Εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δὲ Πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε. Ὅσοι γὰρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ. Οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾽ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν: ᾿Αββᾶ, ὁ Πατήρ! Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ. Εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμου μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν.
(Μετάφραση Νικολάου Σωτηροπούλου) Διότι, ἐὰν ζῆτε κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας, θὰ πεθάνετε. Ἐάν ὅμως μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Πνεύματος νεκρώνετε τὶς πράξεις τοῦ σώματος, θὰ ζήσετε. Ὅσοι δὲ κυβερνῶνται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Δὲν λάβατε δὲ πνεῦμα δουλείας γιὰ νὰ ἔχετε πάλι τὸ (δουλικὸ) αἴσθημα τοῦ φόβου, ἀλλὰ λάβατε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου κράζουμε, «᾿Αββᾶ, Πατέρα!». Τὸ ἴδιο δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα (μ᾽ αὐτὴ τὴν κραυγὴ) δίνει ἔντονη μαρτυρία στὸ δικό μας πνεῦμα, ὅτι εἴμεθα τέκνα τοῦ Θεοῦ. ᾿Αφοῦ δὲ εἴμεθα τέκνα, εἴμεθα καὶ κληρονόμοι. Κληρονόμοι μὲν τοῦ Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ τοῦ Χριστοῦ, ἐὰν βεβαίως πάσχωμε μαζί του, ὥστε καὶ νὰ δοξασθοῦμε μαζί του. (ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ, 8, 13-17)
