Μεγάλωσες τώρα...

 

Μέσα σέ τούτη τήν ὄμορφη πλάση,
ἀνθός μεγαλώνεις, ἐσύ τρυφερός,
εὐωδία σκορπίζεις μέσα στά δάση,
τό γέλιο σου μοιάζει ἀσήμι, χρυσός!

Μεγάλωσες τώρα, σωστό παλληκάρι,
τά φτερά σου ἀνοίγεις στούς οὐρανούς τῆς ζωῆς,
ἀπέφευγε ὅμως, τῆς πίκρας κοντάρι
πού στέκετ' ἐμπόδιο γιά νά πληγωθεῖς.

Καί νά 'σου, ἀντίκρυσες τό σταυροδρόμι,
ἀποφάσεις θά λάβεις σάν Ἡρακλῆς,
ποιόν δρόμο θά πρέπει ν' ἀκολουθήσεις,
αὐτόν τῆς κακίας ἤ τῆς ἀρετῆς;

Προχώρα μέ πίστη στίς οὐράνιες ἀξίες,
τό νοῦ σου νά στρέφεις συχνά στόν Θεό,
καί τότε οἱ πίκρες θά μοιάζουν ἀστεῖες,
γιά πρότυπό σου πάντα, θά 'χεις τόν Χριστό!

Ποτέ, ποτέ, ποτέ μήν ξεχάσεις,
ἀλήθεια σ' τό λέω, παιδί μου καλό,
πώς σ' ὅλες τῆς ζωῆς σου τίς δύσκολες φάσεις,
θά βρίσκομαι πάντα γιά σένα ἐδῶ! 

Α. Ο.