ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Απόστολος: Β΄ Κορ. στ΄ 1 – 10
Ευαγγέλιον: Ματθ. κε΄ 14 – 30
Ήχος: γ΄.- Εωθινόν: Γ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
“μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες
προσκοπήν, ίνα μη μωμηθή η διακονία” (Β Κορ. ΣΤ 3)
Το σκάνδαλον
Η λέξις “σκάνδαλον”, φίλε αναγνώστα,
απαντάται κατ’ επανάληψιν εις τας σελίδας της Αγίας Γραφής και δη της
Καινής Διαθήκης. Είναι η λέξις εκείνη, δια της οποίας επισημαίνεται, όχι
απλώς μία αμαρτία η, γενικώς μία εκτροπή από τον Θείον Νόμον, αλλά ο
απερίσκεπτος και αδιάντροπος τρόπος, δια του οποίου ενεργείται αυτή και
παρασύρει εις το κακόν και άλλους μικρούς και ασθενείς εις την πίστιν
και τους δίδει την άνεσιν να επαναλαμβάνουν την ιδίαν αμαρτίαν, αλλά και
να προσθέτουν και άλλας τοιαύτας.
Επειδή δε, τούτο το κακόν του σκανδάλου, είναι φοβερόν και με
ανυπολογίστους συνεπείας, ο Ίδιος ο Κύριος και Διδάσκαλος, επέστησε την
προσοχήν ημών και δια σκληρών λόγων και φοβερών απειλών μας καθιστά
ιδιαιτέρως προσεκτικούς. “ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι οὗ το σκάνδαλον
έρχεται. Ει δε η χείρ σου η ο πούς σου σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτά και
βάλε από σου•… Και ει ο οφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και
βάλε από σου•… Οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων• … “ (Ματθ.
ΙΗ 7-10). Όταν δε, ο Ίδιος ο Κύριος ομιλεί κατ’ αυτόν τον σκληρόν
τρόπον, αντιλαμβανόμεθα ότι το μεν σκάνδαλον είναι αιτία… καταστροφής
δια τας ψυχάς των πνευματικώς αδυνάτων συνανθρώπων, τους δε
σκανδαλοποιούς, αναμένει βαρεία επίπτωσις και εις ταύτην την ζωήν αλλά
και εις την μέλλουσαν. Προτιμότερον, λέγει ο Κύριος, να αποκόψωμεν
εκείνα τα σωματικά μέλη μας, προκειμένου να διαφυλάξωμεν εκ του
σκανδάλου τον πλησίον, παρά, αρτιμελείς να αποπεμφθώμεν εις την γέενναν
του αιωνίου πυρός. Εις το ίδιον δε αγιογραφικόν κεφάλαιον γίνεται
«σκληρότερος» ο λόγος: “ Ος δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των
πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον
τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης” (Ματθ. ΙΗ
6).
“Το φως του κόσμου”
Η κλήσις των Χριστιανών υπό του Κυρίου,
εις την μόνην Αγιωτάτην Πίστιν Αυτού, συνιστά πρωτίστως ομολογίαν και
αφοσίωσιν. Ομολογίαν μεν, ενώπιον των άλλων ανθρώπων, αφοσίωσιν δε και
εμπιστοσύνην εις Αυτόν Τούτον τον Δομήτορα της Αγίας ημών Πίστεως και
Εκκλησίας. Εις την πρώτην εκείνην επίσημον ομιλίαν του “Ραββί” την
επωνομαζομένην, “Επί του όρους ομιλίαν”, ο Διδάσκαλος, εκάλεσε τους
μαθητάς Του να είναι “το φως του κόσμου” και τους επέστησε την προσοχή,
διότι ο κόσμος συνεχώς τους παρακολουθεί. “Υμείς εστε το φως του κόσμου.
Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη• ουδέ καίουσι λύχνον και
τιθέασι αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ ἐπὶ την λυχνίαν, και λάμπει πάσι τοις
εν τη οικία. Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως
ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις
ουρανοίς” (Ματθ. Ε 14-16). Υπ’ αυτάς τας προϋποθέσεις και υπ’ αυτούς
τους όρους, εκάλεσε τους Αποστόλους και μαθητάς Του ο Κύριος, εις την
κήρυξιν του Θείου Λόγου. Πρωτίστως θα “κηρύττουν” δια του παραδείγματός
των και ακολούθως δια των λόγων του Θεού.
Επί της βάσεως ταύτης κινείται και ο Θείος Απόστολος Παυλος, εν προκειμένω. Απολογούμενος η αυτοσυνιστώμενος, διατυπώνει και καταδεικνύει τας βάσεις της κηρυκτικής και αποστολικής του δραστηριότητος. Αρχή και σκοπός αυτής είναι, να μη δημιουργήση “προσκοπήν”, δηλαδή πνευματικόν εμπόδιον η σκάνδαλον, εις εκείνους τους ακροατάς που απηυθύνετο, η μη ακροατάς οι οποίοι καιροφυλακτούσαν δια να “μωμήσουν την διακονίαν”. Δηλαδή, εις εκείνους που θα εξεμεταλλεύοντο την παραμικράν αδυναμίαν και το παραμικρόν λάθος των Αποστόλων, προκειμένου να διασύρουν και συκοφαντήσουν τον Θείον Λόγον. Δια τον λόγον δε τούτον, βαδίζει και ο ίδιος ο Παύλος αλλά και οι λοιποί Απόστολοι, μίαν ζωήν απολύτου στενώσεως και πειθαρχίας, υπομένοντες αδικίας, κατατρεγμούς, φυλακίσεις, κόπους, αγρυπνίας και οίανδήποτε ετέραν κακοπάθειαν, δια την επιτυχίαν της Ιεράς αποστολής των. “εν παντί θλιβόμενοι …, απορούμενοι …, διωκόμενοι …, καταβαλλόμενοι …, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή” (Β Κορινθ. Δ 8-10).
Επί της βάσεως ταύτης κινείται και ο Θείος Απόστολος Παυλος, εν προκειμένω. Απολογούμενος η αυτοσυνιστώμενος, διατυπώνει και καταδεικνύει τας βάσεις της κηρυκτικής και αποστολικής του δραστηριότητος. Αρχή και σκοπός αυτής είναι, να μη δημιουργήση “προσκοπήν”, δηλαδή πνευματικόν εμπόδιον η σκάνδαλον, εις εκείνους τους ακροατάς που απηυθύνετο, η μη ακροατάς οι οποίοι καιροφυλακτούσαν δια να “μωμήσουν την διακονίαν”. Δηλαδή, εις εκείνους που θα εξεμεταλλεύοντο την παραμικράν αδυναμίαν και το παραμικρόν λάθος των Αποστόλων, προκειμένου να διασύρουν και συκοφαντήσουν τον Θείον Λόγον. Δια τον λόγον δε τούτον, βαδίζει και ο ίδιος ο Παύλος αλλά και οι λοιποί Απόστολοι, μίαν ζωήν απολύτου στενώσεως και πειθαρχίας, υπομένοντες αδικίας, κατατρεγμούς, φυλακίσεις, κόπους, αγρυπνίας και οίανδήποτε ετέραν κακοπάθειαν, δια την επιτυχίαν της Ιεράς αποστολής των. “εν παντί θλιβόμενοι …, απορούμενοι …, διωκόμενοι …, καταβαλλόμενοι …, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή” (Β Κορινθ. Δ 8-10).
Η εν τω κόσμω ζωή ημών
Από την στιγμήν κατά την οποίαν
εδημιουργήθη ο άνθρωπος επί της γης, η ζωή του είναι συνεχώς εξηρτημένη
από πολλούς και ποικίλους παράγοντας. Ο, δήθεν, ελεύθερος άνθρωπος, αφού
εν πολλοίς απεξαρτήθη από του Δημιουργού του, έζησε και ζη εξηρτημένος
και άγεται και φέρεται, υπό απαιτήσεων και νοοτροπιών και θελήσεων και
“γραωδών μύθων” – κατά το Αποστολικόν λόγιον. Ανησυχεί και ενδιαφέρεται
δια το πως τον αποδέχεται η κοινωνία, ζη και αναπνέει με την σκέψιν
μήπως και κάνει κάτι διαφορετικό απ’ εκείνο που θα ενέκρινε ο κόσμος,
και όταν, εκ των πραγμάτων, αναγκασθή να προβή εις κάποια κίνησιν
αντίθετον των κοινωνικών απαιτήσεων, αισθάνεται εντροπήν και επιδιώκει η
πράξις του να μείνη κρυφή και απόρρητος από την γνώσιν του κόσμου.
Ας συγκριθώμεν, όμως, αδελφοί μου, με τον Θείον Απόστολον αλλά και τους άλλους Αγίους της Εκκλησίας μας. Εκείνοι, ζούσαν μεν, εις τον κόσμον, προσεπάθουν όμως, να μένουν ανέγγιχτοι από τας ιδέας και προλήψεις και αμαρτίας του κόσμου και ηγωνίζοντο να μένουν ακέραιοι εις την διαγωγήν και εν γένει συμπεριφοράν των, ενώπιον των ανθρώπων. Εδίδασκον, εκήρυττον, παρέμενον το ιδανικόν πρότυπον και παράδειγμα, απέναντι των ανθρώπων, αλλά όταν εκλήθησαν να διαχωρήσουν την στάσιν των, έναντι των ειδωλολατρικών απόψεων και θεωριών, το έπραξαν έστω και αν είχον μείνει … μόνοι μονώτατοι! Προετίμων, έναντι οίουδήποτε τιμήματος, ακόμη και αυτής ταύτης της ιδίας ζωής των, την απόλυτον εξάρτησίν των εκ του Κυρίου, όπως ο Ίδιος τους είχεν υποδείξει˙ “Καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ’ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε. Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. … Εάν μείνητε εν εμοί και τα ρήματά μου εν υμίν μείνη, ο εάν θέλητε αιτήσασθε, και γενήσεται υμίν” (Ιωάν. ΙΕ 4-7).
Ο ίδιος σκοπός και ο ίδιος στόχος ισχύουν και σήμερον˙ “ίνα μη μωμηθή η διακονία”! Γένοιτο!
Ας συγκριθώμεν, όμως, αδελφοί μου, με τον Θείον Απόστολον αλλά και τους άλλους Αγίους της Εκκλησίας μας. Εκείνοι, ζούσαν μεν, εις τον κόσμον, προσεπάθουν όμως, να μένουν ανέγγιχτοι από τας ιδέας και προλήψεις και αμαρτίας του κόσμου και ηγωνίζοντο να μένουν ακέραιοι εις την διαγωγήν και εν γένει συμπεριφοράν των, ενώπιον των ανθρώπων. Εδίδασκον, εκήρυττον, παρέμενον το ιδανικόν πρότυπον και παράδειγμα, απέναντι των ανθρώπων, αλλά όταν εκλήθησαν να διαχωρήσουν την στάσιν των, έναντι των ειδωλολατρικών απόψεων και θεωριών, το έπραξαν έστω και αν είχον μείνει … μόνοι μονώτατοι! Προετίμων, έναντι οίουδήποτε τιμήματος, ακόμη και αυτής ταύτης της ιδίας ζωής των, την απόλυτον εξάρτησίν των εκ του Κυρίου, όπως ο Ίδιος τους είχεν υποδείξει˙ “Καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ’ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε. Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. … Εάν μείνητε εν εμοί και τα ρήματά μου εν υμίν μείνη, ο εάν θέλητε αιτήσασθε, και γενήσεται υμίν” (Ιωάν. ΙΕ 4-7).
Ο ίδιος σκοπός και ο ίδιος στόχος ισχύουν και σήμερον˙ “ίνα μη μωμηθή η διακονία”! Γένοιτο!
Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών
