Παρά τα στερεότυπα που υπάρχουν στην κοινωνία, η ζωή του καθενός είναι διαφορετική. Συχνά μπορεί να ακούσει κανείς φράσεις όπως «πρέπει να παντρευτείς πριν από την ηλικία των 25 ετών», «μετά το σχολείο πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο», «πρέπει να βρεις δουλειά στην ειδικότητά σου» και άλλα. Όλοι οι άνθρωποι, όμως, δε χωρούν στα ίδια καλούπια.
Σε μια επαρχιακή πόλη ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Μαρία. Η ζωή της δεν ήταν εύκολη, γιατί μεγάλωνε σε οικογένεια αλκοολικών. Καβγάδες μεθυσμένων, ξυλοδαρμοί, σπασμένα πιάτα... Η Μαρία κρυβόταν σε μια γωνιά και ονειρευόταν: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω δασκάλα και θα διδάσκω στα παιδιά μόνο τα καλά και τα όμορφα». Και μια μέρα αυτό που είχε στο μυαλό της το είπε φωναχτά.
Ως απάντηση άκουσε το ειρωνικό γέλιο:
«Ποιος; Εσύ; Αφού είσαι χαζή και άχρηστη. Τι δασκάλα θα γίνεις;»
Είναι αλήθεια ότι η Μαρία δεν τα κατάφερνε πολύ καλά με τα μαθήματα. Όμως, πότε θα μπορούσε να κάνει τις εργασίες της και να διαβάζει, όταν στο σπίτι τους είχε συνεχόμενους καυγάδες και ξυλοδαρμούς; «Χαζή», «άμυαλη», «άχρηστη» ήταν οι χαρακτηρισμοί που η Μαρία άκουγε πολύ συχνά για την ίδια.
Ο καιρός περνούσε. Η Μαρία τελείωσε όπως-όπως το σχολείο. Στη συνέχεια αποφοίτησε από Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης και έπιασε δουλειά σε Εταιρεία Κοινωνικής Ωφέλειας. Παντρεύτηκε, έκανε δύο κόρες. Αλλά η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. Ο άντρας της άρχισε σιγά-σιγά να πίνει και κατάντησε αλκοολικός. Η μεγαλύτερη κόρη της αρρώστησε βαριά και έμεινε ανάπηρη. Λυπητερή ιστορία…
Μια φορά, η Μαρία, κάτω από το βάρος των κακουχιών, για πρώτη φορά στη ζωή της μπήκε στην εκκλησία. Αρχικά απλώς για να ανάψει ένα κερί. Σιγά-σιγά, άρχισε να εκκλησιάζεται όλο και πιο συχνά. Έγραψε τις κόρες της στο κατηχητικό. Εκεί θυμήθηκε ξανά το παιδικό της όνειρο να γίνει δασκάλα.
Όμως, η Μαρία με θλίψη σκεφτόταν: «Άλλοι μπορούν να διδάσκουν τα παιδιά το καλό, εμένα δε μου δόθηκε αυτό το χάρισμα. Τι δασκάλα μπορώ να γίνω; Με το μυαλό που έχω… Οι δασκάλες στο κατηχητικό είναι πολύ έξυπνες, όχι σαν εμένα». Η Μαρία θα συνέχιζε να δουλεύει στην Εταιρεία της αν δεν έπεφτε στα μάτια της ανακοίνωση ότι στην Παιδαγωγική Σχολή του Ορθόδοξου Ανθρωπιστικού Πανεπιστημίου του Αγίου Τύχωνα άνοιξε η διαδικασία υποβολής αιτήσεων για τους φοιτητές. Τότε ήταν που αναζωπυρώθηκαν τα όνειρα της Μαρίας: η ορθόδοξη παιδαγωγική είναι αυτό που χρειάζεται για να γίνει δασκάλα σε κατηχητικό σχολείο.
Όμως… Ο άντρας είναι αλκοολικός. Η μια κόρη έχει αναπηρία και η άλλη είναι μαθήτρια. Με τι λεφτά να πάει στη Μόσχα για να δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο; Πού να μείνει στη Μόσχα στη διάρκεια των εξετάσεων; «Ποια είμαι εγώ για να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο; Τι είδους δασκάλα θα είμαι εγώ;»
Το Ευαγγέλιο δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που γράφτηκε για γεγονότα που συνέβησαν κάποτε. Γράφτηκε για κάθε άνθρωπο και είναι επίκαιρο για όλες τις εποχές. Κάποτε ο Απόστολος Πέτρος, ενώ βρισκόταν σε μια βάρκα στη μέση μιας φουρτουνιασμένης λίμνης, είδε τον Κύριο να περπατάει στο νερό και φώναξε: «Κύριε, διάταξέ με να έρθω κοντά σου πατώντας πάνω στα νερά όπως εσύ». Και, όταν άκουσε την απάντηση: «Έλα», βγήκε έξω και πήγε να συναντήσει τον Κύριο. Βέβαια, όταν κατάλαβε ότι είχε αντίθετο άνεμο, φοβήθηκε και άρχισε να πνίγεται, πρώτα, όμως, είχε πάει.
Η Μαρία Πετρόβνα ήταν πλέον 49 ετών τότε. Σύμφωνα με το νόμο, σε τμήματα με μερική παρακολούθηση οι φοιτητές γίνονται δεκτοί μέχρι την ηλικία των 50 ετών. Όλες οι περιστάσεις της ζωής ήταν εναντίον της. Και τότε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής της η γυναίκα αναφώνησε: «Κύριε, όλες οι περιστάσεις είναι εναντίον μου, αλλά Εσύ βοήθησέ με να μπω στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Τύχωνα!». Ετοίμασε βαλίτσα, δανείστηκε χρήματα, ταξίδεψε στη Μόσχα όπου πήρε μέρος στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Τμήμα μερικής παρακολούθησης της Παιδαγωγικής Σχολής. Ήταν ουσιαστικά η τελευταία της ευκαιρία. Τον Αύγουστο έγινε δεκτή ως φοιτήτρια και τον Οκτώβριο έκλεισε τα 50 της χρόνια.
Το πρώτο και το δεύτερο έτος των σπουδών της ήταν πραγματικός άθλος για εκείνη. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η έλλειψη δεξιοτήτων για συστηματική μελέτη, αυτά και πολλά άλλα επιβάρυναν τη Μαρία Πετρόβνα. Κάθε εξέταση σήμαινε φόβος και τρόμος. Η γιαγιά Μαρία, όπως την αποκαλούσαν οι νεαρές συμφοιτήτριές της, πριν τολμήσει να μπει στην αίθουσα όπου γινόταν το τεστ ή η εξέταση, έκλαιγε με λυγμούς και έτρεμε από φόβο: «Δεν θα περάσω! Δεν ξέρω τίποτα! Δεν θα μπορέσω με τίποτα!» Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά έβγαινε από την αίθουσα και χαιρόταν από τα βάθη της καρδιάς της: «Το πέρασα!»
Μετά το τέλος του δεύτερου έτους, οι φοιτητές μερικής παρακολούθησης πήραν την πρωτοβουλία να συναντηθούν και να γιορτάσουν την προαγωγή τους στο τρίτο έτος. Προσκάλεσαν τους καθηγητές, έφτιαξαν τσάι, αγόρασαν τούρτα, έβαλαν σε αυτήν εορταστικά κεριά αντίστοιχα με τον αριθμό των φοιτητών του Τμήματός τους, τα έσβησαν όλοι μαζί και ξεκίνησαν μια εγκάρδια συζήτηση. Στο τέλος της αυτοσχέδιας γιορτής τους, η γιαγιά Μαρία, που μέχρι τότε ήταν σιωπηλή, είπε ξαφνικά:
– Κατάλαβα: δεν πρέπει να κλαίει και να τρέμει κανείς πριν από την εξέταση: «Δεν ξέρω, δεν πάω!» Όλοι πρέπει να πηγαίνουμε. Ακόμη και όσοι δεν έχουν διαβάσει!
– Μετά την εξεταστική το καταλάβαμε, – εγκάρδια γέλασε όλη η ομάδα και όλοι ένιωσαν ανάλαφροι και χαρούμενοι.
– Ζήτω! Είμαστε τριτοετείς!
Όταν βρέθηκαν όλοι μαζί στην επόμενη εξεταστική, στα μισά του τρίτου έτους, η Μαρία με χαρά ανακοίνωσε στους συμφοιτητές της ότι εργάζεται πλέον ως δασκάλα κατηχητικού σχολείου στην πόλη της:
– Εκπληρώθηκε αυτό που ονειρευόμουν από παιδί. Διδάσκω στα παιδιά το καλό.
Πλέον, δεν είχε υστερίες πριν από τις εξετάσεις. Οι βαθμοί του «καλώς» σιγά-σιγά εξαφανίζονταν από το βιβλιάριο σπουδών της και στη θέση τους έμπαιναν το «λίαν καλώς» και το «άριστα». Από γιαγιά Μαρία που εύκολα τρόμαζε και έκλαιγε σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε σεβαστή στους φοιτητές και τους καθηγητές Μαρία Πετρόβνα.
Οι συμφοιτητές στο τμήμα που σπούδαζε η Μαρία είχαν πολύ καλές σχέσεις. Έμεναν συχνά μετά τα μαθήματα και συζητούσαν διάφορα θέματα που τους ενδιέφεραν. Το νόημα της ζωής, η Πρόνοια του Θεού και η ανθρώπινη ελευθερία, οι σκοποί και οι στόχοι της εκπαίδευσης και πολλά άλλα συζητιούνταν στη διάρκεια αυτών των συναντήσεων. Διαφωνούσαν, άναβαν τα αίματα, φώναζαν, κουνούσαν τα χέρια τους διεκδικώντας την ορθότητα των απόψεων και των πεποιθήσεών τους. Η Μαρία Πετρόβνα δεν έχανε ποτέ τέτοιες συζητήσεις, άκουγε με προσοχή τους διαφωνούντες, αλλά η ίδια δεν μιλούσε πολύ. Αν, όμως, της ζητούσαν τη γνώμη, συχνά εξέπληττε τους παρευρισκομένους με τις σοφές απόψεις της που πήγαζαν από τη γεμάτη βάσανα ζωή της.
Η μικρότερη κόρη της Μαρίας Πετρόβνα, μετά την αποφοίτησή της από το λύκειο, γράφτηκε και αυτή στην Παιδαγωγική Σχολή του Πανεπιστημίου του Αγίου Τύχωνα, με τη διαφορά ότι αυτή πέτυχε στο τμήμα πλήρους φοίτησης.
– Όλα τα μπορώ χάρη στον Κύριο που με δυναμώνει, – έτσι συνοψίζει η Μαρία το αποτέλεσμα της εξαετούς φοίτησής της στο Πανεπιστήμιο, μετά την απόκτηση των δύο πτυχίων της: το ένα από το Παιδαγωγικό Τμήμα και το άλλο από το Θεολογικό. – Δόξα τω Θεώ, αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο. Τώρα μπορώ να επιστρέψω στο σπίτι μου. Ο προϊστάμενος του Ναού μας με περιμένει με το πτυχίο και μου προτείνει από το Σεπτέμβριο να γίνω διευθύντρια του κατηχητικού σχολείου. Δούλευα ως δασκάλα εκεί, αλλά τώρα θέλει να με βάλει στη θέση διευθύντριας. Αν με ευλογήσει, θα γράψω ένα νέο πρόγραμμα στη διάρκεια του καλοκαιριού. Έχω καλές ιδέες για το πώς να διδάξουμε καλύτερα τα παιδιά μας. Τώρα, με τις γνώσεις που μας έδωσαν στο Πανεπιστήμιο, δεν περισσεύει χρόνος για χάσιμο!
Έτσι, η πορεία της ζωής της Μαρίας Πετρόβνα επιβεβαιώνει τη σκέψη ότι όλα συμβαίνουν στην ώρα τους για εκείνους που ξέρουν να περιμένουν. Από μικρή ονειρευόταν να διδάσκει στα παιδιά το καλό, αλλά δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο έγινε μόλις σε ηλικία που ετοιμάζονται για συνταξιοδότηση. Και δεν έγινε απλώς δασκάλα, αλλά έγινε καλή δασκάλα και αργότερα έγινε και διευθύντρια του κατηχητικού σχολείου.
