας Πατέρας καὶ Διδάσκαλος π. Βασίλειος, μᾶς ρώτησε ἐὰν θὰ συνεχίσουμε νὰ κάνουμε ὅλα ὅσα μάθαμε κοντά του. Δὲν φανταζόμασταν τότε ὅτι θὰ ἐρχόταν τόσο σύντομα ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαντήσουμε στὴν πράξη καὶ ὄχι πιὰ μόνο στὰ λόγια. Ὁ δὲ γραπτὸς τρόπος ἐπικοινωνίας καὶ συμπόρευσης ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐργασίες ποὺ μᾶς προέτρεψε συγκεκριμένα νὰ συνεχίσουμε. Ξέρουμε ὅτι κάτι τέτοιο ξεπερνᾶ τὶς δυνάμεις μας, ὅμως ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν π. Βασίλειο λάβαμε τὴν διαβεβαίωση ὅτι ὁ Θεός μᾶς δίνει τὴν δύναμη ποὺ χρειάζεται. Ἐπίσης, ὁ π. Βασίλειος δὲν ἀπουσιάζει οὔτε σωματικῶς, διότι εἶναι μαζί μας ὁ «ἄλλος του ἑαυτός», ἡ Πρεσβυτέρα του Νινέττα Βολουδάκη, στῆς ὁποίας τὴν καθοδήγηση προσβλέπουμε, ὥστε νὰ διατηρήσουμε ὄχι μόνο τὶς ὑψηλὲς προδιαγραφὲς ποὺ διέκριναν κάθε τους κοινὴ δραστηριότητα, ἀλλὰ καί, μὲ τὴν καθοδήγηση της, νὰ μὴν ξεφύγουμε ποτὲ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα καὶ τὴν Εὐλογία ποὺ ἐκεῖνοι παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες τους, οἱ ὁποῖοι εὐχόμαστε νὰ θέλουν νὰ μᾶς συγκαταλέγουν στὴν οἰκογένειά τους παρόλα τὰ χάλια μας.
Τὸ περιοδικό μας θὰ εἶναι ποικίλης ὕλης καὶ φιλοδοξεῖ νὰ εἶναι ἕνας χῶρος ἐπικοινωνίας ὅπου ὅσο ἀντίθετες κι ἂν εἶναι οἱ ἀπόψεις μας, πάντοτε θὰ πρυτανεύει ὁ πόθος γιὰ τὴν Ἀλήθεια. Ὅλοι ὅσοι ποθοῦν τὴν Ἀλήθεια λοιπόν, χωρὶς παρωπίδες, εἶναι εὐπρόσδεκτοι!
Εὐχόμαστε τὸ παρὸν περιοδικὸ νὰ εἶναι γιὰ ὅλους μας ἕνα ταξίδι στὸν χωροχρόνο, ἡ ἔκφραση τοῦ πόθου μας γιὰ γνώση καὶ ἐπικοινωνία καὶ τελικὰ νὰ μᾶς βοηθήσει ὥστε νὰ δυναμώσει ὁ πόθος μας νὰ παραδώσουμε τὸν χωροχρόνο μας σὲ Ἐκεῖνον ποὺ τὰ πάντα μεταποιεῖ καὶ τελειοποιεῖ αἰωνίως.
π. Γεράσιμος Βουρνᾶς
