«Κάποτε
μιά συντροφιά ἀσεβῶν νέων βρῆκε τρόπο διασκεδάσεως τή διακωμώδησι τοῦ
ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Πῆρε ὁ πρῶτος τῆς παρέας στά χέρια του τήν ἁγία Γραφή
καί ἄρχισε νά διαβάζη ἀπομιμούμενος τή φωνή τοῦ ἱερέως τους. Τό κομμάτι
του Ασώτου τό ὁποῖο διάβαζε, ἦταν κατά τύχη ἡ παραβολή του. "Ανθρωπός
τις εἶχε δύο υιούς", διάβαζε ὁ κωμωδός. “Καί συναγαγών ἅπαντα ὁ νεώτερος
ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν"...Σάν και σένα, Γιάννη, του φώναξε ὁ πιό έξυπνος καί ἡ παρέα ἄρχισε νά καγχάζη.
Σάν
καί σένα, Γιάννη, τοῦ ξαναφώναξαν ἀστεϊζόμενοι. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνος δέν
μίλησε. Κάτι ἔνοιωθε μέσα του, καθώς ἔβλεπε μέσα στίς γραμμές τῆς
παραβολῆς, τίς ὁποῖες θέλησε να περιγελάση, νά ἀναδύεται ὁ ἴδιος ὁ
ἑαυτός του. Ἕνας κόμπος ἔδενε τό λαιμό του. Καί ὅταν ἔφθασε στό
“Ἀναστάς, πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου", ξέσπασε σε δάκρυα. Οι ἄλλοι
τόν κοίταζαν κατάπληκτοι. Ἀλλά ἐκεῖνος ἀναστάς ἦλθε πρός τόν Πατέρα
αὐτοῦ”. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τοῦ εἶχε μιλήσει σέ ἀναπάντεχη στιγμή μέ ἕνα
ἐντελῶς ξεχωριστό τρόπο...»
Βιβλιογραφία Αρχιμανδρίτης Ιωάννης ΚΩΣΤΩΦ.
Η εφαπτομένη του Θεού.
