Γράφει ὁ κ. Διογένης Δ. Βαλαβανίδης, πρόεδρος τοῦ «Κέντρου Προστασίας τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητος» καὶ Πρόεδρος
τῆς Ἐπιτροπῆς Θρησκευμάτων τοῦ «Κέντρου Γεωστρατηγικῶν Μελετῶν»
Ὁ Ἑλληνικὸς ἱστότοπος “Φῶς Φαναριοῦ” στίς 6.12.2024. ἐδημοσίευσε ἄρθρο μὲ τίτλο: «Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης: Εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἐξακολουθοῦμε σήμερα, εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 21ου αἰῶνος, νὰ ζοῦμε μὲ φανατισμούς, μικροψυχία καὶ προκαταλήψεις». Στὸ κείμενο ἀνέφερε ὁ Προκαθήμενος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως: «…Ὅπως ἡ πλειονότης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἑορτάζει τὴν ἐπὶ θύραις μεγάλην Δεσποτικὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων στὶς 25 Δεκεμβρίου κατ’ ἔτος, τὴν ἴδια δηλαδὴ ἡμερομηνία μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἐν Ἑλλάδι Ρωμαιοκαθολικὲς Κοινότητες ἀκολουθοῦν τὸ Ὀρθόδοξον Κανόνιον διὰ τὸν προσδιορισμὸν τοῦ Πάσχα, προκειμένου νὰ τὸ ἑορτάζουν ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς τους, ὅπως εἰς Φιλλανδίαν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἡ ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα εἶναι κοινὴ δι’ ὅλους τούς Χριστιανοὺς τῆς χώρας, τὸ αὐτὸ προτείνουμε νὰ θεσμοθετηθῆ εἰς παγχριστιανικὸν ἐπίπεδον καὶ δὴ ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ τρόπου καθορισμοῦ τοῦ Πάσχα ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, θὰ θέλαμε στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ καθορισμὸς τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύεται αὐθαίρετα καὶ κατὰ τὴν προσωπικὴ κρίση τοῦ καθενός, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν πρόκειται γιὰ οἰκουμενιστικά, παπικά, πολιτικὰ ἢ γεωπολιτικὰ κίνητρα, ἀλλὰ εἶναι καθορισμένος καὶ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325), τοῦ ἑβδόμου ἀποστολικοῦ κανόνα καὶ πολλὲς ἑρμηνεῖες τῶν ἁγίων πατέρων, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες: Τὸ Πάσχα ἑορτάζεται τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν πρώτη πανσέληνο ποὺ ἔρχεται μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία. Μὲ βάση αὐτὸν τὸν κανόνα, ὅλες οἱ τοπικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες εἶναι εὐθυγραμμισμένες (βλ: Lazar Mirkovic, Ἑορτολόγιο, Βελιγράδι 1961, σ. 207).
Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος Α΄, ἀντὶ νὰ ἐνεργήσει, γιὰ νὰ κατευνάσει τὶς συγκρούσεις ποὺ συμβαίνουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ ἀπειλοῦν τὴν ἑνότητά της, κυρίως μεταξύ τοῦ πολυπληθέστερου Πατριαρχείου Μόσχας καὶ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἐπῆλθε διακοπὴ τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, ἐνεργεῖ ἀντίθετα καὶ βάζει «λάδι στὴ φωτιά». Σχετικά μέ αὐτό ἀναφέρουμε ὅτι σὲ ξεχωριστὸ κείμενο στίς 7.12.2024 δημοσιεύτηκε στὴν ἴδια ἱστοσελίδα «Φῶς Φαναριοῦ», ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Α΄ μίλησε γιὰ τὴν «ἀπάνθρωπη πολιτικὴ» τοῦ Πούτιν καὶ τὸ «ἀντιχριστιανικὸ κήρυγμα τοῦ Πατριάρχη Μόσχας».
Εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Φανάρι «λογαριάζουν χωρὶς τόν ξενοδόχο», προσπαθώντας νὰ ἑδραιώσουν ἑνότητα σὲ σαθρά θεμέλια μέ τήν εὐκαιρία τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ Πάσχα, συμπίπτει τὴν ἴδια ἡμέρα γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς τὸ 2025. Τὸ λέμε αὐτὸ γιὰ πολλοὺς λόγους, εἰδικὰ ἂν λάβουμε ὑπόψη τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ δύο ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες ἀνεύθυνα καὶ ἀντιχριστιανικὰ δέχονται: τὴν «εὐλογία τῶν ὁμοφυλοφίλων ὡς νόμιμο γάμο», παραβλέπουν πολλὲς καινοτομίες ποὺ εἰσήγαγε ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία ἀπὸ παλαιά, ὅπως καὶ ἄλλες ἀντιευαγγελικές ἀποφάσεις, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀπομακρύνονται ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, καὶ ὁδηγοῦν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους στὴν καταστροφή.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ θέλαμε νὰ ἐπισημάνουμε τὸν κυνισμὸ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν Ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Ἅγ. Νικόλαος, Ἅγ. Σπυρίδων, Ἅγ. Ἀχίλλιος καὶ ἄλλοι, τὴν ὁποία θέλουν νὰ καταχραστοῦν οἱ παπικοὶ καὶ οἱ οἰκουμενιστές. Μάλιστα, μὲ τὴν πράξη τους αὐτὴ πέφτουν σὲ ἀντίφαση, διότι ἀφορμὴ γιὰ τὴ σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μὲ πρωτοβουλία τοῦ Αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου (305-337), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν 318 ἐπίσκοποι, ἦταν ἡ ΚΑΤΑΔΙΚΗ τῆς ΑΙΡΕΣΗΣ τοῦ Ἀρείου, ἐνῶ μὲ αὐτὴ τὴν πράξη θέλουν νὰ ΘΟΛΩΣΟΥΝ ὅλες τὶς ΑΙΡΕΣΕΙΣ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, καὶ μὲ ἀφύσικο καὶ μὴ κανονικὸ τρόπο νὰ ἔλθουν σὲ «ἑνότητα» μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!
Ἐπίσης, μᾶς προκαλεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ δύο προκαθήμενοι τῆς ἐκκλησίας δὲν πῆραν ἐπαρκῆ διδάγματα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἤδη ἀπὸ τὸ 1965, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας Α’ καὶ ὁ Ρωμαῖος Πάπας Παῦλος ΣΤ΄ ἤθελαν νὰ καταργήσουν τὰ ἀμοιβαῖα ἀναθέματα, τὰ ὁποῖα 16 Ἰουλίου 1054, οἱ παπικοὶ κληρικοὶ ἄφησαν διάταγμα γραμμένο στὴ λατινικὴ γλώσσα στὴν ἁγία τράπεζα στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαὴλ Κηρουλάριος συγκάλεσε Σύνοδο καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει τὸ ἀνάθεμα τοῦ ἀφορισμοῦ σὲ ὅσους τὸ ἐξέδωσαν. Ἡ ἰδέα τῆς ἀμοιβαίας κατάργησης τῶν ἀναθεμάτων ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ «Τόμου τῆς Ἀγάπης», ὁ ὁποῖος διαβάστηκε στὴ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὴ Ρώμη στὴ Β΄ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ. Κατὰ τὴν τελετή, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν 2.399 Ρωμαιοκαθολικοί, τιμητικὴ θέση εἶχαν οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως.
Σύμφωνα μὲ τὶς προσπάθειες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς γιὰ τὴν ἑδραίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας, προβλήθηκε ἡ ἰδέα τῆς παρομοίωσης τῶν δύο ἐκκλησιῶν μὲ «δύο πνεύμονες» καὶ αὐτὸ ἔγινε ἀπὸ τὸν μεταστραφέντα Ρωμαιοκαθολικὸ Ρῶσο Vlasocljav Ivanov. Ἡ Παπική ἐκκλησία ἀποδέχθηκε ὁλόψυχα αὐτὴ τὴν ἰδέα, ἐκτιμώντας ὅτι βοηθᾶ τὴ διαδικασία τῆς παγκοσμιοποίησης. Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι οἱ δύο ἐκκλησίες ἀγνόησαν τὶς οὐσιαστικὲς αἰτίες τοῦ σχίσματος καὶ τοῦ ἀναθέματος, μὲ ἄλλα λόγια, παρέκαμψαν τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ προϋπόθεση, μὲ τὴν ὁποία ἡ ΑΓΑΠΗ ἀποτελεῖ ἕνα σύνολο. Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ὅλες οἱ καινοτομίες ποὺ υἱοθέτησε ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, καὶ ὡς ἐκ τούτου διαχωρίστηκε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τῆς Πρώτης Χιλιετίας, ἐκάμφθησαν ἐντελῶς καὶ ἀγνοήθηκαν. Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ σήμερα! Πρόκειται γιὰ μεγάλες ἐκκλησιολογικὲς αἱρέσεις, ὅπως τὸ Filioque, τὸ Παπικὸ Πρωτεῖο, τὸ Ἀλάθητο, ἡ Ἄμωμη Σύλληψη, τὸ Καθαρτήριο πῦρ, ἡ Θεία Εὐχαριστία, Ἄφεση Ἁμαρτιῶν, τὸ Βάπτισμα, τὸ Ἅγιο Χρίσμα, καὶ ἄλλα.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴ παρομοίωση τῶν δύο ἐκκλησιῶν μὲ «δύο πνεύμονες», ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ μία ὑποφέρει ἀπὸ πολυάριθμες αἱρέσεις, ἀντίθετα στὶς λογικὲς ἰατρικὲς συμβουλὲς ποὺ θὰ πρότεινε ὁποιοσδήποτε γιατρὸς – πνευμονολόγος, δηλ. ξεκινώντας ἀπό τὴν ἐφαρμογὴ θεραπευτικῶν μεθόδων γιὰ τὴ ἀποκατάσταση τοῦ ἀρρώστου πνεύμονα, οἱ δύο ἐκκλησιαστικοὶ προκαθήμενοι συνεχίζουν σήμερα τὶς προσπάθειες νὰ ἑνώσουν τοὺς «δύο πνεύμονες», ἀγνοώντας τὸν πραγματικὸ κίνδυνο νὰ ἀρρωστήσει ὁ ὑγιὴς πνεύμονας ἀπὸ τὸν ἄρρωστο καὶ ἔτσι νὰ πέσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν παγίδα τῆς αἵρεσης. Ταυτόχρονα, τέτοιες ἀπόπειρες εἶναι ἀντίθετες μέ τή διδασκαλία τῆς ὕπαρξης μίας μόνο Ἐκκλησίας, ποὺ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἵδρυσε, οἱ ἀπόστολοι διέδωσαν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐμβάθυναν. Ἀφοῦ στὸ ἄρθρο 9 τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ἀναφέρεται: «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησία». Ὄχι εἰς δύο ἤ περισσότερες ἐκκλησίες.
Στὸ παρελθόν, ἡ Σερβικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μποροῦσε νὰ χρησιμεύσει ὡς φωτεινὸ παράδειγμα, ὅταν ὑπερασπίστηκε ὁμόφωνα τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως ἐνάντια στὶς ρωμαιοκαθολικὲς αἱρέσεις καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῶν Οὐνιτῶν. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Φερράρας καὶ τῆς Φλωρεντίας (1438-1439), τὸ Βυζάντιο ἀπειλήθηκε ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, γι’ αὐτὸ καὶ ζήτησε βοήθεια ἀπὸ Δυτικοὺς Χριστιανούς. Ὡστόσο, τὸ Βατικανὸ ἀνταποκρίθηκε στὴν ἔκκληση τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς γιὰ βοήθεια μὲ ἐκβιασμό, μὲ ἄλλα λόγια, τοὺς ὑποσχέθηκε βοήθεια ἀπὸ τὶς χῶρες τῆς Δυτικῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Εὐρώπης μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ ὑπογράψουν ἕνωση μὲ τὴν Παπική ἐκκλησία, δηλ. ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει πρωτεῖο ἐξουσίας στὸ Βατικανό. Τότε ὁ Σέρβος ἡγεμόνας δεσπότης Durad Brankovic (1427-1456), σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἡγεμόνες ἄλλων ὀρθόδοξων χωρῶν, οἱ ὁποῖοι πείσθηκαν, ἀκόμη καὶ ἐνθάρρυναν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἀξιωματούχους τους νὰ συμμετάσχουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, ἀντιστάθηκε σὲ πολυάριθμες πιέσεις καὶ κατόπιν συμφωνίας μὲ τόν Σέρβο Πατριάρχη Θεοδόσιο πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ μὴ παραστεῖ ἡ ἀντιπροσωπία τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σὲ ἐκείνη τὴ συνέλευση τῶν Οὐνιτῶν, ὡς ἀποκαλύπτει ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ σεβαστοὺς ἱστορικούς, κανονολόγους καὶ ἐπιστημονικὸς σύμβουλος τοῦ Ἱστορικοῦ Ἰνστιτούτου τῆς Σερβικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν καὶ Τεχνῶν, ὁ καθ. Δρ Miodrag M. Petrovic, στὸ βιβλίο του “Ἡ Σερβία στὸ σταυροδρόμι Ἀνατολῆς καὶ Δύσης”, Βελιγράδι 2013, σελ. 147:
Παρ’ ὅλες τὶς προειδοποιήσεις καὶ τοὺς προφανεῖς κινδύνους γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὸ σύνολό της, τί μπορεῖ νὰ λεχθεῖ γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ὀρθόδοξους οἰκουμενιστὲς ποὺ δέχονται τὴν κοινωνία Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν (διακοινωνία);
Τὴν πιὸ ἀκριβὴ ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔδωσε ὁ καθ. Δρ Miodrag M. Petrovic, στὸ προαναφερθὲν βιβλίο του, σελ. 148-149:
«Καὶ πῶς ἄτομα ἀπὸ τὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ὑπηρετοῦν τὸν ‘παποκεντρισμό’; Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι τὸ κήρυγμα τοῦ ἐπισκόπου Μπάτσκας Irinej (Bulovic), τὸ ὁποῖο ἐκφώνησε στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ τοῦ Βελιγραδίου, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2003, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς 25ης ἐπετείου τοῦ Ποντίφικα, Πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β΄: «Πιστεύοντας, λοιπόν, πάνω ἀπὸ ὅλα, ὅλοι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ πιστοὶ σὲ κάθε ἐπίσκοπο, καὶ ἰδιαίτερα στὸν πρῶτο ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους τους, αὐτὸν ποὺ ἦταν ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος ὁλόκληρης τῆς χριστιανικῆς οἰκουμένης ἐπὶ σειρὰ αἰώνων, γιὰ 1000 ὁλόκληρα χρόνια, ἐνῶ ὑπῆρχε ἑνιαία καὶ μοναδικὴ Χριστιανικὴ οἰκουμένη, ἐλπίζουμε καὶ προσευχόμαστε στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, κάποια στιγμή, νὰ ἐπιτευχθεῖ ξανὰ ἡ ἀρχαία κανονικὴ τάξη, ὅπου ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλης τῆς Ρώμης θὰ εἶναι ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου’».
«Ὁ ἐπίσκοπος Irinej τῆς Μπάτσκας εἶναι ὁ πιὸ ὑπεύθυνος γιὰ τὴ συνεδρίαση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου ποὺ πραγματοποιήθηκε στὸ Βελιγράδι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2006. Ὑπήρχαν ἀρκετοὶ βοηθοί, συνεπίσκοποι καὶ καθηγητὲς θεολογίας σὲ ἐκείνη τὴν ἀποστολή. Καὶ σὰν νὰ μὴ εἶναι ἱκανοποιημένος μὲ ὅσα ἔχει ἐπιτύχει ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ Διαλόγου τὰ τελευταῖα 30 χρόνια, προσπαθεῖ ἐπιπλέον νὰ ἐπιταχύνει τὴν πορεία πρὸς τὴν ἕνωση. Σὰν νὰ μὴ ἔφταναν οἱ ὑπάρχουσες ‘ἱστορικὲς γέφυρες’, κατέφυγε ἐπιπλέον σὲ κάποιου εἴδους νέα γεφύρωση. Ἔτσι, πρόσφατα, σὲ μία ἄλλη ἐπισκοπὴ – τὴ Σρέμσκα, ἀγνοώντας τὴν αὐστηρὴ κανονικὴ ἀρχὴ γιὰ τὸ ἀπαραβίαστο τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἐπισκόπου ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς περιοχῆς ποὺ διοικεῖ, ὀργάνωσε τὴ “Διεθνῆ θεολογικὴ-παιδαγωγικὴ συγκέντρωση κατηχητικῶν (καθηγητῶν θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης)”, στὴ Fruska Gora. Ἡ συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στὸ Iriski venac, στὸ ξενοδοχεῖο Norcev, ἰδιοκτησίας Κροάτη, ἀπὸ τὶς 2 ἕως τὶς 7 Σεπτεμβρίου 2008, ποὺ διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐπαρχία Backa καὶ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ Βελιγραδίου καὶ σὲ συνεργασία μὲ τὴν Εὐαγγελικὴ ἐκκλησία τῆς Γερμανίας καὶ τὶς παραδοσιακὲς ἐκκλησίες τῆς Μεταρρύθμισης στὴ Σερβία, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Ἱδρύματος Κόνραντ Ἀντενάουερ».
Δυστυχῶς, ὅπως βλέπουμε ἀπὸ τὸ παραπάνω παράδειγμα, ὀφείλουμε νὰ δηλώσουμε ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ παπισμὸς ἔχουν ἐξαπλωθεῖ σὰν μολυσματικὴ ἀσθένεια σήμερα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀρρώστησαν πολλοὶ ἐκκλησιαστικοὶ προκαθήμενοι τῶν τοπικῶν Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν. Καὶ μικρῶν καὶ μεγάλων!
Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐκδοθεῖ δημόσια ἔκκληση σὲ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες γιὰ ἀπομόνωση ὅλων τῶν πνευματικὰ ἀσθενῶν ἐπισκόπων (πατριαρχῶν, ἀρχιερέων, μητροπολιτῶν, ἐπισκόπων κ.λ.π.) γιὰ χάρη τῆς ἑνότητος τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς μοναδικῆς μας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπειλεῖται σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε στὴν μακρά της ἱστορία.
Ἐν κατακλεῖδι, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι, ὅταν πρόκειται γιὰ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο Α΄, ὅλα τὰ βήματα καὶ οἱ δραστηριότητές του ποὺ στρέφονται πρὸς τὴν κατεύθυνση τῶν παπικῶν αἱρέσεων, δὲν ἀποφέρουν κανένα καλὸ στὴν ἐνίσχυση τῆς ἑνότητας μεταξὺ τῶν τοπικῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς σύνολο. Ἀντίθετα, αὐτὸ προκαλεῖ τεράστια ζημιὰ πρωτίστως στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς θεσμό, τοῦ ὁποίου ἡ ἀποστολὴ στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο θὰ πρέπει νὰ ἐπικεντρωθεῖ στὴν προστασία τῆς κανονικῆς τάξης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁποιαδήποτε ἀπόφαση ἢ δραστηριότητα τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α΄, ἐὰν δὲν ἀντανακλᾶ συνδιαλλαγή, δηλ. ὁμοφωνία ὅλων τῶν ἀρχηγῶν τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δυσφημεῖ τὴν ἀξιοπρέπειά του καὶ τοῦ στερεῖ τὸ δικαίωμα νὰ μιλᾶ ἐκ μέρους ὁλόκληρης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παρόλα αὐτά, ἐὰν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀποφασίσει νὰ ὑπογράψει μονομερῶς ὁποιοδήποτε ἔγγραφο ἢ ἀκόμα καὶ «ἕνωση» μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, τοῦτο δὲν θὰ σημαίνει ὅτι ὁλόκληρη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει γίνει ἑνωτική, ἀλλὰ μὲ αὐτὴ τὴν ἐνέργεια τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὁ προκαθήμενός του θὰ χάσουν τὸν σεβασμό, καὶ ἕνα ρόλο ποὺ ἀπολαμβάνουν ἐπὶ αἰῶνες ἀπὸ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὅσο γιὰ τὶς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ μικρὲς ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τὶς παπικὲς αἱρέσεις, ἔχουν τὴν πληρότητα τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μὲ καθολικὴ ἀποστολή, ἔστω καὶ ἂν εἶναι τό «μικρὸ ποίμνιο», στὸ ὁποῖο ὁ Σωτήρας λέει: «Μὴ φοβοῦ»! (Λουκ. 12, 32).
