Ἡ γήινη πρόσκαιρη ζωή μας εἶναι, γιὰ τὴν χριστιανική μας πίστη, ὁ προθάλαμος τῆς αἰωνιότητας. Εἶναι δὲ τόσο πρόσκαιρη, ὥστε ἡ κάθε στιγμὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ τελευταία μας. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἐπισημαίνει: «Θὰ ἔλθουν δύσκολες ἐποχές, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς πρέπει νὰ ἀκηδιάσουμε. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ συνεχίσουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε, νὰ ἐργαζόμαστε, νὰ προσευχόμαστε, νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Θεό, νὰ προσπαθοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία μας κάθε στιγμή… Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου, αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἔλθει τώρα, μπορεῖ νὰ ἔλθει μετὰ ἀπὸ 50 χρόνια, μετὰ ἀπὸ 100 χρόνια. Μιλᾶμε γιὰ τὸ τέλος τὸ προσωπικὸ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Αὐτὸ εἶναι σημαντικό. Ἂν δηλαδὴ πεθάνω ἐγώ, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἦλθε τὸ τέλος τοῦ κόσμου γιὰ μένα.
Μᾶς ἀπασχολεῖ τὸ τέλος τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ τὸ τέλος τοῦ πνευματικοῦ κόσμου καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρό. Αὐτὴ ἡ φροντίδα γιὰ τὸ σῶμα ἔφερε τὸν κόσμο σὲ μία πνευματικὴ κρίση, ἀπ’ ὅπου δύσκολα ξεφεύγεις, ἐπειδὴ κανεὶς δὲν φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἡ κρίση αὐτὴ δημιουργήθηκε γιὰ ν’ ἀσχολεῖται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ ὑλικά. Ἀσχολεῖται μ’ ἕνα ἐντελῶς δευτερεῦον πρόβλημα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπὸ ἐκεῖ πρέπει κι ἐμεῖς νὰ τοῦ ἁπλώσουμε τὸ χέρι. Νὰ ἀγαπιόμαστε καὶ νὰ ἀλληλοβοηθιόμαστε, νὰ προσευχόμαστε μαζί, ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ νὰ εἴμαστε συνοδοιπόροι πρὸς τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».
Ἂς ἀκούσουμε τὴν συμβολή του καὶ ἂς συνειδητοποιήσουμε τὴν κρισιμότητα τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς μας, ἡ ὁποία θὰ καθορίσει τὴν θέση μας στὴν αἰωνιότητα!
