Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς
κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο
στη φοβερά κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει
Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον
πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις
βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα
και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα. Ψάχνουμε να
τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον
κόσμο. Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον
μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και
σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.
Ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς
Ρωμαίους επιστολή του λέει το εξής: «Διό αναπολόγητος εί, ώ άνθρωπε, πάς
ο κρίνων· εν ώ γάρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γάρ αυτά
πράσσεις ο κρίνων. οίδαμεν δε ότι το κρίμα του Θεού εστι κατά αλήθειαν
επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας. λογίζη δε τούτο, ώ άνθρωπε ο κρίνων τους
τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι σύ εκφεύξη το κρίμα του
Θεού;» (Ρωμ. 2, 1-3). Μεγάλη αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια του
αποστόλου Παύλου.
Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους
άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα
δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση
αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει
την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση. Εμείς όμως
κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια. Δεν
σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε
η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά.
