Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος
«Τὴν λαμπάδα τὴν φαεινήν», «τὴν νύμφην Κυρίου καὶ ἄσπιλον ἀμνάδα», «Μαρίναν τὴν ἁγίαν» καλούμαστε ὅλοι μὲ ὕμνους νὰ τιμήσωμε, διότι αὐτή, «πυρποληθεῖσα τῷ θείῳ ἔρωτι», ὡς δορκάδα διψῶσα «ἔδραμε» πρὸς τὸν Νυμφίο της Χριστό καὶ ἀφοῦ «ἐνήθλησε λαμπρῶς» κέρδισε ἀξίως τὸ χρυσὸ βραβεῖο τῆς νίκης, τὸν ἄφθαρτο στέφανο, αὐτὸν ποὺ ὁ χαρίζει Κύριος «πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσιν τὴν δόξαν Του» (Τιμ., Β’, δ’ 8).
Ἡ τιμωμένη Ἁγία Μαρίνα ὑπῆρξε γόνος τῆς ἁγιοτόκου Μικρασίας, ἡ ὁποία ἐκ παλαιοτάτων χρόνων προσέφερε πλουσίους τοὺς μαρτυρικούς της καρπούς. Πατρίδα της ἦταν ἡ «Μικρὴ Ἀντιόχεια», ἡ Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, ὅπου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Βαρνάβας πρωτοκήρυξαν τὸ Εὐαγγέλιο, κατὰ τὴν πρώτη των περιοδεία (Πράξ., ιγ’ 14-50). Παρ’ ὅλον ὅτι ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἔπεσε σὲ γῆ ἀγαθὴ καὶ βλάστησε, ἐν τούτοις τὰ εἴδωλα, τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννιέται ἡ Ἁγία (270), ἀκόμη κυριαρχοῦσαν.
Ἡ μικρὴ Μαρίνα δὲν εὐτύχησε νὰ γνωρίσῃ τὴν μητέρα της, ποὺ πέθανε ἀμέσως μετὰ ἀπὸ τὴν γέννα. Ἡ γυναῖκα, ὅμως, στὴν ὁποία ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ἱερέας τῶν εἰδώλων ὁ ἴδιος, ἀνέθεσε τὴν ἀνατροφὴ τῆς κόρης του ἦταν χριστιανή, ὥστε ἡ μικρὴ νὰ ἔχῃ τοὐλάχιστον τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσῃ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τρυφερὴ ἡλικία -σύμφωνα μὲ ἄλλες πηγές, ἡ μητέρα τῆς Μαρίνης, χριστιανή, ἐκοιμήθη, ὅταν ἐκείνη ἦταν 12 χρόνων. Τὰ θεῖα διδάγματα βρῆκαν πρόσφορο ἔδαφος μέσα της καὶ ἡ 15χρονη πλέον Μαρίνα ἔνοιωθε ἕτοιμη νὰ ὁμολογήσῃ στὸν πατέρα της τὸν πόθο ποὺ ἔφλεγε τὴν νεανική της καρδιά. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἄσπλαγχνος καὶ ἀμετακίνητος στὴν πίστη του τὴν ἀποκήρυξε.
Ὁ δρόμος τοῦ μαρτυρίου ἄνοιγε πλατὺς γιὰ τὴν νεαρὴ κόρη. Ὁ ἔπαρχος Ὀλύμβριος πληροφορήθηκε τὰ καθέκαστα καὶ διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν. Ὅσο, ὅμως, καὶ ἐὰν προσπάθησε νὰ τὴν μεταπείσῃ, κολακεύοντάς την γιὰ τὴν νειότη καὶ γιὰ τὴν ὀμορφιά της, δεν κατώρθωσε τίποτε. Ἡ Μαρίνα τοῦ ἀποκρινόταν σταθερά «Εἶμαι Χριστιανή» καὶ ἐκεῖνος, ἐξοργισμένος, τὴν ὑπέβαλε σὲ ἄγρια βασανιστήρια καί, στὴν συνέχεια, τὴν φυλάκισε. Στὴν φυλακὴ τῆς ἐμφανίστηκε ἕνας δράκων (μεταμορφωμένος διάβολος), τὸν ὁποῖον ἡ Ἁγία πάταξε μὲ τὴν προσευχή της.
Τὰ μαρτύρια συνεχίστηκαν. Αὐτὴν τὴν φορὰ τὴν κατέκαυσαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἀλλ’ ὦ τοῦ θαύματος! Ἡ Μαρίνα θεραπεύθηκε ἀπὸ τὶς πληγές της, μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ νὰ πιστεύσουν. Τότε ὁ ἔπαρχος, γιὰ νὰ ἀποφύγῃ τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ μπροστὰ στὸν κίνδυνο νὰ πιστεύσουν κι ἄλλοι στὸν Θεό τῶν Χριστιανῶν, διέταξε νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν καὶ ἔτσι ἡ Ἁγία παρέδωσε τὴν ψυχή της στὸν ἀγαπημένο της Νυμφίο.
Πολλὲς καὶ μεγάλες ἀρετὲς ἀναδεικνύονται μέσα ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τῆς Ἁγίας Μαρίνης καὶ κυρίως μέσα ἀπὸ τὴν μαρτυρία της γιὰ τὸν Κύριο. Ὁ ὑμνογράφος, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τροπάρια, κάνει λόγο γιὰ τὴν «ἀνδρείαν» καὶ «τὴν φρόνησιν» τῆς καλλιπαρθένου κόρης.
Πράγματι, οἱ δύο αὐτές ἰδιότητες, ἡ ἀνδρεία καὶ ἡ φρόνηση, τὴν συνοδεύουν σὲ ὅλη τὴν ἐπίγεια πορεία της. Μὲ ἀνδρεία καὶ σταθερότητα ὁμολογεῖ ἡ 15χρονη Μαρίνα τὴν πίστη της στὸν πατέρα της, παρ’ ὅλον ὅτι γνωρίζει, μᾶλλον, τί τὴν περιμένει. Ὅμως, δὲν τὴν διακρίνει ἡ ἐπιπολαιότητα ἀλλὰ ἡ σύνεση. Μόλις ὁδηγεῖται μπροστὰ στὸν ἄρχοντα, δὲν διστάζει καὶ πάλι νὰ ὁμολογήσῃ τὴν πίστη της, οὔτε ὑποκύπτει στὶς δελεαστικές του προτάσεις. Δὲν εἶναι φαντάζομαι, εὔκολο γιὰ μιὰ σύγχρονη νεαρὴ κοπέλα, ὄμορφη καὶ ἔξυπνη, ὅπως ἦταν ἡ Μαρίνα, νὰ σταθῇ ἀτρόμητη μπροστὰ στὸ δικαστήριο, ποὺ θὰ ἀποφάσιζε γιὰ τὴν ζωή της, οὔτε νὰ ἀντισταθῇ στὶς προτάσεις ἑνὸς πλουσίου καὶ πολλὰ ὑποσχομένου ἄρχοντος.
Χρειάζεται, πράγματι, ἀνδρεία καὶ σύνεση νὰ ἀντιπαρέλθῃ κανεὶς τέτοιους πειρασμούς. Ἡ Μαρίνα, ὅμως, φαίνεται ὅτι διέθετε καὶ τὰ δύο, μεγάλη ἀνδρεία καὶ περισσὴ φρόνηση, χάρη στὴν πίστη της. Ἡ πίστη, μὲ τὴν ὁποία εἶχε γαλουχηθῆ ἀπὸ μικρή, τὴν ὥπλιζε μὲ θάρρος, ὥστε νὰ περιφρονῇ τοὺς κόπους καὶ τὰ βάσανα τοῦ βίου τούτου, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀποκτήσεως τοῦ μόνου ἀληθινοῦ καὶ εὐτυχοῦς βίου μὲ τὸν ἀγαπημένο της Χριστό.
«Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα». Αὐτὴ ἡ πίστη ἐνίσχυε τοὺς Ἁγίους, ὥστε νὰ ὑπομένουν καρτερικὰ ἐμπαιγμούς, μαστιγώσεις, δεσμὰ καὶ φυλακίσεις, κακουχίες, θλίψεις καὶ στερήσεις ὅλων τῶν εἰδῶν, προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν τὴν αἰωνία δόξα. Αὐτὴ κραταίωσε καὶ τὴν Μαρίνα, ὥστε, παρὰ τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς βασάνους, νὰ συνεχίζῃ νὰ ὁμολογῇ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, χάριν τοῦ Ὁποίου ὑπέμενε τὰ μαρτύρια σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωή! Ἡ ἴδια αὐτὴ πίστη τὴν ἐνεδυνάμωσε, ἐπίσης, νὰ πατάξῃ τὸν δρακόμορφο διάβολο, ποὺ τῆς ἐμφανίστηκε στὴν φυλακή, τὸν ὁποῖον καὶ ταπείνωσε μὲ τὴν προσευχή της στὸν Κύριο.
Περιττὸ νὰ ἀναφέρωμε ὅτι, ἐὰν διαθέτωμε καὶ ἐμεῖς πίστη «ὡς κόκκον σινάπεως», τότε αὐτὴ θὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ἐνθρονίσωμε μέσα στὴν καρδιά μας ἀνδρεία καὶ σύνεση, ὥστε καὶ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς νὰ ἀντιπαλεύωμε καὶ τὸ ὀρθό γιὰ τὴν ὠφέλειά μας, κατὰ περίπτωση, νὰ διακρίνωμε. Ὅπως τονίζει καὶ ὁ χρυσοῤῥήμων Ἰωάννης, ὁ θάνατος τῶν Ἁγίων εἶναι παρηγορία τῶν πιστῶν, καταφρόνηση τοῦ (φαινομενικοῦ) θανάτου καὶ ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἐξ ἄλλου, σ’ αὐτὸ συνίσταται ἡ ὀμορφιὰ τῆς πίστεως, ὅτι εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ., ια’ 1).
Καὶ ὅμως! Ὁ Κύριος δὲν διέψευσε ποτὲ μέχρι τώρα τὶς ἐλπίδες μας. Ἀπόδειξη ἡ ζωντανὴ πίστη, διὰ τῶν θαυματουργιῶν τῶν Ἁγίων Του καὶ μάλιστα τῆς ἐκλεκτῆς Του Ἁγίας Μαρίνης. Ἀρκεῖ νὰ ξεκαθαρίζωμε καὶ ἐμεῖς, καὶ ἰδίως τὰ παιδιά μας, ἀπὸ νωρὶς στὴν ζωή, μὲ ποιόν θέλομε νὰ συμπαραταχθοῦμε καὶ ποιόν ἐπιλέγομε νὰ βάλωμε ὁδηγό στὸν βίο μας, τὸν κραταιὸ ἀλλὰ πιστό (ἔμπιστο) Κύριο ἢ τοὺς κάθε λογῆς «δυνατούς» ἀλλὰ ἀθέους καὶ ἀπίστους ἄρχοντες, ποὺ ἄλλα λένε και ἄλλα κάνουν.
Ἁγία τοῦ Θεοῦ, Μαρίνα, φώτιζε καὶ ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας νὰ βαδίζωμε τὸν τραχὺ δρόμο τῆς ζωῆς μας μὲ τὴν δική σου πίστη, σύνεση καὶ ἀνδρεία, ὥστε νὰ τρέφωμε τὴν ἀσφαλῆ καὶ βεβαία ἐλπίδα (Ἑβρ., στ’ 18-19) τῆς ἀπὸ κοινοῦ ἀπολαύσεως τῶν ἀγαθῶν τῆς ἐπαγγελίας Του. Γένοιτο!
