Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό, το οποίο αποτέλεσε και την αφορμή των σκέψεων που θα αναπτυχθούν παρακάτω. Σε συζήτηση που είχα με μια κοπέλα, μου είπε: "Θαυμάζω τη μητέρα μου! Μερικές φορές απορώ πού βρίσκει τόση ψυχραιμία για να αντιμετωπίσει τις αναποδιές που μας συμβαίνουν." Εγώ παρακολουθώντας, την ρώτησα αυθόρμητα: "Συνέβη κάτι συγκεκριμένο και τα λες αυτά ή απλά κρίνεις τη γενικώτερη πορεία της μαμάς σου;" Κι εκείνη μου απάντησε λέγοντας μου την εξής ιστορία: "Πριν λίγες μέρες αρρωστήσαμε όλοι οικογενειακώς. Κι όπως ξέρεις δεν είμαστε και λίγοι στο σπίτι. Τρία παιδιά και δύο οι γονείς, σύνολο πέντε άτομα. Εκείνες τις στιγμές η μαμά μου δεν παραιτήθηκε καθόλου. Συνέχεια πήγαινε πάνω κάτω ακολουθώντας το καθιερωμένο της πρόγραμμα, λες και δεν είχε αλλάξει τίποτε. Έκανε την καθαριότητά της, το μαγείρεμά της, τα γλυκά της και παράλληλα φρόντιζε και όλους τους υπόλοιπους που ήμασταν άρρωστοι. Κάθε βράδυ περίμενε τον πατέρα μας να επιστρέψει από τη δουλειά, αφουγκραζόμενη τις ανησυχίες του. Πρότυπο μητέρας και συζύγου, κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο στις μέρες μας." Άκουγα με προσοχή την κοπέλα και τότε συνειδητοποίησα πόση δύναμη ψυχής έκρυβε μέσα της η μητέρα της.
Πόσο δύσκολο είναι να σταθείς στο ύψος τέτοιων περιστάσεων! Άραγε πόσο εύκολο είναι να στέκεσαι βράχος τη στιγμή που οι άνθρωποι γύρω σου ζητούν τη βοήθειά σου, καθώς οι ίδιοι αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν; Σίγουρα κανείς δε γεννιέται έτοιμος για τα δύσκολα, αλλά ο καθένας αυξάνει τα ψυχικά του αποθέματα, ανάλογα με τις κακοτοπιές που παρουσιάζονται στη ζωή του.
Για να επανέλθουμε και πάλι στο θέμα μας όμως, πολλά είναι τα ερωτήματα που στροβιλίζονται στο κεφάλι μου, με βασικώτερο το ποσό καταλυτικός είναι ο ρόλος μιας γυναίκας στην υποστήριξη της οικογένειάς της. Αν ρίξουμε μια ματιά τριγύρω μας θα διαπιστώσουμε μετά λύπης πως ένα μεγάλο ποσοστό των σύγχρονων κοριτσιών, από τις πιο μικρές ηλικίες μέχρι τις πιο μεγάλες, έχουν ως μόνο τους μέλημα το έξαλλο ντύσιμο, που πολλές φορές καταντά προκλητικό, και τα πειράγματα στα αγόρια της παρέας. Πώς λοιπόν αυτές οι μικρές κυρίες μεγαλώνοντας θα κάνουν τις δικές τους οικογένειες;
Χωρίς να είναι απόλυτο αυτό που θα πω, ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης γι'αυτό το έχουν οι γονείς και κυρίως οι μητέρες. Όταν βλέπεις μια μητέρα να επικροτεί το έξαλλο ντύσιμο της κόρης της ή να την ωθεί σε προκλητικές συμπεριφορές σε σχέση με το άλλο φύλο, αντιλαμβάνεσαι τι πρόκειται να ακολουθήσει... Όταν βλέπεις μια μητέρα, που μεγάλωσε με συντηρητικά πρότυπα θα έλεγε κανείς, να αφήνει την κόρη της να αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα, λέγοντας πως αυτά επιτάσσει η μοντέρνα κοινωνία, καταλαβαίνεις πως τα πράγματα δε θα έχουν καλή εξέλιξη... Όταν μια μάνα ενθαρρύνει την κόρη της να χωρίσει με το παραμικρό, αντί να τη συμβουλέψει να κάνει υπομονή (για ασήμαντους λόγους χωρισμού μιλάμε πάντοτε) πώς να μην αυξηθούν τα διαζύγια σε αυτή τη χώρα!
Θα μπορούσε κανείς να μιλά για ώρες επί αυτού του θέματος. Κάποιος όμως θα πει πως δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Θα συμφωνήσω πως υπάρχουν σύζυγοι και μητέρες πρότυπα προς μίμηση!
Θα κλείσω καταγράφοντας μια ιστορία που αποδεικνύει αυτό ακριβώς.
Ζούσε κάποτε μια γυναίκα η οποία είχε ένα μάτι και το πρόσωπό της ήταν καμμένο. Έφτασε η ώρα να παντρέψει τον μονάκριβο γιο της. Έτσι κι έγινε... Ο γιος παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Μια μέρα είπε στη μητέρα του: "Μαμά δεν θέλω ποτέ να εμφανιστείς μπροστά στα παιδιά μου, γιατί αν σε δουν με ένα μάτι και καμμένο πρόσωπο θα τρομάξουν." Η γιαγιά πικραμένη δέχτηκε. Μετά από χρόνια η γριά γυναίκα συναισθανόμενη τον θάνατό της αποφάσισε να πάει έξω από το σπίτι του γιου της για να δει τα εγγονάκια της. Όταν την αντιλήφθηκε ο γιος, την πλησίασε και της έβαλε τις φωνές, διώχνοντάς την από εκεί...
Μετά από λίγες μέρες η γριούλα πέθανε αφήνοντας πίσω της ένα γράμμα που έλεγε: "Παιδί μου συγγνώμη αν σε έκανα να ντρέπεσαι για μένα λόγω της ασχήμιας μου. Θέλω να ξέρεις όμως πως από την αγάπη μου για σένα έγινα έτσι. Μια μέρα πήρε φωτιά το σπίτι και για να σε σώσω έπεσα μέσα στις φλόγες και κάηκε το πρόσωπο μου... Και κάποια φορά χτύπησες το μάτι σου και για να μην μείνεις μονόφθαλμος σου έδωσα το δικό μου μάτι..."
