«Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας: ἡ οἰκογένεια νὰ χάση τὸ ἱερὸ νόημά της ἀπὸ τέτοιου εἴδους ἀγάπες, ποὺ ὡς σκοπὸν ἔχουν τὴν διάλυσιν καὶ ὄχι τὴν ἕνωσιν».
(Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
πέρασαν 54+1 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ σεβαστὸς πατέρας Χαράλαμπος Βασιλόπουλος (ὁ ἱδρυτὴς τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» καὶ θεμελιωτὴς τοῦ τυπογραφείου τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου») ἔλαβε γράμμα ἀπὸ τὸν ἅγιο μοναχὸ Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη. «Πιστεύω ὅτι θὰ κάμετε ἀγάπην καὶ θὰ τὸ χρησιμοποιήσετε διὰ μέσου τοῦ θρησκευτικοῦ σας φύλλου», σημείωνε ὁ Μοναχὸς καὶ ἐξηγοῦσε τὸν λόγο τῆς ἀποστολῆς «Ἐπειδὴ βλέπω τὸν μεγάλον σάλον ποὺ γίνεται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καὶ τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετὰ τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα καὶ ἐγὼ σὰν τέκνον Της καὶ ἐθεώρησα καλόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσευχές μου, νὰ στείλω καὶ ἕνα μικρὸ κομματάκι κλωστὴ (ποὺ ἔχω σὰν πτωχὸς μοναχός), διὰ νὰ χρησιμοποιηθῆ καὶ αὐτό, ἔστω καὶ γιὰ μία βελονιά, διὰ τὸ πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας.» [1+].
Ἡ παραπάνω εἰσαγωγικὴ πρόταση τοῦ ἁγίου Μοναχοῦ ἀποκαλύπτει ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας τὸ μέτρο ἐκεῖνο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ μετρήσουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους γιὰ νὰ δοῦμε ἐν τέλει ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς (εἴτε Πατριάρχης, εἴτε Ἀρχιεπίσκοπος, εἴτε Ἐπίσκοπος, εἴτε ἁπλὸς κληρικὸς εἴτε μοναχὸς εἴτε λαϊκὸς) φέρει ἀξίως τὸ ὄνομα «Χριστιανός», εἶναι δηλαδὴ γνήσιο τέκνο τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.
Ὁ μεγάλος σάλος
Ἐν πρώτοις ὁ φωτισμένος Μοναχὸς κάνει λόγο γιὰ «μεγάλο σάλο» ποὺ γίνεται μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας μας «ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καὶ τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετὰ τοῦ Πάπα». Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ μεγάλος σάλος; Εἶναι τὰ σχίσματα τῶν (Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν) Ἐκκλησιῶν. Αὐτὰ εἶναι «τὸ πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας»!
Ἀλήθεια, ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς (ποὺ γνωρίζει τὸν μεγάλο σάλο τῶν σχισμάτων ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας, ἐξαιτίας τῶν ποικίλων φιλενωτικῶν κινήσεων ἀπὸ Μελετίου Μεταξάκη ἕως τοῦ νῦν Πατριάρχη Βαρθολομαίου) πονάει;
Ἀλήθεια, ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς (ποὺ βλέπει τὸν μεγάλο σάλο τῶν σχισμάτων ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται ἐξαιτίας Α) τῶν ψηφισμάτων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, τῆς μετονομασίας δηλαδὴ ὅλων τῶν αἱρετικῶν ὁμολογιῶν σὲ χαριτωμένες «Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες» β) τῶν στενῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπαφῶν – κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία – τοῦ νῦν Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετὰ τοῦ Πάπα, καὶ γ) τῶν σχισματογενῶν «Κακοκεφάλων», ποὺ ἁπλόχερα μοιράζει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ μόνη τὴν ὑπογραφὴ του) πονάει καὶ προσεύχεται;
Ἀλήθεια, ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ βλέπει τὶς ἑνωτικὲς προετοιμασίες γιὰ τὸ 2025 πονάει, προσεύχεται καὶ ἐπιπλέον ἑτοιμάζει κάποιο εἶδος «δημόσιας κλωστῆς», ὥστε ν’ ἀποφευχθεῖ μία ἀναβίωση τοῦ «1054», δηλαδὴ ἕνα σχίσμα ἀκόμα;
Ἀλήθεια, ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς πονάει, προσεύχεται καὶ ἐνεργεῖ ὑπὲρ μετανοίας τοῦ νῦν Πατριάρχη μας καὶ τῶν σὺν αὐτῷ (φιλοδιασπαστικῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας);
Μήπως τελικὰ ἡ ἐκκλησιολογία τῆς σκασίλας (ἀδιαφορίας) ἔχει μολύνει καὶ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς;
Ἡ Πατριαρχικὴ ἐκκλησιολογία τῆς «σκασίλας»
«Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας: ἡ οἰκογένεια νὰ χάση τὸ ἱερὸ νόημά της…» (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)
Χάριν ἱστορίας νὰ μνημονεύσουμε ἐν τάχει τὸν μνημειώδη λόγο περὶ σκασίλας τοῦ νῦν Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
«Μιλῶντας σὲ ἐκδήλωση τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς… ἐνώπιον ἐπιφανῶν μελῶν τῆς ὁμογένειας, ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος… Μίλησε γιὰ ἀγνώμονα συμπεριφορὰ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο – τὴ μητέρα ἐκκλησία» [2].
Μεταξὺ ἄλλων εἶπε: «(…) ἐπιθύμησαν οἱ Οὐκρανοὶ ἀδελφοί μας νὰ ἔχουν τὴ δική τους ἐκκλησία καὶ νὰ μὴ ὑπάγονται στὴ Μόσχα, νὰ μὴ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν Μόσχα, νὰ μὴ καταδυναστεύονται ἀπὸ τὴ Μόσχα. Τὸ κάναμε (ἐνν. τὴν ἀναγνώριση τῆς Οὐκρανικῆς ἐκκλησίας ὡς αὐτοκέφαλης) μὲ αἴσθημα εὐθύνης ἔναντι τῆς ἱστορίας καὶ ἔναντι τῆς Οὐκρανίας καὶ τῶν κατοίκων της. Θύμωσαν καὶ ἔκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἔβγαλαν τὸ ὄνομά (μου) ἀπὸ τὰ δίπτυχα καὶ δὲν μὲ μνημονεύουν. Σκασίλα μου» [2+].
Ἀλήθεια, ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ μετρήσει τὰ σχίσματα ἐντὸς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐξαιτίας τῶν φιλενωτικῶν κινήσεων ἀπὸ Μελετίου Μεταξάκη ἕως τοῦ νῦν Πατριάρχη μας (ὁ ὁποῖος μὲ «αἴσθημα εὐθύνης» ἔναντι τῆς ἱστορίας τῶν σχισμάτων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συγκάλεσε τὴν δῆθεν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης, φροντίζοντας νὰ σβήσει ἀπὸ τὸν ἀρχικὸ κατάλογο τῶν θεμάτων της τὸ παλαιοημερολογιτικὸ ζήτημα, μᾶλλον λόγῳ τῆς «σκασίλας» του γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν!);
Ἀδελφοί,
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο (Ἰανουάριος 1969) ὁ ἅγιος Παΐσιος εὐχόταν: «νὰ δώση ὁ Θεὸς τὸν φωτισμόν Του σὲ ὅλους μας καὶ εἰς τὸν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διὰ νὰ γίνη πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν «ἐκκλησιῶν», νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στὸ σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ κατόπιν ἂς γίνη σκέψις διὰ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν ἄλλων “Ὁμολογιῶν”, ἐὰν καὶ ἐφ’ ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νὰ ἀσπασθοῦν τὸ Ὀρθόδοξον Δόγμα» [1+].
Σήμερα, ἑπτὰ χρόνια μετὰ τὴν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης (ὅπου ἡ βοὴ τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου Ὀρθοδόξων – Κακοδόξων ἠχεῖ ὡς ἄλλη «εὐχὴ» ποὺ ὑποχρεωτικὰ πρέπει νὰ εὐοδωθεῖ), ἂς εὐχηθοῦμε, νὰ δώσει ὁ Θεὸς μετάνοια στὸν ἄσωτο Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαῖο, μὰ καὶ τὸν φωτισμό Του σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ βγῆκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ χαρακώματα τῆς σκασίλας καὶ ἀγωνίζονται ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθείᾳ, δημόσια καὶ μὲ παρρησία γιὰ «νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στὸ σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν», ἀμήν!
Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς «ἐγγάμου γυναικός»
Ἔχοντας ὑπόψη τὸν περὶ ἐκκλησιολογίας λόγο τοῦ ἁγίου Παϊσίου: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ Αὐτὸς τὴν κυβερνάει. Δὲν εἶναι Ναός, ποὺ κτίζεται ἀπὸ πέτρες, ἄμμο καὶ ἀσβέστη ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ καταστρέφεται μὲ φωτιὰ βαρβάρων, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.» [1+], ἀλλὰ καὶ τοῦ π. Ἀθανασίου: «Ὅ,τι λέμε γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Παναγία μιλᾶμε! Γιατί αὐτὸ τὸ θεωμένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τὸ σῶμα τῆς Θεοτόκου, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία» ἐρχόμαστε στὴν, διὰ συμβόλων, Σταμούλιο ἐκκλησιολογία, ποὺ δὲν εἶναι ἄσχετη μὲ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τῆς σκασίλας τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων ποὺ ἀπεργάζονται τὴν ἀποδόμηση τῶν δογμάτων καὶ τὴν ἀπομυθοποίηση τῶν δογματικῶν διαφορῶν μεταξὺ τῶν λεγομένων «Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν». Σκασίλα τους ἂν πληθαίνουν καὶ βαθαίνουν τὰ σχίσματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Αὐτοὶ οἱ «φιλενωτικοὶ» (π.χ. Βαρθολομαῖος, Σταμούλης, Ἐλπιδοφόρος Ἀμερικῆς, Ἰγνάτιος Βόλου, Ζηζιούλας ὁ θεολόγος) γιὰ ἕνα μόνο πρᾶγμα σκᾶνε, νὰ ἑδραιώσουν μίαν ἄλλη ἐκκλησιαστικοῦ τύπου Βασιλεία ἐπὶ τῆς γῆς, Παγκόσμια-Οἰκουμενικὴ (ἄκρως Ἐρωτικὴ καὶ Θανατηφόρα)!
Στὸ βιβλίο του «Ἔρως καὶ Θάνατος», ὁ κ. Σταμούλης, ὁ τόσο «σκασμένος» (καταθλιβόμενος ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Παναγία), γράφει: «ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας,.. κυριαρχεῖ πλέον σχεδὸν ὁλοκληρωτικά, καὶ ὡς ἐκ τούτου καταθλιπτικά, ἡ συνήθεια, προκειμένου νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ τὴ μητέρα τοῦ Θεοῦ, νὰ χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο “Παρθένος “… Ἡ παρθενία εἶναι μία δευτερεύουσα πραγματικότητα… Θὰ τολμοῦσα ἔτσι νὰ πῶ, ὅτι ἡ παρθενία εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο…
Καὶ νομίζω, ὅτι μία τέτοια ἐξήγηση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ποῦμε καὶ τὸ κατὰ τὰ ἄλλα “αἱρετικό”, πὼς ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη ἑνὸς ἐξωτερικοῦ “συμβόλου”, ποὺ θὰ ἀπεδείκνυε τὴ θεοπρέπεια τοῦ μυστηρίου – τὴν ἀνθρωποπρέπεια ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀπεδείκνυε ἡ παρουσία τῆς Μαρίας – ὁ Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα»” [3].
Ἀλήθεια, ἡ ἐκκλησιολογία τῆς «σκασίλας» δὲν ἔχει μολύνει καὶ πολλοὺς λαϊκοὺς (πανεπιστημιακοὺς θεολόγους καὶ ἄλλους γνωστικούς);
Ἀλήθεια πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θυμώσουμε ἐν Χριστῷ καὶ νὰ μὴ περικόψουμε τὴν (ἐκκλησιαστικὴ) κοινωνία μὲ τοὺς μεταπατερικοὺς (κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς) θεολόγους, ὅταν τοὺς γίνεται γνωστό, π.χ. ὅτι: «Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου στὸ ἔργο του Κατὰ Αἱρέσεων θέτει ρητορικὰ τὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ ποιός, ἱστορικά, ἔχει τολμήσει νὰ ὀνομάσει Μαρία τὴν ἁγία καὶ νὰ μὴ προσθέσει «τὸ παρθένος». Τονίζει, αὐτολεξεί: «Τὶς ποτέ, ἢ ἐν ποίᾳ γενεᾷ τετόλμηκε καλεῖν τὸ ὄνομα Μαρίας τῆς ἁγίας, καὶ ἐρωτώμενος οὐκ εὐθὺς ἐπήνεγκε τό, Παρθένον; […] Καὶ τῷ μὲν Ἀβραὰμ προσετέθη τὸ “φίλος Θεοῦ” καὶ οὐ διαλυθήσεται· τῷ δὲ Ἰακώβ, τὸ “Ἰσραήλ” καλεῖσθαι, καὶ οὐκ ἀλλοιωθήσεται· καὶ τοῖς ἀποστόλοις, τὸ “βοαναργές”, τουτέστιν υἱοὶ βροντῆς, καὶ οὐκ ἀποκαταλειφθήσεται· καὶ τῇ ἁγίᾳ Μαρίᾳ τὸ Παρθένος, καὶ οὐ τραπήσεται» [3+], κι αὐτοὶ ἀπαντοῦν «Σκασίλα μου»;
Ἂς εὐχηθοῦμε λοιπὸν γιὰ μία ἀκόμη φορά, νὰ δώσει ὁ Θεὸς τὸν φωτισμό Του σὲ ὅλους μας καὶ στὸν κ. Σταμούλη, ὥστε νὰ βγοῦμε τὸ δυνατὸν γρήγορα ἀπὸ τὰ χαρακώματα τῆς σκασίλας. Εἰδικὴ εὐχὴ καὶ προσευχὴ πρὸς τὸν Φιλάνθρωπο Θεό, ἂς γίνουν τὰ λόγια τοῦτα τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου: «ἡ Ἐκκλησία (συμπλέκεται) μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου… ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Ἐπιτομὴ τῆς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, πᾶν ὅ,τι “κατηγορεῖται”, ἀναφέρεται, στὴν Ἐκκλησία, στὴν Θεοτόκο κατηγορεῖται. Δηλαδὴ “ἀναφέρεται”. Καὶ πᾶν ὅ,τι κατηγορεῖται στὸν Χριστό, στὴν Θεοτόκο κατηγορεῖται. Ὅ,τι λέμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν Παναγία μιλᾶμε. Ὅ,τι λέμε γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Παναγία μιλᾶμε!» [4]…
Ἀλήθεια, ὅ,τι λέγει ὁ κ. Σταμούλης γιὰ «τὸν Χριστὸ» καὶ γιὰ τὴν «ἔγγαμη γυναῖκα», τί σχέση ἔχει μὲ τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, δηλαδὴ μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (μὲ τὸν μονογενῆ υἱὸ τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας), δηλαδὴ μὲ τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν Του;
Ἀλήθεια, ὅ,τι λέγει ὁ Ἕλληνας οἰκουμενιστὴς θεολόγος περὶ «ἐγγάμου γυναίκας», μήπως περιγράφουν (συμβολικὰ) τὸ νέο Οἰκουμενικὸ δόγμα τῶν «Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν»;…
Συμπεράσματα
Α΄. Σκοπὸς τῶν Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν καὶ σύγχρονων πτυχιούχων θεολόγων, εἶναι: ἡ Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια νὰ χάση τὸ ἱερὸ νόημά της… Ἡ διάλυση-ἀποδόμησή της μὲ τὰ σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν (ἀπώλεια σκανδαλισμένων ψυχῶν) καὶ ὄχι ἡ ἕνωση (ἀπώλεια νεκρῶν-σκανδαλοποιῶν).
Β΄. Δὲν πρέπει ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ «σκᾶμε», δηλαδὴ νὰ ἀποθαρρυνόμαστε καὶ νὰ ἀπογοητευόμαστε. Διότι, «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ Αὐτὸς τὴν κυβερνάει.» (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης). Τὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας δὲν τὸ κρατάει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, οὔτε ὁ θεολόγος Σταμούλης, ἀλλὰ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ σαρκωθεὶς γιὰ τὴν ἡμῶν σωτηρία «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου».
Γ΄. «Ἂς εὐχηθοῦμε ὅλοι νὰ δώση ὁ Θεὸς τὴν χάριν Του καὶ ὁ καθένας μας ἂς βοηθήση μὲ τὸν τρόπον του διὰ τὴν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας».
Δημήτριος Β. Ἐμμανουὴλ
Πτολεμαΐδα 22-1-2023
Σημειώσεις-Παραπομπὲς
[1] “«Γράμμα ἀπὸ τὸν Ἅγ. Παΐσιο» (Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντα σὲ ἱερέα)”, imml.gr [2] “Βαρθολομαῖος: «Σκασίλα μου» ἂν δὲν μὲ μνημονεύει ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία”, vimaorthodoxias.gr [3] “Περὶ Παρθενομάχου «θεολόγου»”, romfea.gr [4] «Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μέσα ἀπὸ τὸν 44ο Ψαλμό», pentapostagma.gr
