Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζουν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία κάθε συμφορᾶς. «Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁµαρτίαν καὶ τὴν ἀνοµίαν ποιεῖ, καὶ ἡ ἁµαρτία ἐστὶν ἡ ἀνοµία». (: Κάθε ἕνας ποὺ κάνει τὴν ἁµαρτία, κάνει καὶ τὴν ἀνοµία. Παραβιάζει δηλαδὴ καὶ ἀθετεῖ καὶ περιφρονεῖ τὸν νόµο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἁµαρτία εἶναι ἡ ἐπανάσταση κατὰ τοῦ νόµου καὶ τοῦ θελήµατος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ἀποτελεῖ ἡ ἁµαρτία καὶ ἀνατροπὴ τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ).
Ὁ μακαριστὸς π. Φιλόθεος Ζερβάκος διευκρινίζει ὅτι οἱ ἁμαρτίες μας προκαλοῦν τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ:
«Ἀκούω νὰ λέγη διὰ τῶν Προφητῶν του· «Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούσατε καὶ ἐξέτεινα λόγους καὶ οὐ προσείχετε, ἀλλ’ ἀκύρους ἐποιεῖτε ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε, τοιγαροῦν κἀγὼ τῇ ὑμετέρᾳ ἀπωλείᾳ ἐπιγελάσομαι, καταχαροῦμαι δέ, ἡνίκα ἔρχηται ὑμῖν ὄλεθρος», (Παροιμ. 1, 24 – 26). Καὶ διὰ τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου λέγει· «Καὶ ἐγένετο ὀργὴ μεγάλη παρὰ Κυρίου Παντοκράτορος· καὶ ἔσται ὅν τρόπον εἶπε καὶ οὐκ εἰσήκουσαν, οὕτως κεκράξονται καὶ οὐ μὴ εἰσακούσω αὐτῶν, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Ζαχαρ. Ζ΄, 13). Εἰς δὲ τὸν Προφήτην Ἰερεμίαν ὅτε παρεκάλει τὸν Θεόν, διὰ νὰ μὴ τιμωρήση τὸν λαὸν τῶν Ἰσραηλιτῶν εἶπε· «Καὶ σὺ μὴ προσεύχου περὶ τοῦ λαοῦ τούτου καὶ μὴ ἀξιοῦ τοῦ ἐλεηθῆναι αὐτοὺς καὶ μὴ εὔχου καὶ μὴ προσέλθῃς μοι περὶ αὐτῶν, ὅτι οὐκ εἰσακούσομαι». (Ἰερ. 7, 16).
Ἔτσι προφανῶς συνέβη καὶ μὲ τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Πλήρης ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ σήψη ἐπικρατοῦσε τότε. Ὁ Θεὸς παραχωρεῖ πολλὲς φορὲς θλίψεις φοβερές, πολέμους, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμοὺς καὶ αἰχμαλωσίες ἀκόμη, γιὰ νὰ σωφρονισθοῦμε καὶ μετανοήσουμε καὶ ἐπιστρέψουμε στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀρετῆς.
Ἔδωσε μάλιστα καὶ ὑπερφυσικὰ σημεῖα ὁ Θεὸς τὸν καιρὸ τῆς πτώσεως, γιὰ νὰ δείξη στοὺς κατοίκους της ὅτι λόγῳ τῆς ἀμετανοησίας τους ὁ Θεὸς τοὺς ἐγκατέλειψε.
Νὰ τί ἀναφέρει ὁ Γεώργιος Φρατζῆς στὸ βιβλίο του «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ».
«Τὴν ἴδια ἐπίσης ἡμέρα, τὴν πρώτη ὥρα τῆς νύχτας, ἐμφανίζεται ἕνα παράξενο σημάδι στὸν οὐρανὸ κι ἐκεῖνο ἦταν ποὺ ἔδωσε στὸν Κωνσταντῖνο, τὸν τιμημένο αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινούπολης, νὰ καταλάβη ὅτι ἡ ἔνδοξη αὐτοκρατορία του πλησίαζε στὴ δύση της, ὅπως πραγματικὰ συνέβη. Γιὰ νὰ καταλάβετε, θὰ περιγράψω στὴ συνέχεια πῶς ἦταν αὐτὸ τὸ σημάδι: Αὐτὴ τὴ νύχτα, τὴν πρώτη ὥρα ἀνέτειλε ἡ σελήνη. Ἀπόψε ἦταν πανσέληνος καὶ ἡ σελήνη ἔπρεπε νὰ σηκωθῆ στὸν οὐρανὸ ὁλοστρόγγυλη, ἀλλὰ ἐκείνη ἀνέτειλε, ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ποὺ φαινόταν λίγο. Ἦταν δὲ ἡ ἀτμόσφαιρα τόσο γαλήνια καὶ μουντή, σὰν θαμπὸ κρύσταλλο. Τέσσερις ὧρες ἔμεινε ἔτσι τὸ φεγγάρι κι ἔπειτα σιγὰ σιγὰ ἄρχισε νὰ γεμίζη. Ὅταν λοιπὸν ὅλοι ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ μὰ καὶ οἱ εἰδωλολάτρες εἴδαμε αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ σημάδι, ὁ αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινούπολης πολὺ φοβήθηκε, τὸ ἴδιο καὶ οἱ αὐλικοί του. Γιατί, οἱ Γραικοὶ εἶχαν μία προφητεία ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ποτὲ δὲ θὰ χανόταν μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ σελήνη δὲ θὰ φαινόταν στὸν οὐρανὸ μέσα στὸ πιάτο της. Οἱ Τοῦρκοι ὅμως χάρηκαν πολὺ μ’ ἐκεῖνο τὸ σημάδι κι ἔστησαν μεγάλο γλέντι στὸ στρατόπεδό τους, ἐπειδὴ γιὰ ἐκείνους σήμαινε ὅτι ἡ νίκη ἦταν δική τους, ὅπως τελικὰ ἀποδείχτηκε».
Στὸ ἴδιο βιβλίο ἀναφέρονται καὶ παλαιὲς προφητεῖες γιὰ τὴν πτώση τῆς Κων/πόλεως.
«Ἡ 2η Μαΐου εἶναι ἡ τελευταία μέρα τῆς πολιορκίας, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν ἔδωσε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τῶν Γραικῶν, καὶ μὲ θέλημά Του σήμερα ἡ Πόλη ἔπεσε στὰ χέρια τοῦ Μωάμεθ, διαδόχου τοῦ Τούρκου Μουράτ, ὅπως θὰ πληροφορηθῆτε στὴ συνέχεια. Κι ἀκόμα, ὁ αἰώνιος Θεὸς ἤθελε νὰ δοθῆ αὐτὴ ἡ σκληρὴ ἀπόφαση, γιὰ νὰ ἐπαληθευθοῦν ὅλες οἱ παλιὲς προφητεῖες καὶ κυρίως ἡ πρώτη, ἐκείνη ποὺ ἔκανε ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος, ποὺ στέκει στὸ ἄλογό του πάνω σὲ μία στήλη κοντὰ στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ προφητεύει μὲ τὸ χέρι καὶ λέει: Ἀπὸ ἐδῶ θὰ ἔρθη ἐκεῖνος, ποὺ θὰ μὲ ἀφανίση, δείχνοντας τὴν Ἀνατολία, δηλαδὴ τὴν Τουρκία. Ἡ ἄλλη προφητεία λέει πώς, ὅταν σ’ αὐτὴν τὴν αὐτοκρατορία βρεθῆ ἕνα αὐτοκράτορας ποὺ θὰ ἔχη τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος γιὸς τῆς Ἑλένης, ἡ Κωνσταντινούπολη θὰ χαθῆ. Καὶ ἡ ἄλλη λέει πώς, ὅταν ἡ σελήνη δώση σημεῖο στὸν οὐρανό, μέσα σὲ λίγες μέρες οἱ Τοῦρκοι θὰ πάρουν τὴν Κωνσταντινούπολη. Καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς λοιπὸν προφητεῖες ἔχουν ἐκπληρωθῆ, δηλαδὴ οἱ Τοῦρκοι πέρασαν στὴν Ἑλλάδα, βρέθηκε ὁ αὐτοκράτορας, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος καὶ εἶναι γιὸς τῆς Ἑλένης καὶ τὸ φεγγάρι ἔδωσε σημάδι στὸν οὐρανό. Ὅλες λοιπὸν οἱ προφητεῖες ἐπαληθεύτηκαν καὶ ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ δώση τὴ μοιραία ἀπόφαση κατὰ τῶν χριστιανῶν καὶ τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Κωνσταντίνου. Σήμερα, τὴν 29η Μαΐου τοῦ ἔτους 1453, τὴν τρίτη ὥρα πρὶν τὴν ἡμέρα, ὁ Μωάμεθ, γιὸς καὶ διάδοχος τοῦ Τούρκου Μουράτ, ἔρχεται αὐτοπροσώπως στὰ τείχη, γιὰ νὰ κάνη τὴ γενικὴ ἐπίθεση, μὲ τὴν ὁποία καθαίρεσε τὴν Πόλη».
