(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)
Είδαμε λοιπόν ότι εις την λειτουργίαν κερδίζομε την άφεσιν των αμαρτιών,
γίνεται μία μετάθεσις του νου και της καρδίας μας εις τον ουρανόν,
επιτυγχάνομεν τον αγιασμόν, ενούμεθα εν απολύτω, εν πλήρει αγάπη με
όλους τους άλλους, η πίστις ενισχύεται και τα πάντα εναποτίθενται εις
τον Θεόν.
Όλα αυτά τα επιτυγχάνομεν με τις ευχές, όπως λέγαμε στην αρχή. Δεν
βοηθούν όμως μόνον οι ευχές. Βοηθούν και οι ψαλμοί — ιδίως οι ψαλμοί των
αντιφώνων, των οποίων όμως σήμερα δεν διαβάζονται παρά μόνον ωρισμένοι
στίχοι — και οι ψαλμωδίες, διότι και αυτά ομιλούν περί του Χριστού. Οι
μακαρισμοί εν συνεχεία και τα αναγνώσματα που ομιλούν για την αγάπη του
Θεού και το έργο του, μας ανάβουν τον πόθο και την επιθυμία να τηρούμε
τις εντολές του.
Τοιουτοτρόπως, δι' όλων των δρωμένων και των τελουμένων εν τη
λειτουργία, επιτυγχάνομεν να κάνωμε την ψυχήν μας καλυτέραν, ωραιοτέραν.
Δι' αυτόν τον λόγον ο ιερός συγγραφεύς της ερμηνείας της λειτουργίας
μας προτρέπει- «Ούτω... αιδεσθώμεν τον ούτως ελεήσαντα, τον ούτω σώσαντα
και πιστεύσωμεν αυτώ τας ψυχάς», ας του εμπιστευθώμεν τις ψυχές μας,
«και παραθώμεθα την ζωήν, και φλέξωμεν τας καρδίας τω πυρί της αγάπης
αυτού· και τοιούτοι γενόμενοι, τω πυρί των μυστηρίων ομιλήσωμεν ασφαλώς
και οικείως». Όταν του εμπιστευθώμεν τας ψυχάς μας, όταν του παραθέσωμεν
την ζωήν μας, όταν φλέξωμεν τας καρδίας μας με το πυρ της αγάπης του,
τότε πλέον είμεθα έτοιμοι και μπορούμε να «ομιλήσωμεν τω πυρί των
μυστηρίων ασφαλώς και οικείως», να έλθωμεν εις επαφήν, να αποκτήσωμεν
πλέον εμπειρικήν συνάφειαν με το πυρ των μυστηρίων του. Τότε μόνον η εν
τη πράξει, η εμπειρική αυτή αίσθησις, η πραγματική αυτή εκζήτησις της
ζωής τού Χριστού γίνεται βίωμά μας. Και η μετάληψις των τιμίων δώρων, η
μετάληψις της θεότητος και η θέωσίς μας, έρχεται ως απόρροια όσων μας
χαρίζει η θεία λειτουργία.
