Ένα τέταρτον, το οποίον προσφέρει η θεία λειτουργία, είναι η άνευ ορίων
αγάπη προς τους άλλους, προς τους αδελφούς μας. Το αποστολικό ανάγνωσμα
έλεγε· «Ασπάσασθε αλλήλους εν φιλήματι αγάπης». Ένα τέτοιο φίλημα έκαναν
οι αρχαίοι χριστιανοί. Σε μας κατηργήθη. Μπορεί όμως να είναι
εσωτερικό· με ένα βλέμμα της καρδίας να αγκαλιάζει τρόπον τινά ο ένας
όλους τους άλλους. Εν πάση αγάπη και εν πλήρει ενότητι μετά των άλλων
πρέπει κανείς να έρχεται εις την λειτουργίαν και ταυτοχρόνως να το
ζητεί, για να γίνει μία αύξησις. Πώς μπορεί κανείς να ενωθεί με τον
Χριστόν, εάν δεν είναι ενωμένος με το κάθε μέλος του σώματος αυτού;
Τέλος, η θεία λειτουργία με την προετοιμασία που κάνει μέσα μας
δημιουργεί πίστιν και εναπόθεσιν των ελπίδων, των δυσκολιών, των
προβλημάτων μας εις Εκείνον. Εις την λειτουργίαν δεν πηγαίνομε για να
ζητήσωμε αυτό ή το άλλο, δηλαδή να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας.
Πηγαίνομε να ζητήσωμε αποκλειστικώς και μόνον Εκείνον. Αφήνομε εις τον
Θεόν τα υπόλοιπα, «πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ' αυτόν», κατά
το σημερινόν αποστολικόν ανάγνωσμα, όπως εκείνος που ρίχνεται στην
θάλασσα και αφήνεται να άγεται και να φέρεται από τα κύματά της.
Αποκτούμε τότε θάρρος, δικαιώματα· κατακτούμε την ελευθερίαν εις την
θείαν λειτουργίαν να μπορούμε να αφηνώμεθα εις τον Θεόν. Διότι, έφ' όσον
αφηνόμεθα εις αυτόν και έχομε το δικαίωμα να γίνωμε κάτι το θεϊκό,
είναι φυσικό, αφού Εκείνος έχει αρχίσει την ζωή μέσα μας, Αυτός να την
φέρη και εις πέρας, να τακτοποιήσει κάθε πρόβλημα εξωτερικό αλλά και
πνευματικό. «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, ο καλέσας υμάς εις την αιώνιον
αυτού δόξαν εν Χριστώ Ιησού ολίγον παθόντας, αυτός καταρτίσει υμάς,
στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει». Ο Χριστός αναλαμβάνει πλέον αυτός ο
ίδιος την ζωή μας, να μας δώση σθένος, να μας στηρίξει, να μας
καταρτίσει και να μας τελειοποιήσει. Τα πάντα αναλαμβάνει Εκείνος.
