ΜΟΝΑΧΟΣ
ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ
Ἀρετῆς
φίλος γνήσιος ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός
Πεζό
κείμενο
Ἀνατολικῆς
Θράκης γόνος, στῆς Συληβρίας τά μέρη, γεννήθηκε ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως.
Πόθο
γιά τά Θεῖα εἶχε, ἔρωτα γιά τήν Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀπαθῆ ἀγάπη γιά τόν Οἰκουμενικό
Ἑλληνισμό.
Διδάσκαλος
στήν Χίο, δέν ἔγραφε σέ χαρτοσακκοῦλες πιά, ρητά ἀρχαίων Ἑλλήνων σοφῶν.
Μοναχός,
διάκονος, ἱερεύς, θεολόγος ἁγιοπατεροδίδακτος, θεοδίδακτος, ἑτεροπροσδιορισμένος.
Στόν
Ναό τοῦ ἁγίου Νικολάου Μύρων, Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὁ ἅγιος Νικόλαος τοῦ
λέγει: «Θά σέ δοξάσω πολύ».
Μητροπολίτης
Πενταπόλεως γίνεται ἐκεῖ. Δέν ἐξελέγη Πατριάρχης. Γιατί;
Ἱεροκήρυκας
στήν Εὔβοια, διευθυντής Ριζαρείου Σχολῆς, ἱδρυτής γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας
Τριάδος Αἰγίνης.
Ἀφιλόδοξα
ἐργάζεται γιά τήν Ἐκκλησία, προσευχόμενος, ἀγρυπνῶντας, νηστεύοντας,
συγγράφοντας.
Ταπείνωση
τοῦ σώματος, ἀφάνεια τῆς ψυχῆς, ἀπόκτηση Ἁγίου Πνεύματος: τό τρίπτυχο Ἁγίου
Νεκταρίου.
Συκοφαντεῖται,
κατηγορεῖται, μά δεν μιλᾶ: «Θεός ὁ ἐκδικητής».
Ἡ
ἐπίσκεψή του στό Ἅγιον Ὄρος, σημαδεύει τήν ζωή καί τό ἔργο του.
Οἱ
φίλοι του Ἁγιορείτες π. Δανιήλ Κατουνακιώτης, π. Ἀβιμέλεχ Μικραγιαννανίτης, π. Ἀθανάσιος
Γρηγοριάτης, λένε: «Ἅγιος ἄνθρωπος ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος».
Κουβαλάει
ἀσβέστη στό καρότσι, νερό γιά τίς καλόγρηες, Ἅγιον Πνεῦμα γιά ὅλους τούς
πιστούς.
Θεοτοκάριο,
Προσευχητάριο, Εὐαγγελική Ἱστορία[1],
Ποιμαντική, Χριστολογία, ὅλα γιά τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, ζωή, πνευματικότητα,
πολιτισμό, παράδοση καί Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Ἁγίας
Ρωμηοσύνης-Ρωμανίας-Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Παιδαγωγός
ἄριστος, θεραπεύει τά παιδικά νοσήματα, μέ τήν ἄκρα ταπείνωσή του.
Τοῦ
ἄρεσε ἡ σπανακόπιτα τῆς κυρίας Σταϊκίδου, στήν Χαλκίδα Εὐβοίας: Λιτοδίαιτος, οὐρανοβάμων,
συγκαταβατικός.
Ὁ
περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ζηλωτής καλῶν ἐνθέων ἔργων, διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου
Νεκταρίου.
Πέντε
τάλαντα ἐκέρδισε, στά πέντε πού ἔλαβε, ἔγινε ἐπιστάτης πέντε πόλεων.
Θαυματουργός,
διορατικός, προορατικός, πατήρ ἅγιος θεοφόρος, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ζηλωτής
πατρικῶν παραδόσεων, μύστης θείων ἐμπειριῶν, περιλαμπόμενος, ἐκλάμποντας, θεῖον
φῶς ἐξαστράπτοντας.
Ἅγιε
Νεκτάριε φωταγωγέ, κλεῖσε τά ἁγιομάχα στόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῶν Ζηλωτῶν.
Δῶσε
ἀφύπνιση πνευματική, μετάνοια, ἐπιστροφή στίς Ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας.
Ἔχεις
παρρησία στήν Ἁγία Τριάδα, πού ὕμνησες μέ λόγια, σκέψεις, πράξεις ἅγιες.
Ἀπό
παντοῦ μᾶς ζώνουν φίδια, σκορπιοί, δράκοντες νοεροί καί αἰσθητοί. Αἰσθανόμαστε
πώς χάνεται ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός.
Δῶσε
πιά ἀνάπαυση στήν πονεμένη Ρωμηοσύνη, τήν ἐπίγεια καί δυστυχισμένη.
Μήν
ξεχνᾶς τούς Ἁγιορείτες, πού συνεχίζουν τήν γραμμή σου, θεολογική, λατρευτική, ἀσκητική.
Μήν
ξεχνᾶς τους Ριζαρῖτες, πού ἀγωνίζονται παντοῦ, γιά τήν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἔνθεε
θεράποντα Χριστοῦ, ἀρετῆς φίλε γνήσιε, πρέσβευε νά σωθοῦν οἱ ψυχές καί τά
σώματά μας.
[1] Αὐτό σημαῖνει
ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως διάβασε τά τέσσερα Εὐαγγέλια τῆς Καινῆς
Διαθήκης καί ἔγραψε ἕνα βιβλίο μέ τήν ἰστορική συνέχεια τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς
τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι ἱστορία τῶν Προτεσταντῶν Εὐαγγελικῶν.
