Ὅλα τά Αὐτοκέφαλα δέν ἐδωρήθησαν, ἀλλά “Ἐκτήθησαν” “Ἱεροσυνοδικῷ Δικαίῳ”

Γράφει ὁ κ. Λεωνίδας Ἀλεξάνδρου, θεολόγος

«(Μαθηταί Φαρισαίων καί Ἡρωδιανοί): Διδάσκαλε͵ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς εἶ καὶ τὴν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ ἐν ἀληθείᾳ διδάσκεις͵ καὶ οὐ μέλει σοι περὶ οὐδενός͵ οὐ γὰρ βλέπεις εἰς πρόσωπον ἀνθρώπων» (Ματθ. κβ’ 16).

[Ἤτοι, (Μαθηταί τῶν Φαρισαίων καί ἄν­θρωποι τοῦ κόμματος τοῦ Ἡρώδη): Διδάσκαλε γνωρίζουμε ὅτι εἶσαι ἀληθής καί τήν ὁδό τοῦ Θεοῦ μέ ἀληθινό τρόπο διδάσκεις, δέν σέ μέλει γιά κανένα, οὔτε προσβλέπεις συμφεροντολογικά ἤ φοβικά πρός πρόσωπον ἀνθρώπων πού ἔχουν ἐξουσίες].

Α. ΚΑΘΑΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Καθαρή ἀλήθεια καί ὄχι διεστραμμένη

Τό Πανάγιο Πνεῦμα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Κύριο ὡς Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Προφανῶς ἡ πραγματική ἀλήθεια πρέπει νά λάμπη, καί συγχρόνως νά “σφάζη”.

Ἐπίσης, κατά τούς Θεοφόρους Πατέρες, ἀλλά καί κατά τούς νόμους τῆς λογικῆς ἡ ἀλήθεια εἶναι μία, ἐνῶ τό ψεῦδος εἶναι πολυσχιδές.

Αὐτό ἰσχύει γιά ὅλα τά ζητήματα τῆς ζωῆς καί τῆς Πατρίδος. Κατ’ ἐξοχήν δέ γιά τά ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας.

Στά θέματα τῆς ἀληθείας δέν χωροῦν τά μισόλογα καί τά μισοπαραδεκτά. Τό ἀληθινό εἶναι ἀκέραιο.

Τό πρόβλημα γιά τούς κακούς κληρικούς δέν εἶναι, ἐάν ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι μαύρη ἤ λευκή. Ἡ ἀλήθεια, καί ἄς κατακυρώθηκε μεγαλόπρεπα σέ Οἰκουμενική Σύνοδο. Καλά νἆναι. Στό ράφι τῆς Ἱστορίας ἀπό συν­ήθεια καί ἀχρηστία θά ξασπρίση, θά νερουλιάση, θά μπαγιατέψη, θά ξεχασθῆ.

Σχίσμα πού παρεμποδίζεται

Ἐσχάτως ἀνέκυψε τό ἀναφερόμενο ὡς “Οὐκρανικό” ζήτημα. Συμπλέκονται σκαιές καταστάσεις, τόσο στόν τομέα τῆς Γεωπολιτικῆς, ὅσο καί στόν τομέα τῆς Ἐκκλησίας, κατ’ ἐντολήν τῶν τυφλῶν ἰσχυρῶν πολιτικῶν τοῦ κόσμου τούτου.

Κάνοντας μία σύντομο ἀνάλυσι τοῦ Οὐκρανικοῦ προβλήματος σημειώνουμε ἐν συνόψει τά ἑξῆς γύρω ἀπό τήν πολύπλοκη αὐτή ἐξίσωσι:

Ὁ Κομμουνισμός ἐδημιούργησε στήν Οὐκρανία ἕνα ἐκρηκτικό μῖγμα καί συνονθύλευμα Ἐθνικῆς καί Θρησκευτικῆς συνειδήσεως εἰς ἕνα ἀνομοιογενές Κράτος.

Στή συνέχεια, δυστυχῶς, ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως εἰσέβαλε ἀντικανονικῶς, ἀντιευαγγελικῶς καί παραλόγως, ἀνακηρύσσοντας ὡς “Ἐκκλησία”, μία πολυσχιδῆ ὁμάδα ρασοφόρων, καθηρημένων, ἀναθεματισμένων καί αὐτοχειροτονήτων. Κάνοντας χρῆσι ἀνυπάρκτων δικαιωμάτων “Νέο-Παπικῆς” κοπῆς, προκαλεῖ ἐπικίνδυνο Σχίσμα μέσα στήν Ἐκκλησία. Εὐτυχῶς, ἕως σήμερα, καί γιά πάντα νομίζουμε, καμιά ἀπό τίς δέκα (10) Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δέν ἀναγνωρίζει τήν ἀνύπαρκτο “Ἐκκλησία”, τῶν Ἀμερικανικῶν ἐντολῶν.

Τό ὑφιστάμενο Σχίσμα βρίσκεται στόν “πάγο”, καί διατελεῖ σέ ἀναστολή, λόγῳ τῆς σταθερῆς στάσεως τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἕνα ἀνίατο Σχίσμα πού θά διαχωρίση τούς Ὀρθοδόξους σέ Ἑλληνοφώνους καί Σλαυοφώνους-Ἀραβοφώνους. Μία πληγή πού θά εἶναι ἀδύνατο νά ἐπουλωθῆ. «Τό δέ Σχίσμα, οὐδέ τό αἷμα μαρτυρίου ἀποπλύνει» (Ἰωάννης Χρυσόστομος).

Ἀποτελεῖ ἕνα Σχίσμα, πού θά διασπάση μεταξύ τους, ἀκόμη καί τούς Ἑλληνοφώνους. Ἤδη, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, τό ξεκαθάρισε κατηγορηματικῶς. ΔΕΝ ἀναγνωρίζει τόν “Ψευτο-Οὐκρανίας”. Καί στήν Ἀλεξάνδρεια, γιά τό θέμα, τρεῖς Ἐπίσκοποι καρατομήθησαν, ἀτυχῶς ἀντικανονικῶς βεβαίως καί χωρίς δίκη. Ὁ εἷς εἶχε συλλειτουργήσει καὶ μέ “Ψευτο-Ἐπίσκοπο” τῆς Οὐκρανίας.

Συγχρόνως, θά προκαλέση ἕνα βαθύ ψυχικό ρῆγμα ἀνάμεσα στίς Ὀρθόδοξες Χῶρες. Θά δημιουργήση δέ ἕνα ἔντονο Ἀνθελληνικό κῦμα στήν Ὑπερδύναμι Ρωσία, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς Σλαβικές Χῶρες. Ὁ Ἀνθελληνισμός αὐτός θά ριζώση τόσο στούς λαούς, ὅσο καί στίς Κυβερνήσεις, πού θά κινοῦνται ἐχθρικά πρός τήν πανταχόθεν ἐπαπειλουμένη Πατρίδα μας.

Ὁ καθείς ἀντιλαμβάνεται τίς καταστρεπτικές Ἐκκλησιολογικές καί Ἐθνικές συνέπειες τῶν ἔργων τοῦ Πατριάρχου.

Νά σταματήσουμε τόν κίνδυνο γιά ἕνα ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ πόλεμο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχει εὐθύνες τό Φανάρι. Πόλεμος πού θά εἶναι σκληρός σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς στίς Ἐκκλησίες, στίς Ἱεραποστολές, στήν Ἀφρική, στήν Ἀσία, στήν Ἀμερική. Παντοῦ! Ἀνάμεσα σέ Ρώσους καί Ἕλληνες. Στόπ στόν Ἑλληνο-Ρωσικό πόλεμο.

Συναισθηματική φόρτισις καί συμπορεία μέ στρατευμένους ἐχθρούς

Τά συγκεκριμένα ἔργα τῆς καταστροφῆς μισό-στηρίζουν ἐλάχιστες ὁμάδες Χριστιανῶν καί Κληρικῶν.

Μερικοί ἀποδέχονται ἀκρίτως, ὅ,τι καί νά ἐνεργῆ ἡ Κωσταντινούπολις, γιά λόγους Ἐθνικῆς συναισθηματικότητος.

Ἄλλοι, κυρίως δημοσιογραφοῦντες, ἐπειδή εἶναι στρατευμένοι στό ἅρμα τοῦ συστήματος ἐξουσίας τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς.

Ἕτεροι, κυρίως δελφῖνοι γιά τόν θρόνο τῆς Ἑλλάδος, γιατί ἀποσποῦν ὑποσχέσεις ὑποστηρίξεως ἀπό τόν πρώην Πρέσβυ, πού παριστάνει τόν “Ὑπέρ-Κυβερνήτη” τῆς Ἑλλάδος μας.

Πάντως, οἱ ἀνωτέρω, δέν ὀρθώνουν ἕνα λόγο ἀληθείας γιά τό ζήτημα. Δέν διαθέτουν καί δέν προβάλλουν πραγματικά Ἱεροκανονικά ἤ Εὐαγγελικά ἤ λογικά ἐπιχειρήματα. Πῶς ἄλλωστε νά τεκμηριώσουν τήν ὕπαρξι Ἐπισκόπων ἀχειροτονήτων; Τέτοιος “Νεολογισμός”, μόνον ἀπ’ τίς ἐκβολές τῆς Μαύρης θαλάσσης δύναται νά ἐκβρασθῆ.

Ἡ εὐθύνη Ὀρθοδόξου Ἐνημερώσεως

Εὐτυχῶς ὑπάρχουν καί πολλοί σοβαροί ἄνδρες καί Χριστιανικά Μέσα Ἐνημερώσεως, πού ἀρνοῦνται τήν “Κακό-Κεφαλία” τῆς ἀνυπάρκτου “Ψευτο-Συνόδου” τῆς Οὐκρανίας.

Ἡ Ἐφημερίς “Ὀρθόδοξος Τύπος” γράφει πολλά, ἀναλύει, τεκμηριώνει, κατακεραυνώνει.

Ἐπί μακρόν χρόνον σημειώνει τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῆς Ἱερᾶς μας Παραδόσως.

Ξεχωριστή αἴσθησι προκαλοῦν τά ἀτράντακτα καί ἀναντίρρητα ἐπιχειρήματα ἐπάνω στό θέμα. Αὐτά προκαλοῦν ἁλυσιδωτές ἀντιδράσεις ἀπό τούς ὑπεναντίους, ἀλλά καί πολλές ὑπερασπιστικές τοποθετήσεις τῶν φιλίων δυνάμεων.

Ἐν προκειμένῳ, ἀμέσως μετά τά πολλά, ἀλλά καί τά πρόσφατα δημοσιεύματα τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύπου”, προέβαλαν καί ἄλλα σοβαρά κείμενα ἐναντίον τοῦ “Ψευτο-Αὐτοκεφάλου”.

Ἐπώνυμοι καί μή

Εἶχαν δημοσιευθῆ λοιπόν δύο λίαν ἀξιόλογα κείμενα ἐπάνω στό θέμα.

Ἐπιστολή πρός τήν Ι.Σ.Ι. τῆς Ἑλλάδος, πού ὑπογράφεται ἀπό 179 περίπου ἐπωνύμους στόν Ἐκκλησιαστικό χῶρο, μέ ἡμερομηνία κειμένου, Σεπτέμβριος 2019, καί ἡμερομηνία δημοσιεύσεως 9-9-19.

Ἑτέρα ἐπιστολή, ἐπίσης πρός τήν Ι.Σ.Ι., ἀπό τόν σεβαστὸ Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς κ. Κ. Τσελεγγίδη, μέ ἡμερομηνία κειμένου 6-9-19, καί ἡμερομηνία δημοσιεύσεως 9-9-19.

Τά πονήματα αὐτά χαρακτηρίζονται ὡς λίαν σημαντικά καί ἀναλύουν τό θέμα ἀπό ἀρκετές πλευρές. Ἐμφανίζουν ὅμως ἕνα τεράστιο ἐγγενές πρόβλημα. Προφανῶς στὴν προσπάθειά τους εἴτε νὰ μὴ προκαλέσουν τοὺς Ἱεράρχες εἴτε λόγῳ συναισθηματικοῦ δεσμοῦ μὲ τὴν ἱστορία τῶν μαρτυρικῶν Πατριαρχῶν Κων/λεως εἴτε ἐξαιτίας παραδοχῆς ἐσφαλμένων ἀπόψεων ὡς αὐτονοήτως ὀρθῶν(!), ἐπειδὴ ἐπὶ χρόνια παρουσιάζονται σὲ ὅλους μας ὡς ἡ «ἀντικειμενικὴ ἱστορία», ἐνῶ πρόκειται περὶ προπαγάνδας συγκεκριμένων ἐκκλησιαστικῶν ἱστορικῶν, δέν παρουσιάζουν καθαρή τήν ἀλήθεια, ἀλλά ΑΚΟΥΣΙΩΣ τήν συσκοτίζουν καί τήν καθιστοῦν δυσδιάκριτο. Θολώνουν ΑΚΟΥΣΙΩΣ τά πράγματα μέ οὐσιώδεις ἀντιφάσεις.

Χαρίζουν ἀνύπαρκτες Νέο-Παπικές ἁρμοδιότητες στὸ “Φανάρι”, χωρίς νά ἐπικαλοῦνται ΟΥΤΕ ΕΝΑ Ἱερό Κανόνα γι’ αὐτό. Ἀλλά, μᾶλλον πρός συσκότισι, καταχωροῦνται Ἱ. Κανόνες, πού δέν παρέχουν παρά ἔκκεντρο καί περιφερειακό ἐνδιαφέρον γιά τό θέμα.

Οἱ συντάκτες ἀναλύονται ἀκαίρως, σέ ἐπικίνδυνες καί κρίσιμες φιλοφρονήσεις πρός τό Φανάρι, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποδυναμώνωνται τά γραφόμενά τους. Ἐάν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἶναι τόσο σεπτός, τιμημένος καί ἄριστος, τότε καί τά πραχθέντα ἀπό ἐκεῖ­νον, πρέπει νά γίνουν ἀποδεκτά καί νά ἐγκριθοῦν παγκοίνως.

Καταφανέστατα, οἱ φιλοφρονήσεις ἀπάδουν πρός τήν περίστασι καί τό διαπραχθέν ἔγκλημα πρός τήν Παγκόσμιο Ὀρθοδοξία.

Δέν θά ἀναλύσουμε λεπτομερῶς τά κείμενα, ἀλλά θά ἐπισημάνουμε ἐνδεικτικῶς τά ὀφθαλμοφανῶς ἐπικίνδυνα σημεῖα. Ἐκεῖνα πού θολώνουν τήν ἀλήθεια καί συσκοτίζουν τό θέμα, ἀντί νά τό ξεκαθαρίζουν.

Β. ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝΤΑΙ ΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΑΙ

Ἐπιστολή Κληρικῶν,

Μοναχῶν, Χριστιανῶν

Δέν γνωρίζουμε τοὺς ἐμπνευστές, οὔτε καί τοὺς συντάκτες τῶν κειμένων.

Γράφουν λοιπόν: «Ἀσφαλῶς, τιμοῦμε καί σεβόμαστε τόν Οἰκουμενικό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἔχοντα τά πρεσβεῖα τιμῆς καί τήν πρωτοκαθεδρία μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν…».

Παρέχουν τά ΠΑΝΤΑ ἀφείδωλα στό “Φανάρι”. “Τιμή”, “Σεβασμό”, “Πρεσβεῖα Τιμῆς” καί “Πρωτοκαθεδρία”, χωρίς καμιά Ἱεροκανονική θεμελίωσι ἤ παραπομπή. Ἐνδεικτικά ὑπενθυμίζουμε πώς ἡ ἔκφρασις “Πρεσβεῖα Τιμῆς” ἀναφέρεται μόνον μία φορά στόν γ’ Κανόνα τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κων/πολις, 381), σχετίζοντας τόν Ἐπίσκοπο Ρώμης μέ τόν Νέας Ρώμης. Σέ ὅλους τούς ἄλλους Ἱ. Κανόνες πού ἀκολουθοῦν καί εἶναι νεώτεροι, πολλάκις καί κατ’ ἐπανάληψι ἀναφέρεται ΜΟΝΟΝ ἁπλά ὁ ὅρος “Πρεσβεῖα”, χωρίς προσδιορισμούς καί ἐνισχυτικές ἐκφράσεις γιά τόν ἐπίσκοπο Ν. Ρώμης (Βλέπε Ὀδυσσέως Μακρυγιάννη, ΝΕΟ-ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΜΑ, ΥΠΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ “ΦΙΡΜΑΝΙΑ”, Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 26-7-19).

Οὔτε «Πρεσβεῖα τιμῆς» διαθέτει, μόνο ἁπλῶς «Πρεσβεῖα». Μόνο στόν γ’ κανόνα τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συν­­όδου ἀναφέρεται ἅπαξ ὁ ὅρος «Πρεσβεῖα Τιμῆς». Ἀλλά ὁ ὅρος αὐτός καταργεῖται καί ἀντικαθίσταται πολλάκις μέ τόν ἁπλό ὅρο «Πρεσβεῖα», στούς νεωτέρους Κανόνες. Δηλαδή στόν κη’ Κανόνα τής Δ’ Οἰκουμενικῆς Συν­όδου (Χαλκηδών, 451 μ.Χ.) καί στόν λστ’ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κωνσταντινούπολις 691).

Κατά συνέπειαν, οἱ ὑπογράφοντες τήν ἐπιστολή, χαρίζουν, ἀντικανονικές Νεοπαπικές ἐξουσίες στόν Θρόνο τοῦ “Φαναρίου”. Συγχρόνως, τίς διανθίζουν μέ δηλώσεις “Τιμῆς” καί “Σεβασμοῦ”. Προφανῶς, ἐδῶ εἰσήλθαμε στά “Φλογισμένα Πέλαγα” καί μερικοί ἀρμενίζουν ἀμέριμνοι.

Χαρίζουν καί “Πρωτεῖα τιμῆς”

Καί ἐπεκτείνουν τίς ἀντικανονικές παραδοχές των. «… Ἀδιαμφισβήτητα τά πρωτεῖα τιμῆς (στόν Οἰκουμενικό Θρόνο) ὡς χορηγηθέντα ὑπό Οἰκουμενικῶν Συν­όδων παραμένουν ἀδιάπτωτα ἐσαεί».

Ἀγνοοῦν πώς, οὐδαμοῦ στό Ἱ. Πηδάλιο ἀναφέρεται ὁ ὅρος “Πρωτεῖα Τιμῆς”, οὔτε χορηγήθη ποτέ ἀπό καμιά Σύνοδο; Καί μάλιστα αὐτά εἶναι “Ἀδιάπτωτα Ἐσαεί”, δέν θά τελειώσουν ποτέ!

Χαρίζουν καί “Παγκόσμιον Συντονιστικόν ρόλον”

Συνεχίζουν μέ ἐπαναλήψεις καί νέες παραδοχές ὑπερ­εξουσιῶν: «… Τὰ πρεσβεῖα τιμῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑφίστανται καὶ ἀσκοῦνται ἀποκλειστικά…. Συνίστανται κυρίως στὸν συντονισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων…».

Νέες προσφορές πρός τό Φανάρι. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὑποβιβάζουν καί δουλοποιοῦν τούς ὑπολοίπους 13 Προκαθημένους καί τίς Ἱερές Συνόδους αὐτῶν.

Περιφρονοῦν τούς Πατριάρχας τοῦ Γένους,

Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων

Προσθέτουν ἄκαιρες τιμές: «Ὡς Ἕλληνες στὴν καταγωγὴ τιμοῦμε καὶ σεβόμαστε τὸ Πατριαρχεῖο τοῦ Γένους, ὅταν αὐτὸ ἀληθεύει ἐν ἀγάπῃ…».

Μήπως αὐτό μόνο εἶναι Πατριαρχεῖο τοῦ Γένους; Ὄχι. Ἀσφαλῶς ΚΑΙ τά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων καθορίζονται ὡς Πατριαρχεῖα τῆς φυλῆς τῶν Ρωμιῶν.

Προπαγανδίζουν ἕνα πασιφανέστατο ψεῦδος. Διότι, καί ὁ Προκαθήμενος Ἑλλάδος ὀφείλει νά συνθέτη τόν Προκαθήμενο τοῦ Γένους. Ἀλλά καί οἱ Προκαθήμενοι Ἀρχιεπίσκοποι Ἀμερικῆς, Εὐρώπης, Αὐστραλίας, στοιχειοθετοῦν τούς ἐν τῷ Κόσμω Ἐθνάρχες τῆς Ἁπανταχοῦ Ρωμιοσύνης. Ἀρκεῖ νά διαθέτουν συν­είδησι, ἀξία καί θυσία.

Χαρίζουν ἐξουσίας χορηγήσεως Αὐτοκεφαλιῶν

Καί ἕτερος μέγας ἀντικανονικός ρόλος ἀποδίδεται στόν Πατριάρχη Κων/πόλεως: «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει τὸ δικαίωμα τῆς ἐκχωρήσεως αὐτοκεφαλίας… μόνο ὑπὸ σαφεῖς καὶ αὐστηρὲς προϋποθέσεις…».

Σέ ποιό Ἱ. Κανόνα στηρίζουν αὐτή τήν θέσι τους πρός μία καί μόνη ἀπό τίς 14 ἰσότιμες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες. Σέ κανένα. Γράφουν βέβαια ὑπό “αὐστηρές προϋ­ποθέσεις”, ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ μία ἀτέρμονη συζήτησι.

Χαρίζουν ἐξουσίας “Ὑλοποιήσεως

τῆς Βουλήσεως” τῶν Ἐκκλησιῶν

Συνεχίζουν, γράφοντας: «… κινδυνεύει (ἐνν. τό Πατριαρχεῖο) νά βρεθεῖ ἀπομονωμένο καί νά ἀπολέσει τὸ συντονιστικό Του ρόλο στὶς διορθόδοξες σχέσεις καὶ τὴν ἔκφραση καὶ ὑλοποίηση τῆς βούλησης τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν…». Καί, πιό κάτω: «… ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν περίπτωση τοῦ Οὐκρανικοῦ αὐτοκεφάλου ἀρνεῖται τὸν ἀναγνωρισμένο ἀπὸ τὴν παράδοση συντονιστικό Του ρόλο καὶ τὴν ἔκφραση καὶ ὑλοποίηση συνοδικῶν ἀποφάσεων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν…».

Ἐδῶ παραχωροῦνται νέες πρωτοφανεῖς ὑπερεξουσίες, χωρίς τό παραμικρό κανονικό ἔρεισμα. Χαρίζουν στό “Φανάρι”, καί “Συντονιστικό ρόλο” καί μάλιστα “Ἀναγνωρισμένο”.

καί … τό τρομερώτερο, στή σύλληψί του. Διακηρύττουν τήν “Ὑλοποίησι τῆς Βούλησης” τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀπό μία Τοπική Σύνοδο Τιτουλαρίων τοῦ “Φαναρίου”.

Μήπως οἱ ἐπίλεκτοι ἀδελφοί καί Πατέρες ἀντιλαμβάνονται τί ὑπογράφουν; Ἡ “ὑλοποίησις τῆς βουλήσεως” ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν θά συντελεῖται καί θά “ἐκφράζεται” μέσα ἀπό τό “Φανάρι”;

Καί, ἡ “Ἔκφρασις” αὐτῆς τῆς “Βουλήσεως” θά ἀναδύεται κατά μυστηριώδη φαντασμένο τρόπο… ἀπό τά ὕδατα τοῦ Βοσπόρου! Μέ αὐτή τήν ἔκφρασι καί διατύπωσι, κυριολεκτικά μία “Νέο-Ἐκκλησιολογία”, ἀνακηρύσσουν ἕνα Πατριάρχη ὡς “Ὑπέρ-Πάπα” τῆς Ὀρθοδοξίας.

Χαρίζουν εἰς τό Φανάρι ἐξουσίαν χορηγήσεως Αὐτοκεφαλίας

Διατυπώνεται ἡ ἀτεκμηρίωτος ἄποψις: « …Μέ ὅσα λέμε στήν προκειμένη περίπτωση, δέν σημαίνει ὅτι ἀμφισβητοῦμε τήν θεσμική ἁρμοδιότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά παραχωρεῖ Αὐτοκεφαλία, μέ τήν συναίνεση βέβαια τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφραζομένης συνοδικά. Ἐδῶ, τίθεται μόνον τό θέμα τῶν ἔγκυρων προϋποθέσεων γιά τήν ἔκδοση τοῦ σχετικοῦ Τόμου…».

Καί στήν προκειμένη περίπτωσι δέν μνημονεύεται οὐδείς Ἱ. Κανών πού παρέχει σέ ἕνα Προκαθήμενο ὑπερ­εξουσία ἀνύπαρκτο καί ἀπαράδεκτο, μάλιστα “θεσ­μική”, μέσα στόν Ὀρθόδοξο κόσμο.

Στὴν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅλοι οἱ μετέχοντες Ἐπίσκοποι ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ἀνεκήρυξαν τὴν Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Ἀρκεῖ ἡ μετάνοια καί ὅλα καλῶς ἔχουν;

Ἐπιπροσθέτως: «…προϋποθέτει (ἐνν. ἡ Αὐτοκεφαλία) ὁπωσδήποτε τήν βαθιά βίωση καί τήν εἰλικρινῆ ἔκφραση μετανοίας ἐκ μέρους τοῦ ὑπό ἔνταξη ἤ ἐπανένταξη μέλους ἤ τῆς εὐρύτερης Κοινότητας….»

Ἐδῶ, τοποθετεῖται ἡ μετάνοια ὡς κέντρο ἐπιλύσεως τοῦ Οὐκρανικοῦ καί καταργοῦνται οἱ Ἱ. Κανόνες. Παρέχεται στούς ἐκτροχιασθέντες μοναδική εὐκαιρία. Τό “Φανάρι” θά ἁρπάξη τήν εὐκαιρία καί θά ἰσχυρισθῆ πώς… «πρίν τούς ἀναγνωρίσουμε (τούς Οὐκρανούς), προφορικῶς καί γραπτῶς αὐτοί ἐξέφρασαν τήν μετάνοιά τους καί τήν καταδίκη τοῦ Σχίσματος».

Καί αὐτό πού σημειώνουμε, δέν εἶναι εἰκασία, ἀλλά οἱ πραγματικές δικαιολογίες Ἐπισκόπου τινός τοῦ Φαναρίου πρός Ἀρχιερέα τῆς Ἑλλάδος, ὅταν τοῦ ἐτέθη τό ἄλυτο καί καυτό πρόβλημα τῶν σχισματικῶν καί ἀχειροτονήτων τοῦ Κιέβου.

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ!

Δὲν γράφουμε τὰ παρόντα, διὰ νὰ κάνουμε κριτικὴ στοὺς συντάκτες τῶν κειμένων ἤ στοὺς σεβαστούς ὑπογράψαντες αὐτά, ἀλλὰ ἐπειδὴ παρατηροῦμε ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι, παρασυρόμενοι ἀπὸ τὴν προσωπικὴ εὐλάβεια καὶ ἀπ’ ὅσα ἔχουν ἀκούσει χωρὶς νὰ τὰ ἔχουν ὑποβάλει στὴν βάσανο τοῦ ἐμβριθοῦς ἐλέγχου, πρεσβεύουν αὐτὲς τὶς ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες ὅμως εἶναι ἐσφαλμένες, ὅπως θὰ καταδείξουμε. Οἱ ἀπόψεις αὐτές, δυστυχῶς, χρησιμοποιοῦνται σήμερα ὡς ἄλλοθι ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κων/λεως, γιὰ νὰ ἐνεργῆ αὐθαίρετα, ἰσχυριζόμενος ὅτι μὲ βάσι αὐτὰ τὰ (ὑποτιθέμενα) «προνόμια» ἀσκεῖ ἁπλῶς τὶς (ἀνύπαρκτες) «ὑπερξουσίες» του.

Δ. ΟΥΔΕΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ ΕΔΩΡΗΘΗ, ΟΛΑ ΕΚΤΗΘΗΣΑΝ ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΩΣ

Τό Αὐτοκέφαλον τῆς Ἑλλάδος δέν ἐδωρήθη “Ἐκτήθη Ἱεροσυνοδικῷ Δικαίῳ”

Καί γιά νά συγκλείσουμε τό θέμα τοῦ κατά πόσον δικαιοῦται μία Ἐκκλησία νά παρέχη αὐτοκέφαλα, ὑπενθυμίζουμε μέ ἔμφασι τό Αὐτοκέφαλο τῆς Ἑλλάδος.

Τό Ἔθνος σύσσωμο ἐπανεστάτησε γιά 15η φορά τό 1821, ἠγωνίσθη σθεναρά, γιά νά ἀποκτήση τήν Ἐλευθερία του καί νά ἀποτινάξη τόν ἀπάνθρωπο Τουρκικό ζυγό. Καί ὅταν, μέ μυριάδες νεκρούς καί ὑπερόχους Ἥρωες τήν κατέκτησε, τότε ἀπεφάσισε Ἱεροσυνοδικῶς, νά εὐφρανθῆ καί τήν ἐλευθερία τῆς Αὐτοκεφαλίας.

Ὁ Εὐσεβής Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἐδρομολόγησε τήν Αὐτοκεφαλία, ἀλλά, δολοφονηθείς, αὐτήν τήν ἐπέφερε ἡ Ἱερά Σύν­οδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τό 1833.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ Γένους δέν “ἐδωρήθη” Κατεκτήθη μέ ποταμούς αἱμάτων.

Ἡ Αὐτοκεφαλία τῆς Ἑλλάδος, ἐκ παραλλήλου, δέν “Ἐδωρήθη”, ἀλλά “ΕΚΤΗΘΗ” “Αὐτοδικαίως” καί Ἱεροσυνοδικῶς.

Πρωτάκουστος σκληρότης τοῦ Φαναρίου κατά τῆς Ἐλευθερωθείσης Ἑλλάδος

Τότε, δυστυχῶς, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ΔΕΝ “Ἐδώρισε” τήν Αὐτοκεφαλία οὔτε τήν Ἀνεγνώρισε. Ἀντιθέτως, πεισμόνως τήν ἐπολέμησε καί τήν πολεμᾶ ἕως καί σήμερα ἐπί 200 συναπτά ἔτη… Δέν ἐσεβάσθη τούς ποταμούς αἱμάτων τῆς λαμπρᾶς Φυλῆς μας. Οὔτε ἤκουσε τίς κλαγγές ἀπό τά ὄπλα τῶν Ἡρώων. Οὔτε ἀτένισε τά κυματίζοντα χαρούμενα Αἱμάτινα Λάβαρα στό γλαυκό οὐρανό τῆς Ἐλευθέρας Πατρίδος. Ὄχι.

Ἀπέρριψε τήν αὐτοκεφαλία μέ πρωτάκουστη σκληρότητα. Καί μάλιστα τυπικά “Ἀπέκοψε” τή μικρή Μεγάλη, μεγαλειώδη Ἑλλάδα, μή ἀναγνωρίζοντάς της τήν Ἐκκλησιαστική Ἐλευθερία.

Ἀλλά… καί ὅταν, ἀναγκαζόμενο τό “Φανάρι”, “Χορήγησε” τήν ἀχρείαστη ἔγκρισι, αὐτή ἦτο “Κολοβή”, “Ἀντικανονική” καί “Μικρονοϊκῆς” ὑφῆς. Εἶχε τή μορφή συμφεροντολογικοῦ κειμένου, ὅπως τό συνέλαβαν μικροπρεπεῖς “Φαναριῶτες”. Τοῦτο συνετελέσθη, κατά τό 1850, καί ἀκόμη χειρότερα ἐπανελήφθη κατά τό 1928.

• Οὔτε τόν Προκαθήμενο τῆς Ἑλλάδος ἀνεγνώρισαν ὡς Προκαθήμενο.

• Οὔτε κἄν τόν ἀπεκάλεσαν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀλλά … Μητροπολίτη (ὑποτιμητικά γιά τά Ἑλληνικά δεδομένα).

• Φυσικά, οὐδείς Ἕλλην ἀμφιβάλλει πώς, τά Ἱ. Μυστήρια ἕως τήν ἀναγκαστική καί ἀχρείαστη ἀναγνώρισι μέ τόν μικροπρεπῆ τόμο τοῦ 1850, προσδιορίζονται ὡς ἀπολύτως ἔγκυρα.

• Τουτέστιν, οἱ Ἥρωές μας ἀσφαλῶς κοινωνοῦσαν Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

• Καί τά Ἑλληνόπουλα, τά παιδιά τῶν θυσιασθέντων, μέ βεβαιότητα ἐβαπτίζοντο ἐγκύρως, ἀνεξαρτήτως τῆς κακότητος τοῦ “Φαναρίου”.

• Ἡ αὐτοκεφαλία ὑπῆρξε ΚΑΝΟΝΙΚΗ καί δέν ἀπαιτεῖτο καμιά ἄνωθεν “Φαναριώτικη” ἔγκρισι, ἀπό ἄλλη Σύνοδο. Ἀρκοῦσε μόνον ἡ Αὐτεπάγγελτος ἀπόφασις τῆς Ἑλληνικῆς Ἱ. Συνόδου.

Οἱ λεγόμενοι Τόμοι-Πράξεις τοῦ 1850 καί 1928 βρίθουν ἀπό ἀντικανονικότητας

Γενικῶς οἱ περιττοί, οἱ λεγόμενοι τόμοι Αὐτοκεφαλίας τοῦ 1850 καί τοῦ 1928, βρίθουν ἀπό συμφεροντολογικές ἀντικανονικότητες. π.χ. οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Βορείου Ἑλλάδος θά μετέχουν μέν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱεραρχίας (ΙΣΙ), ἐκλεγόμενοι καί ἐκλέγοντες, ἀλλά… θά μνημονεύουν ξένο Προκαθήμενο… δηλ. «ἐμένα», ὅπως ἀπαιτεῖ ἐγωπαθῶς στόν τόμο ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης τοῦ “Φαναρίου”.

Χριστόδουλος καί Ἐπιφάνιος κατά ἀντικανονικοτήτων “Φαναρίου”

Ἀποκαλύπτουμε πώς ὁ μακαριστός Προκαθήμενος Χριστόδουλος παρεκάλεσε ἐμβριθῆ μελετητή νά καταχωρήση ὅλες τίς κατά συρροή καταλυτικές ἀντικανονικές διατάξεις τῶν τόμων τοῦ 1850 καί κυρίως τῆς πράξεως τοῦ 1928… Ἀντικανονικότητες βαριές, πού ἀκυρώνουν καί καθιστοῦν ἀτελέσφορα τά δύο κείμενα …Γι’ αὐτό τό λόγο ἐκήρυξαν τόν Χριστόδουλο “ἀκοινώνητο”.

Φανερώνουμε καί ἕτερο μυστικό: «Σιωποῦμε γιά τά θέματα τοῦ “Φαναρίου”, κακῶς, γιά λόγους Ἐθνικούς…». Καί ἐπέκτεινε τό θέμα τονίζοντας, «…Καί ἐγκληματοῦμε παραβιάζοντας δεινά πολλούς Ἱ. Κανόνες. Γι’ αὐτό τό λόγο, τό Πατριαρχεῖο ἐκτροχιάζεται, χάνει τό ποίμνιό του καί διαρκῶς συρρικνοῦται… καί…» (Γέρων Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος). Και ἐμεῖς ἐπί τοῦ παρόντος δέν δίνουμε συνέχεια.

Αἱ Αὐτοκεφαλίαι ὅλων τῶν Ἐθνῶν δέν ἐδωρήθησαν, ἀλλά “Ἐκτήθησαν Ἱεροσυνοδικῶς”

Ἀνάλογες τραγικές καταστάσεις διεδραματίσθησαν καί μέ τίς Αὐτοκεφαλίες τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐθνῶν. Καί ἐκεῖνες δέν ἐδωρήθησαν, ἀλλά “ΕΚΤΗΘΗΣΑΝ” Αὐτεπαγγέλτως καί Ἱεροσυνοδικῶς.

Τά ἀνάλογα δραματικά συνετελέσθησαν μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία τήν παλαιά ἐποχή.

Ἀλλά ἐπίσης, καί φοβερά μέ τίς Ἐκκλησίες τῆς Σερβίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ἰλλυρίας (Ἀλβανίας) κ.τ.λ..

Κατά συνέπειαν, καί οὐδεμία Αὐτοκεφαλία ὑφίσταται, ἐάν δέν συντελεσθῆ ἀπό Ἱερά Σύνοδο Ἐπισκόπων, Χειροτονημένων, Διαδόχων τῶν Ἀποστόλων, … καί μή Ἀχειροτονήτων, Καθηρημένων καί Σχισματικῶν.

Ε. ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑΝ

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΥΤΑΣ

ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ

Ἀφελεῖς θωρακίζουν τό Παλάτι καί προσφέρουν τό κλειδί εἰς τόν ληστήν

Ἐμβαθύνοντας τό θέμα, τονίζουμε πώς μερικοί ἀκουσίως “Χαρίζουν” ἀντικανονικῶς τήν ἐξουσία Χορηγήσεως Αὐτοκεφαλιῶν στό “Φανάρι”. Καί “Πρωτοκαθεδρίες”. Καί ψευδεῖς τίτλους “Πρεσβείων Τιμῆς”. Καί κενά περιεχομένου “Πρωτεῖα Τιμῆς”. Καί περγαμηνές “Σεπτῆς Κορυφῆς”. Καί πολλά ἄλλα φανταστικά ἀνάλογα. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, διαπράττουν βαρύτατο ἔγκλημα κατά τῆς Κανονικότητος καί τῆς Ἐλευθερίας τῆς Ὀρθοδοξίας. Τήν προωθοῦν ὡς δούλη “Νέο-Βαρβαρική”.

Καί αὐτή ἡ τραγωδία συντελεῖται, ἀνεξαρτήτως τῶν προθέσεων. Τό “Νέο-Παπικό” πνεῦμα ριζώνει, χωρίς νά παρεμποδίζεται ἀπό τά ὅσα ἄλλα διασαλπίζονται, γιά νά περιορίσουν δῆθεν τά ἀντικανονικά “Δῶρα-Προνόμια”. Ὅλα τά ἐπιχειρήματα κρίνονται ἐντελῶς ἄχρηστα καί ἀνίσχυρα.

Μοιάζει ὡσάν, στό Νοητό Παλάτι τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν περίοδο αὐτή τῆς Μεσοβασιλείας, νά τοποθετοῦνται “Κιγκλιδώματα”, “θύρες” καί “συναγερμοί ἀσφαλείας”, οἱ Ἱ. Κανόνες. Στήν συνέχεια προσφέρεται ἀφελῶς, τό “Κλειδί” καί ὁ “Κωδικός Εἰσόδου”, οἱ “Ἀντί-Κανόνες”, στόν κλέπτη καί στόν ληστή. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐνθρονίζουν στό Μέλαθρο, ἀντί τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ τόν κάθε δοτό “Τύραννο”.

Ἐπιβάλλεται προβολή μόνον τῆς Καθαρᾶς Ἀληθείας

Κάποιοι θολώνουν τήν εἰκόνα στό θέμα μας, πού εἶναι ἀρχικά καθαρή καί εὐκρινής. Προωθοῦν μία “Μετά-Ἀλήθεια” σέ ἕνα “Μετά-Κόσμο” καί μία “Μετά-Ἐκκλησία”.

Κατά συνέπειαν, φρονοῦμε τεκμηριωμένα πώς:

ΟΥΔΕΙΣ, μικρόσχημος ἤ μεγαλόσχημος, δικαιοῦται νά παρέχη “Ὑπέρ- Ἐξουσίες” καί “Νέο- Παπικές” ἁρμοδιότητες, καταλύοντας τήν Ἐλευθερία τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΟΥΔΕΙΣ ἐπιτρέπεται νά περιβάλλη μέ ὁμιχλώδεις ἀσάφειες τούς Ἱερούς Κανόνες.

ΟΥΔΕΙΣ δύναται νά θολώνη τή Δόξα καί λαμπρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΟΥΔΕΙΣ ἐπιτρέπεται νά δολοφονῆ τήν ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ἡ μισή ἀλήθεια ἀποτελεῖ γεμάτο ψέμα.

Ἡ μισή ἀλήθεια ἀποτελεῖ πλῆρες ψέμα.

Ἡ μισή ἀλήθεια ἀποτελεῖ καλά κρυμμένο ψέμα.

Ὁ Κύριος, ἐπί 67 φορές στά Ἱερά Εὐαγγέλια ὑπερθεματίζει τήν Ἀλήθειά Του, μέ τήν ἔκφρασι «…ἀμὴν λέγω ὑμῖν…»… (ἤτοι, ἀλήθεια σᾶς λέγω).

Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ κατά κόρον καί πληθωρικά τό «Ἀμήν», ὡς Ἀλήθεια. Καί γι’ αὐτό τό λόγο ἀπό πολλούς ἑρμηνευτές ἐπονομάζεται «Ὁ Ἀμήν», «Ὁ Ἀληθής». Διότι Αὐτός χορηγεῖ πᾶσαν καί καθαράν τήν Ἀλήθειαν. «Ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄, 6).