Ἔπεσε στὰ χέρια μου, καλοί μου φίλοι, ἕνα ὑπέροχο κείμενο τοῦ Μάρτιν Λοῦθερ Κίνγκ. Μεταξὺ ἄλλων ἔλεγε: «Ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ δική μας γενιὰ θὰ μετανιώσει μία μέρα πικρά, δὲν θὰ εἶναι τόσο ἡ σκληρότητα καὶ οἱ ἀδικίες τῶν κακῶν ἀνθρώπων, ὅσο ἡ ἀπαράδεκτη σιωπὴ τῶν καλῶν».
Σοφότατο! Καὶ τοῦτο γιατί δὲν ὑποφέρουμε τόσο ἀπὸ τὴν ὑπερδραστηριότητα, θὰ λέγαμε, τῶν κακῶν, τὴν ὁποία ὅλοι ἀπεχθανόμαστε, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀδράνεια τῶν καλῶν ἀνθρώπων. Εἶναι κι αὐτὴ τὸ ἴδιο ἀπαράδεκτη καὶ ἐπιζήμια, ὅσο καὶ τῶν ἄλλων. Εἶναι ὄντως ἀπαράδεκτη, ἀπ’ ὅποια πλευρὰ καὶ νὰ τὸ δοῦμε. Καὶ τί φοβερὸ σ’ αὐτοὺς τοὺς καλοὺς νὰ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί!
* * *
Καὶ γιατί εἶναι ἀπαράδεκτη, καὶ μάλιστα γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανούς;
Πρῶτα – πρῶτα γιατί ἀντιβαίνει στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες μᾶς θέλουν νὰ εἴμαστε φῶς, ἁλάτι καὶ ζύμη!
Φῶς, γιὰ νὰ φέγγουμε ὄχι τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ τοὺς ἄλλους καὶ μάλιστα αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται στὸ σκοτάδι! Ἔτσι δὲν κάνει τὸ λυχνάρι; Εἶναι χρήσιμο ὄχι, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει μόνο του τὸ φῶς, ἀλλὰ γιὰ νὰ φωτίζει ἐκείνους ποὺ πλανῶνται στὰ σκοτάδια …
Ἁλάτι, ὄχι μόνο γιὰ νὰ διατηροῦμε μόνο τὸν ἑαυτό μας ἀναλλοίωτο ἀπ’ τὸ κακό, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ νοστιμίζουμε τὴ ζωή τῶν ἄλλων καὶ ἐπιπλέον νὰ μὴ τοὺς ἀφήνουμε νὰ διαλυθοῦν στὴν πνευματικὴ σήψη …
Ζύμη, ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό μας πάλι, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ἔτσι ἡ καλὴ ἀλλοίωση σ’ αὐτοὺς καὶ στὴν κοινωνία ὅλη …
Τὰ παραδείγματα αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ (δηλαδὴ τὸ φῶς, τὸ ἁλάτι καὶ ἡ ζύμη) δὲν εἶναι τυχαῖα. Δείχνουν ὁλοκάθαρα ὅτι ἀξίζουμε, ὅταν προσφέρουμε, ὅταν ἀγωνιζόμαστε γιὰ τοὺς ἄλλους, ὅταν – ἀκόμη καὶ ἀθόρυβα ὅπως ὅλα αὐτὰ – διώχνουμε ὅλο τὸ κακὸ ἀπὸ γύρω μας καὶ ἀναγεννοῦμε τὸν κόσμο.
* * *
Ἐπιπλέον δὲν εἶναι τυχαῖες καὶ πολλὲς παραβολὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως:
Ἐκείνη τῆς Δευτέρας Παρουσίας, κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι θὰ καταδικαστοῦν ὄχι γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν, ἀλλὰ γιὰ τὸ καλὸ ποὺ δὲν ἔκαναν!
Ἐκείνη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, ποὺ ἄφησε ὅλες τὶς δουλειές του καὶ τὴν ὅποια «ἡσυχία» του, γιὰ νὰ διακονήσει ἕνα ἐντελῶς ἄγνωστο ἄνθρωπο (θὰ λέγαμε δὲ καὶ ἐχθρό του) ποὺ τυχαία βρέθηκε μπροστά του. Τὸ ἔκανε δὲ αὐτὸ καὶ χωρὶς ἐκεῖνος νὰ τοῦ τὸ ζητήσει!
Ἐκείνη τοῦ Ἄφρονος Πλουσίου, ποὺ τὰ ἀγαθὰ τὰ ὁποῖα ἁπλόχερα τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, τὰ ἀποθήκευσε ὅλα, μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του!
Ἐκείνη τοῦ Καλοῦ Ποιμένα, ποὺ ἄφησε ὅλο του τὸ βιός, τὸ κοπάδι τῶν 99 προβάτων του δηλαδή, προκειμένου νὰ ψάξει καὶ νὰ βρεῖ στὶς ἐρημιὲς τοῦ τόπου τὸ ἕνα ποὺ χάθηκε!
Ἐκείνη τῶν Ταλάντων, κατὰ τὴν ὁποία αὐτὸς ποὺ ἔκρυψε τὸ τάλαντο ποὺ τοῦ δόθηκε, κατηγορήθηκε καὶ τιμωρήθηκε, ἐπειδὴ δὲν ἦταν χρήσιμος, ἂν καὶ κανένα δὲν ἔβλαψε καὶ δὲν ἐζημίωσε, ἀφοῦ αὐτὸ ποὺ τοῦ δόθηκε τὸ ἐπέστρεψε στὸ ἀκέραιο!
* * *
Ἀλλὰ τὸ κορυφαῖο ὅλων εἶναι τὸ ἴδιο τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ! Ἔγινε ἄνθρωπος κι ἔπαθε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ γνωρίζουμε, χωρὶς αὐτὸ νὰ τὸ ἔχει καμμία ἀπολύτως ἀνάγκη, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ μᾶς καὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Τονίζει ἐπ’ αὐτοῦ ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ὁ Χριστὸς βέβαια μποροῦσε, διαμένοντας σ’ ἕνα τόπο, νὰ τοὺς προσελκύσει ὅλους κοντά Του. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκανε, γιὰ νὰ μᾶς δώσει ὡς παράδειγμα, νὰ περιερχόμαστε καὶ νὰ ἀναζητοῦμε τοὺς χαμένους. Ἐπίσης καὶ μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Ποιμένα τὸ ἴδιο ὑπαινίχθηκε. Καθ’ ὅσον δὲν ἔμεινε κοντὰ στὰ ἐνενῆντα ἐννιὰ πρόβατα καὶ περίμενε νὰ ἐπιστρέψει κοντά Του τὸ χαμένο πρόβατο, ἀλλ’ Αὐτὸς πῆγε νὰ τὸ ἀναζητήσει καὶ τὸ βάσταξε στοὺς ὤμους Του καὶ τὸ ἐπανέφερε στὸ κοπάδι».
Μιμούμενοι τὸν Χριστό, ἔδρασαν οἱ Ἅγιοι. Τὰ ἄφησαν ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους. Τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὸν πλησίον τους. Τὰ ὑπέφεραν ὅλα ἀπ’ τὴν ἀγάπη τους πρὸς αὐτούς.
Γράφει ὁ Ἅγιος Λουκᾶς τῆς Κριμαίας, ὁ ἰατρός: «Στὴ ζωή μου ποτὲ δὲν θὰ ἀκολουθοῦσα αὐτὸ ποὺ ἄρεσε σὲ μένα, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἦταν χρήσιμο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὑποφέρουν». Γι’ αὐτὸ καὶ ἔκανε ὡς χειρουργὸς κάπου 30.000 ἐγχειρήσεις καὶ μάλιστα ἐντελῶς δωρεάν, ἐξαν-τλώντας ὅλες του τὶς δυνάμεις!
Ἔτσι ἐφήρμοσε στὴν πράξη αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Νὰ μὴ ἀποβλέπουμε σὲ ὅσα θὰ μᾶς εὐχαριστήσουν, ἀλλὰ σὲ ὅσα θὰ ὠφελήσουμε».
* * *
Ὡς στάση ζωῆς αὐτό, ὁπωσδήποτε μᾶς βγάζει ἔξω ἀπὸ τὴν ὅποια βολή μας, τὸν ἑαυτούλη μας, τὰ «συμφέροντά» μας, τὴν «ἡσυχία» μας κ.λπ. Καὶ μὲ δυὸ λόγια ἀπ’ τὸν ἀτομικισμό μας. Βλέπετε μὲ τίποτα δὲν συμβιβάζεται ὁ ἀτομικισμὸς μὲ τὴν χριστιανικὴ ἰδιότητα. Εἶναι παντελῶς ξένα! Ἐν τέλει, ὅμως, ὅλο τὸ κέρδος βρίσκεται ἀκριβῶς σ’ αὐτό. Στὸ νὰ ἐγκαταλείψουμε, δηλαδή, τὸν ἀτομικισμό μας!
Τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἄλλους, αὐτὸ ἔχει ὅλους τοὺς καρπούς. Ἐπειδὴ ἔτσι μιμούμαστε τὸν Θεό. Ἐπειδὴ τηροῦμε τὶς Ἐντολές Του. Κι ἐπειδὴ Τὸν εὐαρεστοῦμε τὰ μέγιστα. Κι ἔτσι ἔχουμε ὅλες τὶς εὐλογίες Του.
«Ὅταν φροντίζουμε τὰ τῶν ἄλλων, τότε εἶναι ποὺ ἐπιμελούμαστε τὰ δικά μας», τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Κι αὐτὸ γιατί εἴμαστε πάντοτε ἐλεήμονες, πάντοτε ζώντας στὴν ἀγάπη, πάντοτε προσευχόμενοι γι’ αὐτούς, πάντοτε προσφεύγοντες στὰ καλὰ μέσα, γιὰ νὰ τοὺς ὠφελήσουμε. Κι ἔτσι σῳζόμαστε διὰ μέσου τῆς σωτηρίας τῶν ἄλλων. Ναί! Γι’ αὐτὸ καί, ὅπως πάλι ἀναφέρει ὁ ἴδιος, «εἶναι δεῖγμα μεγάλης ψυχῆς τὸ νὰ περιφρονεῖ κανεὶς τὴ δική του ἀνάπαυση καὶ νὰ φροντίζει γιὰ τοὺς ἄλλους».
«Πολὺ μισθὸ θὰ λάβεις, ἂν ἐξαιτίας σου σωθεῖ μία ψυχή», τονίζει ὁ Μ. Ἀθανάσιος.
Ἂς προσέξουμε κι αὐτὸ τοῦ Μ. Βασιλείου: «Ἐκεῖνος ποὺ ἔχυσε θερμὰ δάκρυα γιὰ τὸν πλησίον του, θεράπευσε τὸν ἑαυτό του μὲ τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσε γιὰ τὸν ἀδελφό του».
* * *
Σήμερα ποὺ ὅλοι καταριόμαστε τὸ σκοτάδι, δὲν κάνουμε τίποτα ἂν δὲν ἀνάψουμε ἕνα λυχνάρι! Κι αὐτὸ ἂς εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἀνάψουμε ἐμεῖς, ἂς εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι αὐτὸ τὸ λυχνάρι!
Σήμερα ποὺ ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ σήψη ἕρπει παντοῦ, τὸ ἁλάτι εἶναι ποὺ τῆς λείπει, κι αὐτὸ ἂς εἶναι τὸ δικό μας!
Σήμερα ποὺ πλήθυναν τὰ μέσα, καὶ μάλιστα τὰ ἠλεκτρονικά, ἀλλὰ καὶ οἱ τρόποι καὶ οἱ μέθοδοι, γιὰ νὰ μᾶς ἀλλοιώσουν ὅλους πρὸς τὸ χειρότερο (πόσο δὲν τὸ ζοῦμε κι αὐτό!), ἡ καλὴ ζύμη εἶναι ποὺ λείπει, ἡ δική μου καὶ ἡ δική σας παιδιά, ποὺ θὰ τὰ μεταβάλει ὅλα μὲ τὰ ἔργα, τὶς δράσεις, ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμά μας …
