Χθες μ΄ ένα άλλο χριστιανό, είδαμε να περνάει μπροστά μας μια νεκροφόρα, μετέφερε ένα νεκρό μέσα στο φέρετρο. Είπα στον αδελφό που βαδίζαμε μαζί «Κάναμε» λέω «ποτέ τη σκέψη ότι θα βρεθούμε σ΄ ένα φέρετρο; Έχουμε συνειδητοποιήσει αυτή την αλήθεια, αυτή τη βεβαιότητα, ότι και εμείς μια μέρα θα βρεθούμε οριζοντιομένοι, νεκροί μέσα σ΄ ένα φέρετρο;».
Απαίσιος λόγος; Μακάβριος λόγος; Όχι! Είδατε την γλώσσα με την οποία ομιλεί ο γέρων Συμεών; Είδατε το συναίσθημα που εκφράζει ο γέρων Συμεών; Για τον Συμεών ο θάνατος δεν ήταν φοβερό πράγμα, δεν ήταν συμφορά, ήταν ευχάριστο γεγονός, απόλυσις, απελευθέρωσις από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου.
Όταν ένας φυλακισμένος ελευθερώνεται αδελφοί μου, στενοχωρείται ή χαίρει; Χαίρει και αγάλλεται και χοροπηδάει από τη χαρά του. Έτσι αντιμετώπιζε τον θάνατο ο Συμεών, διότι πίστευε ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται, το σώμα, είναι αυτό που δεν φαίνεται, το πνεύμα και αποδεσμεύεται την ώρα του θανάτου το πνεύμα και μεταβαίνει στον ουράνιο κόσμο. Την ώρα του θανάτου ήταν ευτυχισμένος ο Συμεών διότι εγνώρισε τον Σωτήρα, τον Χριστό.
