Πολλές φορές, χριστιανοί μου, ὁ Κύριός μας ἀναφερόταν στίς παραβολές Του σέ πλουσίους.
Στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα περιέγραψε πάνσοφα τόν πλούσιο πού ἐκείνη τήν χρονιά ἡ ἀπέραντη περιουσία του ἀπέδωσε περισσότερους καρπούς, «εὐφόρησε ἡ χώρα» του.
Τότε, ἀντί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό καί νά θεωρήσει τήν εὐνοϊκή συγκυρία σάν εὐκαιρία φιλανθρωπίας, κυριεύθηκε ἀπό ἄγχος καί ἀγωνία καί μέριμνα: Ποῦ νά βάλει τά ἀγαθά του;!..
Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι ἦσαν ἀπόντες τίς ὧρες τῆς ἀγρύπνιας του. Τόν ἐνδιέφερε μόνον ὁ ἑαυτός του. Κι αὐτό φαίνεται καθαρά ἀπό τό γεγονός ὅτι χρησιμοποιοῦσε τήν κτητική λέξη γιά ὅλα: «τά ἀγαθά μου», «τάς ἀποθήκας μου», ἀκόμη καί «τῇ ψυχῇ μου»!Ταυτόχρονα, οὔτε ὑποψία δέν ἄφηνε νά περάσει ἀπό τόν νοῦ του, πώς ὅλοι μας -πλούσιοι καί πτωχοί- εἴμαστε θνητοί. Οὔτε πώς τό δῶρο τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας εἶναι στάδιο δοκιμῆς.
Μιά τέτοια νοοτροπία ὁ Ἰησοῦς τήν χαρακτηρίζει ἀφροσύνη. Μιά ἀφροσύνη πού φροντίζει γιά τά μάταια, πού θεωρεῖ τά προσωρινά μόνιμα. Πού νομίζει κάποιος τόν ἑαυτό του μόνον ἐπί τῆς γῆς. Τό χειρότερο, πού ἐκλαμβάνει τόν ἴδιο ὡς ἀθάνατο : ἔχει ἔτη πολλά. Τό τέλος ἀπό τώρα θά σκέπτεται;
Καί ὁ Θεός, ὁ πανάγαθος, ὁ φιλάνθρωπος ὥστε νά δώσει τόν Υἱό Του «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς», τόν ρωτᾶ : «Σέ ποιόν θά ἀνήκουν αὐτά πού ἑτοίμασες, μετά θάνατον;».
Ἀλήθεια, σέ ποιόν; Οὔτε τούς συγγενεῖς του δέν σκέφθηκε ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς παραβολῆς… Εἶχε ἆραγε δικούς του;
Ἀφήνει, φίλοι μου, ὁ Χριστός ἀναπάντητο τό τέλος τῆς παραβολῆς Του. Ἀναπάντητο, ἀλλά ἀπόλυτα αὐτονόητο: Ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καί τῆς Χάρης Του ἀπό τήν ζωή τοῦ πλουσίου.
Καί ταυτόχρονα μᾶς ὁδηγεῖ σέ βαθύτερες σκέψεις.
Γιατί ζοῦμε; Γιατί κάποτε παύουμε νά ζοῦμε βιολογικά; Σώζεται τό πρόσωπό μας ὅταν θ’ ἀφήσουμε τόν κόσμο; Καί τί ἆραγε μᾶς περιμένει; Θά μᾶς κρίνουν οἱ ἴδιες οἱ ἐπιλογές μας; Κι ἄν δέν πορευθήκαμε μέ σωφροσύνη στήν ζωή, αὐτό θά τό «πληρώσουμε»;
Τό παράδειγμα τῆς παραβολῆς, χριστιανοί μου, μᾶς δείχνει τόν δρόμο τῆς χάριτος καί τῆς χαρᾶς. Κι ἄν ἀπό λάθη πορευθήκαμε μέχρι τώρα, ψάχνοντας γιά «ἀποθῆκες μείζονες», ὑπάρχει ἐλπίδα. Ἡ μεγάλη ἐλπίδα πού χαρίζει ἡ μετάνοια. Ἄν προσέξαμε τήν παραβολή, ἄν διακρίναμε τό ἄδοξο τέλος τῆς ἐγωϊστικῆς εὐμάρειας ἄς ἀνασκουμπωθοῦμε σέ ἔργα ἀντιλήψεως τῶν ἀδελφῶν μας. Σέ φιλανθρωπία. Ἤ σωστότερα σέ φιλαδελφία. Πού ἔχει τίς ἀποθῆκες της ἀνοιχτές. Πού ξαγρυπνᾶ ὄχι γιά τά δικά μας ἀγαθά, ἀλλά γιά τίς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας, τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ…
Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος
