Ήταν εκείνο το μοιραίο μεσημέρι της 11ης Αυγούστου του 1996, όταν η μαρτυρική γη της Κύπρου ποτίστηκε ξανά με ελληνικό αίμα, σαν να μην είχαν χορτάσει οι μνήμες της φρίκης από τα χρόνια του Αττίλα. Μια ομάδα αντικατοχικών μοτοσυκλετιστών αγνοεί τις θρασύτατες απειλές των Τούρκων και φτάνει στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας για να διαδηλώσει. Άοπλοι, χωρίς πρόθεση να συγκρουστούν, θέλουν μόνο να στείλουν ένα παγκόσμιο μήνυμα διαμαρτυρίας για τη σκλαβωμένη πατρίδα τους.
Μεταξύ των Ελληνοκυπρίων μοτοσυκλετιστών, ήταν και ο 24χρονος τότε, Τάσος Ισαάκ. Στη λεγόμενη «γραμμή Αττίλα», συγκεντρώνεται περίπου μια χιλιάδα από φασιστοειδή της Τουρκοκυπριακής πλευράς με πέτρες, ρόπαλα και σιδερολοστούς. Μαινόμενοι όπως ήταν, ξεχύνονται στην ουδέτερη ζώνη και αρχίζουν να χτυπούν ανελέητα τους Ελληνοκύπριους.
Πάνω στην αναμπουμπούλα της συμπλοκής, ο Τάσος πλησιάζει προς τα κατεχόμενα για να σώσει έναν φίλο του που καταδιωκόταν από τα κατοχικά καθάρματα. Τελικά παγιδεύεται ανάμεσα στα συρματοπλέγματα και τον λυσσασμένο όχλο. Το μαρτυρικό σώμα του Τάσου χτυπιέται ανελέητα από στυλιάρια και γκλοπ μπροστά στα μάτια των – σκανδαλωδώς – αμέτοχων δυνάμεων του ΟΗΕ. Καταρρέει από τα χτυπήματα. Κείτεται στο χώμα ακίνητος και αιμόφυρτος.
Ένας κυανόκρανος στέκεται πάνω από τον Τάσο για να ελέγξει την κατάστασή του. Κάνει νοήματα να μη τον χτυπήσουν άλλο. Εκείνη τη στιγμή ένας Τούρκος σηκώνει ένα μεγάλο αγκωνάρι και το προσγειώνει με όλη του τη δύναμη στο πρόσωπο του Τάσου. Μια ψυχή φτερούγισε στην αιωνιότητα, δίπλα στον Αυξεντίου, τον Παλλικαρίδη, τον Καραολή. Άλλαξαν οι κατακτητές, αλλά δεν άλλαξε το ηρωικό πνεύμα της αντίστασης. Μια δολοφονία εν ψυχρώ, την ώρα που ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς παρακολουθούσε τους μακελάρηδες του εν δράσει.
Σολωμός Σολωμού – Παρών!
Τρεις ημέρες μετά στις 14 Αυγούστου, την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, Ελληνοκύπριοι διαδηλωτές μπαίνουν και πάλι στη νεκρή ζώνη για να καταθέσουν στεφάνια στο σημείο της στυγνής δολοφονίας. Ο Σολωμός Σολωμού ξεπετάγεται μέσα από το πλήθος, ξεφεύγει από τους κυανόκρανους και μπαίνει σε ένα κατοχικό φυλάκιο για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Οι φίλοι του φωνάζουν να γυρίσει πίσω. Αγνοώντας επιδεικτικά τον βέβαιο θάνατο που τον περίμενε, σκαρφαλώνει στον ιστό της σημαίας με ένα τσιγάρο στο στόμα που ήξερε ότι θα είναι το τελευταίο του. Ξέρει ότι τα τουρκικά όπλα τον σημαδεύουν. Ξέρει πόσο άνανδροι είναι. Ξέρει ότι η μαύρη ψυχή τους είναι ποτισμένη από την μπαμπεσιά. Όμως θέλει να γίνει σύμβολο ατρόμητου αγώνα. Ή τώρα ή ποτέ.
Τέτοια λεβεντιά μόνο πρόσκαιρα σταματά, και μόνο με φωτιά. Και αυτή ξεχύθηκε από την κάνη ενός όπλου. Ο Σολωμός Σολωμού δέχεται σφαίρα στον λαιμό από Τούρκο ελεύθερο σκοπευτή. Ένα ακόμα ύπουλο έγκλημα. Η καρδιά λιγοστεύει τους χτύπους της αλλά η ψυχή αρνείται να εγκαταλείψει. Κρατά ακόμα τον ιστό όσο πέφτει, σαν να υπογράφει πάνω στο ξεψύχισμά του ότι αυτό το κόκκινο πανί που είναι βουτηγμένο στο αθώο αίμα, θα πέσει. Δεν ήταν στην ώρα του Σολωμού, ούτε του Τάσου, αλλά αυτοί οι δύο μας ορκίστηκαν με το αίμα τους ότι θα πέσει. Θα καταποντιστεί στα βάραθρα της ιστορίας, εκεί που ανήκει.
Την ώρα που ο εθνομάρτυρας Τάσος Ισαάκ παρέδιδε το πνεύμα του στον Θεό, ένα αγέννητο μωράκι οκτώ μηνών έμενε ορφανό από πατέρα. Ήταν η κόρη του Τάσου, η Αναστασία Ισαάκ. Συμπληρώθηκαν 29 χρόνια από τότε που μαρτύρησαν τα δύο παλικάρια της Μεγαλονήσου. Και αλίμονο, χύθηκε πολύ νερό της λησμονιάς στο αυλάκι της ιστορίας. Συγκάλυψη, ατιμωρησία, υποκρισία της διεθνούς κοινότητας, τουρκική προπαγάνδα, διμερείς επαφές, υποχωρήσεις, μετριοπάθεια. Νέες γενιές που «μαλάκωσαν» με τα θέλγητρα της καλής ζωής και συμβιβάστηκαν με τα ιστορικά εγκλήματα. Ασυνεπείς πολιτικοί που έθαψαν τη συλλογική μνήμη. Στανική «ειρήνη» του αρνιού με τον (τουρκικό) λύκο. Άνοιξαν τα σύνορα του αίσχους, για να μεθοδευτεί σιγά- σιγά ένα αίσχος χωρίς σύνορα. Να διαμορφωθεί μια συνθήκη αμνησίας. Μέχρι να φτάσουμε και σε Κύπριο ευρωβουλευτή που με περίσσιο καμάρι πήρε συνέντευξη από τον επίγονο των δολοφόνων του Τάσου και του Σολωμού. Το μαγάρισμα των νεκρών έγινε πολιτική στάση. Τη θέση της μνήμης αντικατέστησε η ύβρις. Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα.
«Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου»
Σε όλα αυτά φώναξε ένα εκκωφαντικό «ΟΧΙ» η Αναστασία Ισαάκ στα αποκαλυπτήρια των αδριάντων του πατέρα της και του Σολωμού Σολωμού στο Παραλίμνι της Αμμοχώστου. Τα όσα συγκλονιστικά είπε, νιώθεις ότι αποκαθιστούν τη διατάραξη όλων των νοημάτων που κάποιοι έχασαν εδώ και τρείς δεκαετίες.
«Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. […] Ζούμε, δυστυχώς, σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ, τίποτα περισσότερο. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας ‘’κανονικότητας’’ που κτίστηκε πάνω στη λήθη και στην αμνησία. Ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα.
Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Δεν δεχόμαστε, αυτοί που δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για να συλληφθούν οι δολοφόνοι, να μιλούν για τη θυσία τους. Αυτοί που δεν ζήτησαν ούτε απολογία για εκείνες τις δολοφονίες και συμβιβάζονται με τους κατακτητές της πατρίδας μας. Δεν ανεχόμαστε τη λήθη. Απαιτούμε, όπως στήθηκε αυτό το μνημείο, να αποδοθεί και δικαιοσύνη, να συλληφθούν οι δολοφόνοι, με σκοπό να ανοίξει ο δρόμος της απελευθέρωσης.
Για αυτούς τους δυο ενωθήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για να βρούμε τον δρόμο ως τη Λάπηθο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής».
Είναι ολοφάνερο ότι το αδάμαστο πνεύμα του Τάσου Ισαάκ ζει στην καρδιά και στα λόγια αυτής της λεβέντισσας κοπέλας. Επιτέλους ακούσαμε καθάριο λόγο ιστορικής ευθύνης και πήραμε ανάσα από αυτήν την ενδοτική ασφυξία των καιρών μας. Είθε να έρθει η στιγμή που αυτά τα αθάνατα σύμβολα θυσίας, ο Τάσος και ο Σολωμός, να κάνουν ξανά το αίμα των Κυπρίων να «βράζει» για τη λευτεριά. Με νέους σαν την Αναστασία είναι σίγουρο ότι η μαρτυρική Κύπρος θα δει ξανά την ανατολή της λευτεριάς.
