Στή γέννησή Σου
Πῶς θά ἦταν ἡ γῆ χωρίς Ἐσένα,
βρέφος θεϊκό τῆς Βηθλεέμ;
Ὅλα τά φῶτα μας σβησμένα
δίχως Ἐσέ, μικρέ Χριστέ.
Ἦρθες κι ἀνάστησες τήν πλάση,
μᾶς ἄνοιξες τόν οὐρανό.
Βρίσκει ἡ ψυχή νά ξαποστάσει
στό βλέμμα Σου τό στοργικό.
Ποιόν θά φωνάζαμε Πατέρα,
ποιόν φίλο καί ποιόν ἀδελφό;
Καί ποιόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς μας
θά εἴχαμε στόν κόσμο αὐτό;
Τά εἴδωλα καί τούς θεούς μας
πῶς τά διέλυσες μέ μιᾶς,
σάν ἄγγιξες, ὦ Λυτρωτή μας,
τή φάτνη τῆς φτωχῆς καρδιᾶς!
Ὤ, μεῖνε μέσα μας γιά πάντα!
Δικό Σου κάνε μας ναό.
Τῆς εὐγνωμοσύνης μας τά μύρα
στή γέννα Σου δοξαστικό.
Δ. Δ.
