Δεν υπάρχει πιο μεγάλο, πιο χαρμόσυνο, αλλά και πιο αισιόδοξο μήνυμα απ’ αυτό. Ότι ο Θεός σε αγαπάει πραγματικά, καλέ μου φίλε, όπως κι εμένα που στο λέω, όπως και όλους μας βέβαια!
Θέλεις απόδειξη; Δεν θα σου πω για τα αγαθά που καθημερινά μας δίνει. Ούτε για την καθημερινή Του πρόνοια και τη φροντίδα για τον καθένα μας. Ούτε ακόμη και για τις δοκιμασίες που επιτρέπει να μας συμβούν, γιατί κι αυτές εκδηλώσεις της αγάπης Του είναι. Θα σου πω τούτο μονάχα, μέρες που είναι. Δηλαδή εκείνο «το έκλινεν ουρανούς και εκατέβη». Δηλαδή, πως άφησε για χάρη μας την ουράνια, την θεϊκή Του δόξα ταπεινώνοντας τον εαυτό Του μέχρι του σημείου να γίνει ένας απλός άνθρωπος και αργότερα να φτάσει ως κι αυτόν ακόμη τον Σταυρό. Όλα, μα όλα, και βέβαια τα Χριστούγεννα, δεν είναι τίποτε άλλο τελικά, παρά η ίδια η αποκάλυψη της ευσπλαχνίας, της αγάπης και της καλοσύνης Του!
Δες πως το περιγράφει αυτό ο ι. Χρυσόστομος:
«Το να σωθούμε, ενώ ζούσαμε μέσα σε τόση κακία, είναι μέγιστη απόδειξη του ότι μας αγάπησε υπερβολικά Εκείνος που μας σώζει. Γιατί δεν μας έσωσε με αγγέλους ή αρχαγγέλους, αλλά με το Μονογενή Υιό Του. Επομένως, και το ότι μας έσωσε, και το ότι αν και ήμασταν τέτοιοι μας έσωσε, και το ότι έκανε αυτό με τον Μονογενή Υιό Του, μας πλέκει πάρα πολλά στεφάνια καυχήσεως. Γιατί δεν είναι τίποτα ίσο για αιτία δόξας και παρρησίας από το να αγαπιόμαστε απ’ το Θεό και να αγαπάμε Αυτόν που μας αγαπάει».
* * *
Πραγματικά πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός! Περισσότερο και από τον πλέον φιλόστοργο πατέρα και τη μητέρα! Περισσότερο και από τον πιο αγαπημένο μας αδελφό ή και τον πλέον πιστό μας φίλο! Περισσότερο και από τον ίδιο τον εαυτό μας ακόμη!
Κι ενώ όσο κι αν μας αγαπούν οι άλλοι (γονείς, αδέλφια, φίλοι κ.λπ), αλλά κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας (που είναι και το πιο σίγουρο άλλωστε), αυτό που θα μπορούσαμε να απολαύσουμε απ’ αυτή την αγάπη τους, είναι σαφώς συγκεκριμένο, έχει όρια, φθάνει ως εκεί που αυτοί έχουν και μπορούν να δώσουν. Η αγάπη το Θεού, όμως, είναι κυριολεκτικά απέραντη όπως κι Εκείνος! Συνεπώς και όσα μπορεί να μας δώσει. Γι’ αυτό και αυτά είναι πολύ περισσότερα και απ’ αυτά ακόμη που θα μπορούσαμε να φανταστούμε!
Βέβαια ο Θεός δεν μας αγαπά επειδή το αξίζουμε. Μας αγαπά επειδή είναι ο Πατέρας μας, ο Πλάστης και ο Δημιουργός μας. Επειδή είναι άπειρα φιλεύσπλαχνος και αγαθός. Επειδή είναι η ίδια η αγάπη. Εμείς αν αξίζουμε κάτι, είναι επειδή μας αγαπά ο Θεός!
Ναι, όπως ορθότατα ελέχθη, «η αγάπη δεν είναι ανθρώπινο εφεύρημα, είναι η παρουσία του Θεού στον κόσμο». Να γιατί όλοι μας διψάμε για αγάπη! Να γιατί της έχουμε απεριόριστη εμπιστοσύνη και για τούτο αφηνόμαστε σ’ αυτήν! Να γιατί τη νοσταλγούμε! Να γιατί την θέλουμε, τη ζητάμε και την ψάχνουμε παντού! Να γιατί αναπαυόμαστε τόσο πολύ στην αγκαλιά της. Γιατί, τελικά, ο ίδιος ο Θεός είναι η αγάπη!
Γι’ αυτό και τα έχει όλα, όποιος έχει την αγάπη του Θεού. Πεινάει δε και υποφέρει, και μάλιστα ανυπόφορα, όποιος δεν θέλει να τρέφεται με την αγάπη του Θεού. Λέγει ο Άγιος Σιλουανός: «Είναι αφόρητη η ζωή χωρίς αγάπη για το Θεό»!
* * *
Κάποτε σ’ έναν ονομαστό ποιητή, που κυριολεκτικά είχε χαθεί μέσα στο χάος και το έρεβος της αθεΐας, μέρες Χριστουγέννων, έπεσε στα χέρια του μια εικόνα της Γέννησης του Χριστού. Την κοίταξε πολύ καλά κι αισθάνθηκε την ανάγκη να γονατίσει μπροστά της και να ψελλίσει δυο λόγια προσευχής. Αμέσως εκείνο το καταθλιπτικό αίσθημα της μοναξιάς που τον διακατείχε, έφυγε με μιάς. Κι έγραψε χαρούμενος με μεγάλα γράμματα στο χαρτί του: «Απόψε γεννήθηκε η ευσπλαχνία»!
Δηλαδή τι έζησε αυτός ο άνθρωπος; Εκείνο που τονίζει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Η ενανθρώπιση του Θεού είναι γεμάτη φιλανθρωπία»
Έτσι είναι! Ακόμη και τότε που δεν Τον θέλουμε, έρχεται ο Χριστός με πολλούς τρόπους και χτυπά την πόρτα μας. Και το κάνει αυτό για μας και μόνο, γιατί ως ανενδεής που είναι, δεν έχει ανάγκη από τίποτε, επομένως ούτε και από την αγάπη μας. Είναι θέμα της ευσπλαχνίας Του, λοιπόν. Το μόνο που θέλει από μας – γιατί πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι για τη σωτηρία μας - είναι να ανοίξουμε έστω μια μικρή χαραμάδα για να νοιώσουμε την αγάπη Του.
Είπαν πολύ ωραία: «Αν καταλαβαίναμε λιγάκι την ευσπλαχνία Του, θα παραδινόμαστε σ’ αυτήν όπως και στην αγάπη Του και στη στοργή Του».
Πραγματικά πόσο γλυκύς είναι ο Χριστός μας. Είναι όλος αγάπη, όλος γαλήνη, όλος αγαλλίαση, όλος χαρά, όλος σκιρτήματα!
* * *
Το ότι πραγματικά μας αγαπά ο Θεός, απ’ την άλλη είναι για μας και μια πολύ μεγάλη ευθύνη. Ευθύνη; Ναι, γιατί πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι σ’ Εκείνον που μας αγαπάει τόσο πολύ! «Αγάπησε τον Θεό, αφού σε αγαπάει γιατί αγαπάει», τονίζει ο ι. Χρυσόστομος.
Αυτή δε η αγάπη μας προς τον Θεό, τι πηγή αγαθών γίνεται για μας!
Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αγάπη προς τον Θεό, ενώ είναι μια απλή αρετή, ως προς τη δύναμη πραγματοποιεί και περιλαμβάνει κάθε άλλη εντολή. “Γιατί αυτός που με αγαπά”, λέγει ο Κύριος, “ τις εντολές σε μας θα τηρήσει” (Ιω. 14, 23), και “σε αυτές τις δύο εντολές όλος ο νόμος και οι προφήτες κρέμονται” (Ματθ. 22, 40).»
Λέγει ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής: «Αυτός που αγαπά τον Θεό, ζει αγγελική ζωή πάνω στη γη».
Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: «Αγάπη δική μας προς τον Θεό είναι η καλή διάθεση προς τους ομόδουλούς μας, η σωτηρία του ίδιου μας του εαυτού και η επιμέλεια της αρετής».
Λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Ο Θεός των όλων υπόσχεται σ’ αυτούς που Τον αγαπούν πολλές φορές πράγματα ανέλπιστα».
Λέγει ο Άγιος Πορφύριος: «Εκείνο που κάνει άγιο τον άνθρωπο είναι η αγάπη, η λατρεία προς τον Χριστό».
Και μετά απ’ αυτά μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τούτο τον υπέροχο λόγο του Αγ. Αυγουστίνου: «Σε αγαπώ, Θεέ μου, και γι’ αυτό θέλω να Σε γνωρίσω καλύτερα. Γιατί όσο πιο πολύ Σε γνωρίζω, τόσο πιο πολύ σ’ αγαπώ»!
Και τι παράξενο! Σ’ αυτόν που προσπαθεί να αγαπάει τον Θεό, όλο και του αποκαλύπτεται Εκείνος! Κι είναι τέτοια η ευλογημένη αλλοίωση που δέχεται μέσα απ’ αυτή του την αγάπη, ώστε στον Θεό πάνω απ’ όλα να ευχαριστείται. Σε κανέναν και τίποτε άλλο!
* * *
Λοιπόν, που καταλήγουμε καλέ μου φίλε; Πως η αγάπη και η ευσπλαχνία που δείχνει ο Θεός σε σένα, σε μένα και σε όλους μας γενικά, είναι αδιαμφισβήτητη. Όμως απ’ την άλλη είναι για μας και μια μεγάλη ευθύνη αυτή η αγάπη Του. Μια ευθύνη, όμως, που μας οδηγεί όσο τίποτε άλλο, ακόμη πιο πολύ στη θαλπωρή της ανυπέρβλητης αγκαλιάς Του.
