«Καὶ τῆς λέει: ποτέ πιὰ νὰ μὴν γίνῃ ἀπὸ σένα καρπὸς μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Καὶ ξεράθηκε ἡ συκιὰ ἀμέσως».
(Ματθ. κα΄19)
Στὴ θέση τῆς συκιᾶς βάλε τὴ φύση τῆς ἀνθρωπότητας. Σ΄ αὐτὴν ἦλθε ὁ Σωτήρας πεινώντας καὶ ζητώντας τὸν γλυκύτατο καρπό, τὴν ἀρετή, μὲ τὴν ὁποία πραγματοποιεῖται ἡ σωτηρία μας. Καὶ δὲν βρῆκε καρπό, παρὰ μόνο φύλλα, δηλαδὴ τὴν τραχειὰ καὶ κοπιαστικὴ ἁμαρτία καὶ τὰ κακὰ ποὺ φυτρώνουν ἀπὸ αὐτήν. Γι΄ αὐτὸ καὶ λέει ἐναντίον της «ποτὲ δὲν θὰ βγῇ ἀπὸ σένα καρπός». Διότι ἡ σωτηρία δὲν προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπους, οὔτε ἡ ἀρετὴ πραγματοποιεῖτε μόνο μὲ ἀνθρώπινη δύναμη. Ἐγώ, λέγει ὁ Χριστός, θὰ πραγματοποιήσω τὴ σωτηρία, χαρίζοντας σας τὴν ἀνάσταση μὲ τὸ πάθος Μου.
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ
