ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ΕΝ ΚΥΡῼ

2 Νοεμβρίου

 ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Φιλιπ. β’ 16-23

    16 Λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, εἰς καύχημα ἐμοὶ εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, ὅτι οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον οὐδὲ εἰς κενὸν ἐκοπίασα. 17 Ἀλλ᾿ εἰ καὶ σπένδομαι ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως ὑμῶν, χαίρω καὶ συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν· 18 τὸ δ᾿ αὐτὸ καὶ ὑμεῖς χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι. 19 Ἐλπίζω δὲ ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Τιμόθεον ταχέως πέμψαι ὑμῖν, ἵνα κἀγὼ εὐψυχῶ γνοὺς τὰ περὶ ὑμῶν· 20 οὐδένα γὰρ ἔχω ἰσόψυχον, ὅστις γνησίως τὰ περὶ ὑμῶν μεριμνήσει· 21 οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. 22 τὴν δὲ δοκιμὴν αὐτοῦ γινώσκετε, ὅτι ὡς πατρὶ τέκνον σὺν ἐμοὶ ἐδούλευσεν εἰς τὸ εὐαγγέλιον. 23 τοῦτον μὲν οὖν ἐλπίζω πέμψαι ὡς ἂν ἀπίδω τὰ περὶ ἐμὲ ἐξαυτῆς.

 

 ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λκ. ια’ 34-41

     34 Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ὅταν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, καὶ ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἐστιν· ἐπὰν δὲ πονηρὸς ᾖ, καὶ τὸ σῶμά σου σκοτεινόν. 35 σκόπει οὖν μὴ τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστίν. 36 εἰ οὖν τὸ σῶμά σου ὅλον φωτεινόν, μὴ ἔχον τι μέρος σκοτεινόν, ἔσται φωτεινὸν ὅλον ὡς ὅταν ὁ λύχνος τῇ ἀστραπῇ φωτίζῃ σε. 37 Ἐν δὲ τῷ λαλῆσαι αὐτὸν ταῦτα ἠρώτα αὐτὸν Φαρισαῖός τις ὅπως ἀριστήσῃ παρ᾿ αὐτῷ· εἰσελθὼν δὲ ἀνέπεσεν. 38 ὁ δὲ Φαρισαῖος ἰδὼν ἐθαύμασεν ὅτι οὐ πρῶτον ἐβαπτίσθη πρὸ τοῦ ἀρίστου. 39 εἶπε δὲ ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν· νῦν ὑμεῖς οἱ Φαρισαῖοι τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ πίνακος καθαρίζετε, τὸ δὲ ἔσωθεν ὑμῶν γέμει ἁρπαγῆς καὶ πονηρίας. 40 ἄφρονες! οὐχ ὁ ποιήσας τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐποίησε; 41 πλὴν τὰ ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην, καὶ ἰδοὺ ἅπαντα καθαρὰ ὑμῖν ἔσται.

 

 ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ΕΝ ΚΥΡῼ

    Στίς 2 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ὁσίου Μαρκιανοῦ τοῦ ἐν Κύρῳ. Ὁ ἅγιος Μαρκιανός καταγόταν ἀπό τήν Κύρο τῆς βόρειας Συρίας. Σέ νεαρά ἡλικία ἐγκατέλειψε τήν πατρίδα του καί ἐγκαταστάθηκε σέ ἕνα μικρό κελλί στήν ἔρημο, ὅπου ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση καί στήν προσευχή. Ἦταν ἐνδεδυμένος μέ τρίχινα ράσα, ἔτρωγε καί ἔπινε τόσο, ὥστε νά συντηρεῖται στήν ζωή. Μετά ἀπό καιρό ἀπέκτησε δύο μαθητές, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν σέ ξεχωριστά κελλιά κοντά στό δικό του. Ὁ ἅγιος Μαρκιανός ποτέ δέν ἔβγαινε ἀπό τό καλύβι του καί φῶς θεϊκό τόν βοηθοῦσε τήν νύκτα νά διαβάζη. Ἡ προσευχή του εἶχε τέτοια δύναμη, ὥστε μία φορά τύπωσε μέ τό δάκτυλό του τόν σταυρό πάνω σέ ἕνα τεράστιο δράκοντα καί ἀφοῦ τόν φύσηξε αὐτός διαλύθηκε. Πολλοί δέ Ἐπίσκοποι καί λόγιοι ἄνθρωποι τόν πίεζαν νά ἔλθη στόν κόσμο πρός ὠφέλεια τῶν χριστιανῶν, ὁ ἅγιος ὅμως παρέμενε ἔγκλειστος στό κελλί του· παρ’ ὅλα αὐτά πολλοί αἱρετικοί προσῆλθαν στήν Ὀρθόδοξη πίστη μέ τήν προσευχή του. Μία φορά ἡ κατά σάρκα ἀδελφή του τόν ἐπισκέφθηκε μέ τόν γιό της προσκομίζοντάς του φαγητά. Ὁ ὅσιος ὅμως τήν μέν ἀδελφή του δέν δέχθηκε νά δῆ, στόν δέ ἀνιψιό του ὑπέδειξε νά πάρη πίσω τά τρόφιμα, ἐπειδή ἦταν ἡ φυσική συγγένεια πού τούς ὤθησαν νά τοῦ τά φέρουν καί ὄχι ἡ ἀγάπη τους πρός τόν Θεό. Ἀφοῦ πολιτεύθηκε μέ αὐτόν τόν τρόπο καί εὐαρέστησε ὁ ἅγιος τόν Κύριο μέ τήν ζωή του ἐξεδήμησε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πρῶτα ὑπέδειξε στόν μαθητή του νά τόν ἐνταφιάση σέ τόπο ἀπόκρυφο.