«Καὶ ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔζησε ἀνάμεσά μας».
(Ἰω. α΄14)
Ἔγινε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος γιὰ νὰ δεχθῇ, πὼς ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου κτίσθηκε κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ κτίσματα· διότι ἡ συγγένεια πρὸς τὸν Θεὸ ἦταν τόση, ὥστε νὰ μπορῇ νὰ συνενωθῇ μὲ Αὐτὸν σὲ μία ὑπόσταση· γιὰ νὰ τιμήσῃ τὴν σάρκα, αὐτὴν τὴν θνητὴ μάλιστα, ὥστε νὰ μὴ νομίζωνται προτιμότερα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὰ ὑπερήφανα πνεύματα (τὰ δαιμόνια), οὔτε νὰ θεωροῦνται θεϊκὰ ἐξ αἰτίας τῆς ἀσαρκίας καὶ τῆς φαινομενικῆς ἀθανασίας τους.
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
