Μπορούμε να σωθούμε αν έχουμε ιδιοτελή πνευματική ζωή; Δηλαδή αν παλεύουμε για να μην χάσουμε τον Παράδεισο και όχι από αγνή αγάπη στον Χριστό.
Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι οι άνθρωποι πλησιάζουμε το Θεό με διαφορετικά κίνητρα, ανάλογα με την πνευματική ωριμότητά του ο καθένας.
Άλλος Τον πλησιάζει με τον φόβο της κόλασης. Φοβάται μην τιμωρηθεί και κάνει το θέλημα του Θεού για να αποφύγει την τιμωρία. Το δέχεται ο Θεός, αυτός όμως ο άνθρωπος καλείται να ξεπεράσει σύντομα αυτό το στάδιο, γιατί είναι αρχικό και δεν μπορεί να τον ικανοποιεί. Και ο ίδιος δεν το αντέχει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι σαν τον δούλο που φοβάται τον κύριό του και τον υπακούει.
Άλλος πλησιάζει το Θεό, από «ιδιοτέλεια» όπως λέει και η ερώτηση. Δηλαδή, αποβλέπει στην αμοιβή, στον Παράδεισο και αγωνίζεται. Είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο, δεν είναι όμως το τέλειο. Ο άνθρωπος νιώθει σαν υπάλληλος που προσφέρει τις υπηρεσίες του και περιμένει την αμοιβή.
Υπάρχει μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων που κάνουν τον αγώνα τους και ζουν μια γνήσια πνευματική ζωή επειδή αγαπούν το Θεό και δε θέλουν να Τον λυπούν και θέλουν να είναι συνέχεια μαζί Του. Αυτοί είναι τα παιδιά του Θεού που ό,τι κάνουν το κάνουν μόνο από αγάπη. Και αυτοί βέβαια, θέλουν να είναι με το Θεό και μετά το θάνατο, όπως και εδώ, σ’ αυτή τη ζωή, θέλουν δηλαδή να είναι στον Παράδεισο. Όχι όμως για να έχουν μια δίκαιη αμοιβή στον αγώνα τους, αλλά γιατί εκεί θα είναι και ο Θεός που τόσο αγαπούν. Αυτών των ανθρώπων η πνευματική ζωή έχει σταθερότητα και γνησιότητα. Κι όταν αμαρτάνουν ακόμα, βιάζονται να επανορθώσουν γιατί δεν αντέχουν να νιώθουν απόσταση από τον Θεό.
Το καταλαβαίνει και ο ίδιος ο άνθρωπος. Μπορεί σε κάποια φάση της ζωής του να πλησίασε το Θεό από το φόβο της τιμωρίας ή επειδή άκουσε κάπου πόσο θελκτικός είναι ο Παράδεισος. Για να αντέξει όμως κανείς στον αγώνα και στην πνευματική ζωή χρειάζεται να αγαπά το Θεό. Τότε δεν υπολογίζει τον κόπο και κάθε θυσία!
Ο δρόμος για να μπούμε στον Παράδεισο είναι μόνο ένας: η Πίστη και η αγνή Αγάπη στον Θεό της αγάπης! Δεν μπορείς να αγωνίζεσαι για να μπεις στον Παράδεισο, αν δεν αγαπάς εξ όλης ψυχής και καρδίας ΕΚΕΙΝΟΝ, ο οποίος «κάνει τον Παράδεισο» να είναι Παράδεισος. Παράδεισος χωρίς τον Χριστό δεν υφίσταται!
«Κάνουμε το καλό», γράφει ο αββάς Δωρόθεος, «όχι γιατί φοβόμαστε την κόλαση και τότε είμαστε στην κατάσταση τού δούλου, ούτε για να πάρουμε μισθό, οπότε είμαστε μισθωτοί, αλλά για το ίδιο το καλό και είμαστε τότε στην κατάσταση τού υιού! Ο Υιός κάνει το θέλημα τού Πατέρα ούτε από φόβο ούτε γιατί θέλει απ’ Αυτόν να πάρει μισθό, αλλά γιατί ΤΟΝ αγαπά και θέλει να τηρεί το άγιο θέλημά ΤΟΥ!»
Και ο Άγιος Πορφύριος μας συμβουλεύει με πολλή αγάπη: «Η αγάπη μας προς τον Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμία διάσπαση σε άλλα πράγματα… Όταν όλη μας την ενέργεια την διαθέτουμε προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας προς Αυτόν είναι μεγάλη… ».
«Εάν τάς εντολάς μου τηρήσητε μενείτε εν τή αγάπη μου»: αυτός είναι ο προορισμός μας και τότε ο Παράδεισος θα είναι δικός μας.
