Αγαπημένοι μου φίλοι,
Εν
όψει της έναρξης της φετινής σχολικής χρονιάς καταθέτω τον σοβαρό
προβληματισμό μου πάνω στο θέμα των μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση.
Δεν
είμαι γιατρός, επιδημιολόγος ή λοιμωξιολόγος, αλλά διαβάζω προσεκτικά
τις απόψεις πολλών έγκριτων γιατρών και βλέπω ότι οι απόψεις διίστανται,
με σοβαρότατες αποκλίσεις πάνω στην αναγκαιότητα και την
αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων μέτρων.
Δεν
θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αυτό όμως που θέλω να επισημάνω είναι το
εξής: Έχουμε να κάνουμε με μαθητές, δηλαδή με παιδιά 4-18 ετών.
–
Τι είδους “σχολείο” θα ανοίξει για τα προνήπια-νηπιάκια; Αυτό του “μην
ακουμπάς-μην αγκαλιάζεις- μην μοιράζεσαι τα πράγματά σου”; Αυτό από
μόνο του αναιρεί όλη την ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ! Για ποιον λόγο να πάει λοιπόν
το μικρό παιδί στο “νεκρό σχολείο”;
–
Στα ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ τι θα προσφέρει η φετινή σχολική χρονιά; Πόσο
κάνει 1+1 ή μήπως πότε έγινε η Μάχη του Μαραθώνα; Μα, αυτά μπορούν να τα
μάθουν και από τον υπολογιστή τους μια χαρά! Γι’ αυτό πηγαίνουν τα
παιδιά στο σχολείο; Ποια κοινωνικοποίηση μπορεί να συντελεστεί υπό
τέτοιες συνθήκες; Μήπως αυτή της “ατομικής ευθύνης” ή η άλλη του “εν
δυνάμει ασθενούς-φορέα”;
–
Στα εφηβάκια ΓΥΜΝΑΣΙΟΠΑΙΔΑ και στα λίγο μεγαλύτερα ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ
τι θα κάνουμε; Θα γίνουμε οι “μπάτσοι του σχολείου”; “Μην πλησιάζεις,
φόρα τη μάσκα σου, μην ακουμπάς”; Πόσο μα πόσο γελοίοι θα φαινόμαστε στα
μάτια τους, όταν θα υποχρεωθούμε να τους δίνουμε οδηγίες και εντολές να
σταματήσουν μέσα στον σχολικό χώρο να κάνουν αυτά που δυο μέτρα πιο έξω
δεν θα σταματήσουν ποτέ να κάνουν; Πόσο πιο μισητός δηλαδή να γίνει ο
χώρος του σχολείου για τους μαθητές;
Για
σκεφτείτε το: “Εδώ μέσα δεν ακουμπάμε ο ένας τον άλλον”, αλλά έξω από
την πόρτα του σχολείου αγκαλιαζόμαστε. “Εδω μέσα κρατάμε 2 μέτρα
απόσταση για να μην έρχεται σε επαφή η αναπνοή μας” ενώ δυο μέτρα έξω
από τα κάγκελα του σχολείου-φυλακή φιλιόμαστε με τον/την κολλητό/ή μας.
“Εδώ μέσα ΔΕΝ έχουμε πρόσωπο γιατί φοράμε τη μάσκα για να μην
προσβληθούμε από την τρομερή αρρώστια” όταν δύο μέτρα, στον δρόμο, στην
πλατεία, στην παραλία χαμογελάμε ΕΛΕΥΘΕΡΑ!
Πόσο
πιο μισητός δηλαδή να γίνει ο χώρος του σχολείου για τους μαθητές;
Δηλώνω ευθαρσώς ότι ΔΕΝ πρόκειται ούτε στιγμή να συντελέσω στον
ξεφτιλισμό αυτού του χώρου που τόσο αγαπώ και σέβομαι, ακολουθώντας
οδηγίες από ανθρώπους που συνεχώς αυτοαναιρούνται και αποδεικνύονται
“ελάχιστοι”.
Αν
πράγματι υπάρξει σοβαρή πρόταση από το κράτος (βλέπε μέτρα στην Ιταλία,
που μπορεί προσωπικά να μου φαίνονται υπερβολικά, αλλά έχουν κάποια
λογική όσο κι αν κοστίζουν) τότε το ξαναβλέπουμε, ειδάλλως προτιμάω να
κάνω μόνιμη πια δουλειά μου το “ντελίβερυ” στην πιτσαρία.
Σημείωση:
Δεν απαξιώ τη γνώμη και την άποψη κανενός γιατρού-επιστήμονα. Δεν είμαι
κατά της μάσκας ούτε υποστηρίζω συνωμοσιολογίες. Σέβομαι όμως το
δικαίωμα κάθε νοήμονος ανθρώπου να έχει διαφορετική άποψη και το
δικαίωμα χιλιάδων γιατρών-επιστημόνων να αμφισβητούν την άποψη κάποιων
άλλων χιλιάδων συναδέλφων τους.
Για
ενημέρωσή σας: Ήδη ετοιμάζω έναν χώρο 100 μέτρα από το σχολείο μου,
μέσα στο δάσος για να κάνω (αφού φυσικά ζητήσω την άδεια του διευθυντή
μου) το μάθημά μου εκεί, με έναν πίνακα κρεμασμένον πάνω σε ένα πεύκο.
